Abstract

Ο καρδινάλιος Βησσαρίων υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογίους και συνέβαλε στον επαναπροσδιορισμό της πλατωνικής φιλοσοφίας στη δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα. Το In Calumniatorem Platonis είναι το σημαίνον φιλοσοφικό έργο του και αποτελεί μία συστηματική παρουσίαση της πλατωνικής φιλοσοφίας. Πρόκειται για μία συγκροτημένη ανασκευή του Comparatio Philosophorum Platonis et Aristotelis του Γεωργίου Τραπεζούντιου, μιας πραγματείας που εναντιώνεται σθεναρά στον Πλάτωνα αναδεικνύοντας την υπεροχή του Αριστοτέλη. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η απόπειρα του Βησσαρίωνα να αντικρούσει την κατηγορία που επιρρίπτει ο Τραπεζούντιος στον Πλάτωνα αναφορικά προς την αδυναμία απόδειξης της αθανασίας της ψυχής. Προβάλλοντας την επιχειρηματολογία του Πλάτωνα που διατυπώνεται στο Φαίδρο, ο Βησσαρίων επιχειρεί να αποδείξει ότι ο Πλάτων τεκμηριώνει την αθάνατη φύση της ψυχής. Μέσω της συγκριτικής μελέτης των δύο κειμένων, του Πλάτωνα και του Βησσαρίωνα, η παρούσα εισήγηση επικεντρώνεται στην κριτική αποτίμηση της ερμηνευτικής προσέγγισης του πλατωνικού εγχειρήματος από τον Βησσαρίωνα και στην ανάδειξη των ερμηνευτικών αποκλίσεων αυτού, που υπαγορεύονται από τη γενικότερη σκοποθεσία της πραγματείας του: το συγκερασμό των πλατωνικών και αριστοτελικών αρχών.