Abstract
Στις μέρες μας, που τα ηθικά ιατρικά διλήμματα, εξαιτίας της αλματώδους εξέλιξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, έχουν πολλαπλασιασθεί και οξυνθεί, η ιατρική ως επιστήμη της ζωής και ως ανθρωπιστικό λειτούργημα καλείται να θωρακιστεί με μια ανθρωπιστική ηθική, προκειμένου τα ερωτήματα περί της ζωής και θανάτου, των σχέσεων ιατρού και ασθενούς καθώς και σεβασμού της αυτονομίας του ασθενούς να εξεταστούν σε βάθος, δηλαδή ηθικά και φιλοσοφικά. Στο πλαίσιο αυτό το ιπποκρατικό ιατρικό και θεραπευτικό πρότυπο αποτελεί το φάρο της ιατρικής ηθικής, αφού προβάλλει την ανθρωπιστική παιδεία ως εσωτερική καλλιέργεια ώστε ο άνθρωπος, και ο ιατρός ιδιαίτερα, να είναι ικανός και να έχει κατανόηση στις επιδιώξεις του ανθρώπου και στην αντιμετώπιση της δυστυχίας του, να έχει εκτίμηση του καλού, του ωραίου και του δίκαιου, και εν γένει να έχει συγκροτήσει με μαλότητα τον εσωτερικό του κόσμο και να επιθυμεί την κατά το δυνατόν τελειοποίηση της ζωής του και της κοινωνίας.
