Abstract

Η αρχαϊκή ελληνική διανόηση μέσα από άδηλες προοπτικές προέβη διά του Ηρακλείτου του Εφεσίου σε ενδελεχή ανίχνευση της απειρότητας του σύμπαντος και του διηνεκούς αυτού γίγνεσθαι, αποκαλύπτοντας στους εν εγρηγόρσει ευρισκομένους ότι υπάρχει ο κεκρυμμένος Λόγος, ως «τὸ μὴ δῦνόν ποτε». Στη διαχρονικότητα της φιλοσοφικής ανέλιξης o χριστιανικός στοχασμός διά του Ευαγγελιστού Ιωάννου ταύτισε τη «νόησιν της νοήσεως» προς τον αΐδιον Λόγον, οπότε και προέκυψε το ερώτημα της προελεύσεως της εννοίας του Λόγου στην Iωάννειαν θεολογία. Η παρούσα ανακοίνωση θέτει υπό κρίσιν την άποψιν του νεοπλατωνικού Αμελίου συμφώνως προς την οποίαν ο Ιωάννης εμπνεύσθηκε την έννοιαν του Λόγου, διά της οποίας προσφωνεί τον Κύριον Ιησούν, ως μόνον εκ των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης, ο οποίος απαντά και στη σκέψη του Ηρακλείτου. Προσεγγίζοντας ερμηνευτικά τις σωζόμενες γραπτές πηγές και τις μαρτυρίες, επιδιώκομεν να διαπιστωθή κατά το δυνατόν υπό ποίαν λογικήν και υπαρξιακή διάσταση «ἐν τῇ τῆς οὐσίας ταυτότητι» υφίσταται η ετερότητα εις την έννοιαν του Λόγου.