Abstract

اسلام معتقد است که خدا به منظور ارتباط با بشر، با او سخن می‌گوید و خود را به واسطه زبانی که برای بشر قابل فهم است، آشکار می‌سازد. اما مسیحیّت رایج معتقد است که خدا به منظور«ارتباط با بشر» در قالب یک شخص انسانی تجسّد پیدا می‌کند. بر اساس این دو نگاه متفاوت به وحی، اسلام را دین«متن‌محور» ومسیحیّت را دین«شخص محور»می‌نامیم. پرسشی که در اینجا پیش می‌آید این است که آیا این دو نگاه متفاوت به وحی، به لحاظ قوّت استدلال در یک سطح هستند و دیگری اینکه چه تأثیراتی را در نوعِ دینداری پیروان و سایر حوزه‌های کلامی این دو دین دارند؟ به منظور پاسخ به این پرسش لازم است تا ابتدا پیش‌فرضهای هر دیدگاه مورد بررسی قرار گیرد و بعد از آن میزانِ استدلال‌پذیریِ آنها را مورد مقایسه و مداقّه قرار داد. سپس لازم است تا لوازم هردو دیدگاه را ـ در حوزه‌های مختلف مانند کلام، نوع دینداری و علومی که پیرامون هر کدام شکل می‌گیرد ـ مورد ارزیابی قرار داد.هیچکدام از متن و شخص به تنهایی، نمی‌توانند به طور کامل وافی به مقصود باشند؛ و چنانچه بتوان بین متن و شخص را جمع کرد ـ چنانچه در مذهب شیعه هست ـ دیدگاهی کامل و تمام خواهدبود.