Abstract

Na de Tweede Wereldoorlog groeide onder Nederlandse sociaal-democraten het besef dat de opkomst van het nationaal-socialisme deels een gevolg was geweest van het eigen falen: de arbeiderspartij had de middengroepen in de samenleving niet aan zich weten te binden en was voorbijgegaan aan hun behoefte aan saamhorigheid en mythen. Het werd tijd, aldus de hervormers binnen de SDAP, voor 'warme politiek'. Deze 'cultuursocialistische' koers werd later losgelaten door Nieuw Links. In hoeverre is er een verband tussen deze ontwikkeling, het verval van de sociaal-democratie en de opkomst van het populisme? En moet de PvdA nu teruggrijpen op de naoorlogse hervormers?