Eğitim, insanla birlikte var olan bir olgudur. Eğitimin ilmî bir disiplin hâlini alması ise yenidir. Yakın döneme kadar eğitim, din eğitimi, ahlâk ve değer eğitimi şeklinde birbirinden ayrı alanlar da söz konusu değildir. Dolayısıyla bunların ilmî birer disiplin olarak birbirlerinden ayrılmaları da yeni bir hadisedir. Zira tarihsel süreçte eğitim, dinî ve ahlâkî bir karakteri haiz olup bunların her biri diğerinden bağımsız alanlar olarak telakki edilmemiştir. Burada din, eğitime anlamlı gaye ve hedefler sağlarken ahlâk, hem dinin hem de eğitimin önemli amaçlarından (...) birini teşkil etmektedir. Ayrıca tam anlamıyla tahakkuk etmesi, olumlu ve dengeli bir kişilik oluşturması adına eğitimin dinî ve ahlâkî karakteri de önem arz etmektedir. Bu nedenle günümüzde eğitim, din eğitimi, değer ve ahlâk eğitimi şeklindeki adlandırmaların tarihsel süreçte hangi kavramlara karşılandığının ya da hangi kavramlarla ilişkili olduğunun ortaya konması büyük bir önemi haizdir. Ehl-i Sünnet kelâmının ve tasavvufun kurucu isimleri arasında yer alan Hâris el-Muhâsibî (öl. 243/857), insanın dinamik yapısını oluşturan, onun olumlu-olumsuz eylemlerinin kaynağı konumundaki kalp, akıl ve nefsin belli bir ölçü ve denge içerisinde eğitilmesi gerektiği üzerinde duran, bu yönde çok sayıda kavrama yer veren erken dönem âlimlerinden birisidir. Muhâsibî’nin insanın içten dışa değişimi ve dönüşümü, onun eğitimi ve öğretimiyle ilgili farklı kavramlara değindiği görülmektedir. Bu yönüyle çalışmamız, Muhâsibî’nin -günümüzdeki anlamıyla- eğitim, din ve ahlâk eğitimiyle ilgili yer verdiği kavramları konu edinmekte, bunları hangi anlamlarda kullanıldığını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu şekilde eğitime dair kavramların gelenekten tevarüs edilen birikimle ve klasik metinler bağlamında ele alınması, eğitimin günümüzdeki muhtevasını, yaşadığı değişimleri, daralmaları vs. anlamayı daha da kolaylaştıracaktır. Hem kavramların hem de bunların sahip olduğu muhtevanın tespit edilmesi bağlamında öncelikle Muhâsibî’nin eserlerinden istifade edilmiştir. Buna göre araştırma yazılı dokümanların incelenmesi yöntemiyle ele alınmıştır. Muhâsibî’nin başta edeb olmak üzere eğitime dair ele aldığı kavramlar -dönemin genel anlayışına uygun olarak- dinî ve ahlâkî bir tema taşımaktadır. Ta‘lîm/te‘allum, ders/tedrîs, edeb/te’dîb, tasfiye, tathîr, ıslâh ve mücâhede (mücâdele ve mükâbede) Muhâsibî’nin yer verdiği başlıca kavramlardır. Terbiye, tehzîb, tezkiye ve riyâzet gibi kavramlara ise ya hiç değinmediği ya da çok az değindiği görülmektedir. Muhâsibî, bunlardan edeble -bilhassa tasavvuf çevresinde ele alındığı şekliyle- dinî/ahlâkî bir içerikle ve daha çok nefsin terbiye edilmesi yönüyle ilgilenmiştir. Bunun yanında diğer kavramların da benzer bir içerikle ele alındığı gözlenmektedir. (shrink)

Emily Dickinson is the most paradoxical of poets: the very poet of paradox. By way of voluminous biographical material, not to mention the extraordinary intimacy of her poetry, it would seem that we know everything about her; yet the common experience of reading her work, particularly if the poems are read sequentially, is that we come away seeming to know nothing. We could recognize her inimitable voice anywhere—in the “prose” of her letters no less than in her poetry—yet it is (...) a voice of the most deliberate, the most teasing anonymity. “I’m Nobody!” is a proclamation to be interpreted in the most literal of ways. Like no other poet before her and like very few after her—Rilke comes most readily to mind, and, perhaps, Yeats and Lawrence—Dickinson exposes her heart’s most subtle secrets; she confesses the very sentiments that, in society, would have embarrassed her dog . Yet who is this “I” at the center of experience? In her astonishing body of 1,775 poems Dickinson records what is surely one of the most meticulous examinations of the phenomenon of human “consciousness” ever undertaken. The poet’s persona—the tantalizing “I”—seems, in nearly every poem, to be addressing us directly with perceptions that are ours as well as hers. The poems’ refusal to be rhetorical, their daunting intimacy, suggests the self-evident in the way that certain Zen koans and riddles do while being indecipherable. But what is challenged is, perhaps, “meaning” itself: Wonder—is not precisely KnowingAnd not precisely Knowing not—A beautiful but bleak conditionHe has not lived who has not felt—Suspense—is his maturer Sister—Whether Adult Delight is PainOr of itself a new misgiving—This is the Gnat that mangles men— [1331, ca. 1874]1 1. The Complete Poems of Emily Dickinson, ed. Thomas H. Johnson ; subsequent references in the text to the poems will cite the Johnson number and the date assigned by Johnson to each poem. Joyce Carol Oates is the Roger S. Berlind Distinguished Lecturer at Princeton University and the author most recently of the booklength essay On Boxing. “Soul at the White Heat” will be included in her book of essays, Writer: Occasions and Opportunities, to be published in the spring of 1988. (shrink)

