Abstract

Nietzsche beleefde en beschreef de ‘Herbst der Kultur’, Steiner beleeft en beschrijft de ‘Post-Culture’. Kennis van de klassieken en het klassieke meesterschap zijn irrelevant geworden. Niet langer is er ‘le dur désir de durer’, het streven om dat wat zal blijven, te scheppen. De stilte zonder welke de vita contemplativa niet kan bestaan, is een schaars goed geworden waar lawaai wordt gecultiveerd. De samenleving infantiliseert en debiliseert. Er is een tegencultuur, ook al omdat het antwoord op de cruciale vraag ontbreekt: waarom zou men zich inspannen om de cultuur te verfijnen en uit te dragen, als deze cultuur zelf zo weinig moeite heeft gedaan om het onmenselijke te bestrijden, als zij zelf diepgewortelde tweeslachtigheden bevatte die soms zelfs tot barbarij aansporen?