Abstract

In dit opstel betoogt Hans Abbing dat cultuurpessimisme vooral moet worden beschouwd als het verzet van de gevestigde elite tegen de opkomst van een nieuw cultureel establishment. Daarmee doelt hij op de nieuwe generaties kunstenaars, beleidsmakers en kunstconsumenten, niet alleen in de westerse, maar ook in de niet-westerse wereld. De oude elite die nu pleit voor het behoud en de verspreiding van haar klassieken heeft boter op haar hoofd, omdat ze de hoge kunsten generaties lang in een sociaal isolement hield en houdt, niet in de laatste plaats met voorschriften over de formele ‘consumptie’ van kunst. Volgens Abbing is het noodzakelijk en zelfs onvermijdelijk om het verzet tegen de dynamiek van onze cultuur op te geven, en de veranderingen te omarmen, omdat de wisselwerking tussen oud en jong, westers en niet-westers, nieuw licht werpt op onze bestaande klassieken en ons kennis laat maken met meesterwerken uit andere culturen.