Sanskrit text with Hindi translation on Jaina monasticism and ethics.

Study on Life divine, work on metaphysics and spiritual life by Aurobindo Ghose, 1872-1950.

Two works, with commentaries, on Jaina ethics.

Complete works of Śaṅkarācārya, Hindu philosopher; with commentary and Bengali translation.

V. 1, Catuḥsūtryantapūrṇānandīyavyākhyāsaṃhitayā Śrīgovindānandapraṇītayā Ratnaprabhayā samanvitam; v. 2, Śrīgovindānandapraṇītayā Ratnaprabhayā samanvitam.

Classical Nyaya treatise on the concept of self (ātman) refuting the Buddhist exposition of the subject.

Supercommentary on Dīdhiti of Raghunātha Śiromaṇi, commentary on Vyādhikaraṇa section of Tattvacintāmaṇī by Gaṅgeśa, 13th cent. basic work on Navya-Nyaya philosophy.

Treatise on the basic tenets of Viśiṣṭādvaita school in Hindu philosophy as propounded by Ramanuja, 1017-1137, founder of sect.

Supercommentary on the inference (anumāna) part of Raghunātha Śiromaṇi's Tattvacintāmaṇidīdhiti, 16th century commentary on Gaṅgésa's Tattvacintāmaṇi, 13th century basic work of the neo-Nyaya school in Hindu philosophy.

Two Sanskrit texts focus new light on Prabhakara and Kumarila thoughts on Purva Mimamsa philosophy.

Commentary on Praśastapādācārya's Praśastapādabhāṣya, compendium of the Vaiśeṣika philosophy; includes text.

Study on Tattvopaplavasiṃha of Jayarāśibhaṭṭa, active 8th century, work on Cārvāka school of philosophy, with refutation of other schools in Hinduism, Buddhism, and Jainism.

Collection of articles and poems on the Ramanuja Sampradaya representing the qualified non-dualistic (Viśiṣṭadvaita) approach in Hindu Vedanta philosophy.

Work on Nyaya philosophy; includes Siddhāntamuktāvalī autocommentary and Dinakarī of Dinakarabhaṭṭa, 18th cent.

O ponto de partida do presente ensaio é o entendimento de que a arte constitui um dos motivos catalisadores, se não mesmo um dos temas maiores da reflexão de Maurice Merleau-Ponty. Na interpretação do autor, o filósofo da percepção, aquele que, de todos os pensadores contemporâneos, conferiu ao corpo po um estatuto que a reflexão do século XX ainda não lhe concedera, chegou à arte por necessidade intrínseca do seu próprio caminho especulativo, vindo a reflexão sobre a expressão artística a (...) dar um contributo essencial para a constituição do seu próprio pensamento, contributo esse que se vai adensando, desde a Fenomenologia da Percepção até O Visível e o Invisível e O Olho e o Espírito, a ponto de poder dizer-se que na arte, particularmente na arte moderna, encontrou Merleau-Ponty uma filosofia à l'oeuvre, apesar da ausência do conceito, a que é, de facto, alheia a expressão artística. José Bettencourt da Câmara é professor no Departamento de Artes da Universidade de Évora.. In Editorial. (shrink)

On Dvaita Vedanta philosophy and doctrines of Nimbarka, sect in Vaishnavism; with Hindi interpretation.

Contributed articles on Śaṅkarācārya, Hindu philosophy, and religious life.

Works on the refutation of some fundamentals of Advaita philosophy.

Study of Dīdhitiprakāśikā of Gadhādharabhaṭṭācārya, 17th/18th cent., commentary on Pramāṇyavāda, portion of Tattvacintāmaṇi of Gaṅgeśa, dealing with the concept of authenticity of proofs).

Tamil translation with original Sanskrit text on Śaktiviśiṣṭādvaitavedānta.

On fundamentals of Vedanta and science; a study.