Abstract

Bossi schrijft een gedegen en uitgebreid essay over de waan van onsterfelijkheid die er heden ten dage heerst. Zij betoogt dat praten over de ziel niet meer kan. In plaats daarvan wenden we ons tegenwoordig tot de wetenschap. Drie belangrijke stromingen binnen de biologie en de medische wetenschap hebben onze visie op het individu en de betekenis van de dood diepgaand veranderd, zonder dat daarvoor echter aanvaardbare nieuwe ideeën of praktische gedragslijnen terug zijn gekomen. Hierbij gaat Bossi in op de implicaties van dit 'nieuwe denken' in de maatschappij van alledag, waarbij ze omstreden onderwerpen aansnijdt als orgaantransplantatie, hersendood, euthanasie, klonen en cryonics. Ze stelt de vraag of er nog een weg terug is uit deze 'ontzielde' wereld.