Abstract

Reeds in de oudheid was Sparta een geliefkoosd onderwerp van opmerkelijke en exotische verhalen. Dit kan gekaderd worden vanuit de concurrentie die deze Laconische1 stad voornamelijk van Athene ondervond en de conflicten die hieruit voortvloeiden. Atheners wilden zich onderscheiden van de Spartanen, wat ze onder meer deden door hun vijanden als excentriekelingen af te schilderen. Hierbij werd fantasie zelden geschuwd. Bovendien is het bronnenmateriaal uitsluitend geschreven door mannen, die een eenzijdig mannelijk beeld van de Spartaanse vrouwen ophingen. Aangezien vrouwen geen tegenstem konden laten horen, kregen overdrijvingen en mythevorming vrij spel bij de antieke auteurs. Zo zouden volgens Aristoteles de vrouwen de plak hebben gevoerd in het oude Sparta, omdat de mannen vaak op militaire campagne en dus ver van huis waren. In de twintigste eeuw wekte dat soort beweringen de interesse van de voorvechtsters van het feminisme, die in het antieke Sparta de ultieme vorm van vrouwenemancipatie verwezenlijkt zagen. Vrouwen werden daar immers met evenveel respect als mannen behandeld.