Abstract

Autor artykułu polemizuje z szeroko rozpowszechnionym poglądem, jakoby Platon wykluczył poetów z państwa. Czołowym przedstawicielem tegoż poglądu w polskim piśmiennictwie filozoficznym jest Alfred Gawroński, który sprowadza spór miedzy Platonem a greckimi poetami do konfliktu miedzy dialogiem a monologiem. Przy wnikliwszym spojrzeniu na ten problem okazuje się jednak, ze Platon wcale nie był aż tak bardzo krytycznie nastawiony do twórczości poetów, a nawet, ze w swym przyszłym idealnym państwie nadal chciał odwoływać się do poezji, tyle ze odpowiednio dobranej i uporządkowanej ze względu na większy pożytek obywateli. Autor, solidaryzując się z opiniami Wernera Jaegera, znakomitego znawcy greckiej kultury antycznej, uważa, ze Platon niejednokrotnie sięgał po środki wyrazu właściwe sztuce poetyckiej, by osiągnąć cele wychowawcze wysuwane przez jego dialektyczna filozofie. Tak wiec dialogi Platona są zarazem poetycki- mi monologami, a teoretyczne kontrowersje miedzy filozofia a poezja ustępują miejsca praktycznemu zadaniu polegającemu na wzajemnym współdziałaniu w jednym wielkim dziele wychowania Greków, jakim jest paideia.