Abstract

Een bezoek aan Sint-Petersburg vlak na het einde van de Sovjetunie doet filosoof Allan Janik inzien hoezeer het postmodernisme, met zijn credo van 'alles is toegestaan', leidt tot nihilisme en tot een marginalisering van de filosofie zelf. De Russische filosofen die hij er ontmoet, bewegen zich in een werkelijk postmoderne maatschappij, een chaotisch machtsvacuüm waar niets vanzelfsprekend is. Juist daar blijkt dat een relativistisch-postmoderne houding weliswaar terecht de 'Grote Verhalen' ondermijnt, maar dat ze wegkijkt van de werkelijke problemen. Zo plaatst de filosofie zichzelf in de marge, op een moment waarop ze juist een rol van betekenis kan en moet spelen.