Abstract

Schönberg liet zijn pogingen om Igisch te componeren vergezeld gaan met kritische en analytische geschriften. Hij wilde, net als vele andere kritische intellectuelen van zijn tijd, een authentieke Weense muziekcultuur ontwikkelen, die zich tegen de heersende esthetische smaak keerde. Zijn hekel aan populaire muziek was eerder gegrond op morele dan op esthetische overwegingen. Mooie muziek leidt tot dagdromen en niet tot nadenken, vond hij. Zijn werk eist een aktieve deelname van de luisteraar, die de idee achter de muziek moet trachten te vinden.