Marie-Magdeleine Davy (1903-1998) était philosophe, écrivaine et maître de recherche au cnrs. Profondément engagée dans la vie intellectuelle de son époque, elle confia ses plus riches pensées à d'innombrables écrits publiés pendant plus d'un demi-siècle. On y croise les figures essentielles de sa méditation : Guillaume de Saint-Thierry, Nicolas Berdiaev, Louis Massignon, Gabriel Marcel, Roger Godel, Henry Corbin, Simone Weil, Henri Le Saux et tant d'autres. Esprit indépendant et non conventionnel, éternelle voyageuse en quête d'absolu, Marie-Magdeleine Davy ne (...) cessa d'affirmer que la connaissance de soi se présente comme une recherche du sens de la Vie, c'est-à-dire une recherche de la Vérité conduisant à une démarche d'intériorité.00± Découvrir sa dimension de profondeur permet de prendre contact avec l'Infini qui est en soi ; ce caractère d'éternité humanise et rend possible la véritable communication avec autrui.? Telle est la conviction de Marie-Magdeleine Davy, après avoir lu, médité et conversé avec des hommes et des femmes en Orient et en Occident.00Pour beaucoup d'Européens, Marie-Magdeleine Davy aura été un témoin de la dimension d'intériorité que tout être porte en lui, une preuve vivante de cet aspect autre de la vie capable de donner un sens au monde et à l'Histoire. ± Une grande dame.? C'est ainsi que les Deux-Sévriens qui l'ont connue l'appellent encore. Ses archives, désormais classées, apportent un éclairage nouveau sur une œuvre et une pensée s'adressant à tous ceux qui sont soucieux de répondre à leur destin. (shrink)

L’histoire du couple formé par Amélie et Frédéric Ozanam n’est pas une page blanche : Frédéric Ozanam est l’un des fondateurs des sociétés de Saint-Vincent-de-Paul, associations de patronage qui ont contribué à façonner le paysage charitable de Paris au xixe siècle. Cette notoriété a contribué, ces dernières années, à porter l’attention sur la place et l’influence d’Amélie Ozanam, sa femme, dans les activités charitables et intellectuelles de cette figure du catholicisme « romantique », pour...

Felsefe Optiğinden Aşkın Renkleri kitabı Senail Özkan’ın bir takdim yazısı, giriş ve yedi bölümden oluşmaktadır. Kitapta kaynakçaya yer verilmemiştir. Halilov, kitabın giriş kısmında ‘aşk’ın ne olduğunu ve hangi ilim dalı tarafından ele alınması gerektiğini açıklamıştır. Ona göre aşk insanın manevi âleminin en derin katmanlarında ortaya çıktığı için temel itibariyle bilinçdışı alana aittir. İlim onu irdeleyemez, aşk, ilim için muğlak bir alandır ve mantıki düzlemde değerlendirilmesi oldukça zordur. İlim açısından incelenemediği için bu işi felsefe ve şiir üstlenmektedir.(s.16, s. 55) Şiir ve (...) aşk ilişkisine değinen Halilov, şiirin aşk ile büyük bir ilgisi olduğunu Doğu’da ve Batı’da aşk konusunun şiir sanatının kapsamı içinde değerlendirildiğini söyler. Doğu’da Nizami, İbn Arabi, Mevlana, Fuzuli, İkbal ve Cavid’e kadar Doğu şairlerinin aşk konusunu ele aldığı ve bununla ilgili eserler verdiğini ekler. Halilov’a göre Doğu’da aşk, ‘ilahi nitelikte’ ele alınmaktadır. Bütün kitap boyunca ‘ilahi aşk’ meselesi üzerinde duran Halilov bazen bu görüşü savunmuş bazen de tutarsız ve gerçek hayattan uzak olduğunu anlatmaya çalışmıştır. Ona göre aşk, ilahi olmaktan ziyade ferdi, bireysel veya insanidir. Aşk, ‘yerle gök arasında’ olması gerekmektedir. Bu açıdan Halilov aşkı, rasyonel bir düzlemde alan Batı öğretisini tercih ettiğini söylemektedir.(s.18) Fakat kitabına baktığımızda aslında Halilov’un bazı gerekçeler nedeniyle bu konuda biraz tereddütte kaldığını göreceğiz. (s.25). (shrink)