Abstract:The Kumulipo has become one of the best-known compositions in Kanaka (Hawaiian) culture. This article focuses on sections 8–11 of the chant, which describe the coming forth of humanity in the context of the shift from Pō (darkness) to Ao (light). This shift is a pivotal moment in the chant, and it signals something distinctive about being human, namely the ability to organize complex societies on the basis of moʻokūʻauhau (genealogies). This ability is rooted in an awareness of oneself as (...) a being uniquely situated in time and place among a myriad of other beings all originating in the fecundity of Pō. Such self-awareness enables the construction of relational differences that support robust communities by means of kinship and other networks, but it also provides humanity with the ability to contend over our place in the genealogical cartography of the world and to ruin the otherwise flourishing world. The Kumulipo, as such, highlights an ambivalence associated with the rise of humanity. (shrink)

In October 2015 I supervised a series of séances in Hanau, Germany with Felix Circle physical medium Kai Mügge. The purpose was to try to obtain better documentation of Kai’s table levitations than my team was able to achieve in Austria in 2013 (Braude, 2014). Although that goal was not met over the course of four séances, we nevertheless witnessed some interesting phenomena that are difficult to explain away normally given the control conditions imposed at the time. These include (...) object movements beyond the reach of the sitters, a very strange “exploding” sound from the séance table, and some extended levitations in which the table seemed to sway or swim in mid-air. But what may be most interesting about this series of séances is the way the phenomena reflect the complex, and tortured, underlying psychodynamics of the occasion. Indeed, what readers need to know about the FEG phenomena has as much to do with personalities involved as with the phenomena themselves. As a result, this report focuses as much on the background to the investigation as on the investigation itself. (shrink)

Głównym celem książki jest rekonstrukcja teorii retorycznej, wyłożonej przez Bartłomieja Keckermanna (1572–1609), profesora filozofii w Gdańskim Gimnazjum Akademickim, w obszernym traktacie pod tytułem System retoryki (Systema rhetoricae, Hanau 1608). Opierając się na przejrzystej metodzie, u której podstaw leżała zasada podziału dychotomicznego, wywiedziona wprost z pism logicznych Arystotelesa (Organonu), Keckermann przeprowadził systematyzację sztuki przemawiania. Dzięki twórczemu wykorzystaniu koncepcji Stagiryty, Cycerona i Kwintyliana, a także współczesnych sobie teoretyków wymowy, głównie Rudolfa Agricoli, Erazma z Rotterdamu, Filipa Melanchtona i Piotra Ramusa, stworzył on (...) summę renesansowej wiedzy o retoryce. Retoryka ujmowana paradoksalnie (oksymoronicznie) jako antystrofa dialektyki, ukazująca się nam w figuratywnym przebraniu wiernej służebnicy albo nieodłącznej, choć często niepożądanej, towarzyszki logiki (filozofii), została skrojona na miarę ludzkich zdolności i słabości. Jako względnie autonomiczna forma racjonalności (a więc zgodnie z intencją Arystotelesa) i model dyskursywności zbudowany wokół amplifikacji i figuratywności (czyli zgodnie z koncepcją Keckermanna) stanowi apologię niemal powszechnej niekonkluzywności dyskursu, sprzeciwu wobec supremacji intelektu w dziedzinie praktyk sensotwórczych i zgody na brak ostatecznego wyjaśnienia. Mimo tego ma być ona lekarstwem uśmierzającym chroniczną niepewność poznania i środkiem przynoszącym wytchnienie podczas gorączkowego poszukiwania sensu. Dlatego w zależności od potrzeb chwili i celu perswazji retoryka staje się lekarką serc i dusz ludzkich, twórczynią zmysłowych i wielobarwnych obrazów rzeczywistości, a także rewelatorką prawd doskonale już znanych. Za każdym razem zjawia się przed nami pod postacią figury przekształcającej prostą mowę litery w wieloznaczną sekwencję znaków, symboli i obrazów. Przemawiając we własnym imieniu na gruncie teorii wymowy (nawet tej najbardziej metodycznej i usystematyzowanej), retoryka nie może mówić inaczej, jak tylko retorycznie, ożywiając zastygłe w dyskursie toposy i budząc uśpione w języku figury. (shrink)

Intrigues politico-financières, crimes de sang, outrages aux bonnes mœurs, les années 1920 et 1930, en France, furent marquées par les scandales, savamment mis en scène par la presse à sensation. Si certaines affaires – Marthe Hanau, Stavisky, Violette Nozière – ont durablement marqué la mémoire collective, d’autres, en revanche, sont tombées dans l’oubli. C’est l’un de ces faits divers, qui défraya un temps la chronique, que ressuscite pour nous La garçonne et l’assassin. Le récit suit les...