Abstract

In deze bewogen ‘Notities over de verloren ziel van de cultuur’ signaleert Jack Miles hoe religie tot kitsch dreigt te verworden wanneer we haar uitsluitend bezien in concurrentie met de voortschrijdende wetenschap. Pas zodra we deze tweestrijd over rivaliserende kennisaanspraken opgeven en onze duurzame onwetendheid onder ogen zien, is er ruimte voor een religiositeit die geen kitsch is en het ontzag, de verering en de angst voor het Onbekende een plaats geeft in ons leven. Uiteindelijk zouden de klassieke religies van Europa - judaïsme en christendom – een analoge plaats moeten krijgen in de bestudering van onze cultuur, doordat we ze bezien per differentiam, waardoor we ze met een antropologische nieuwsgierigheid tegemoet kunnen treden.