Abstract

Itis a strange chance that our whole conception of that scene of the Persae in which Atossa and the Chorus evoke from the lower world the spirit of Darius should be dependent largely on the interpretation or the restoration of a single line. πιστ πιστν λικς θ' βης μς Πρσαι γεραιο, τνα πλις πονε πνονον; στνει, κκοπται, κα χαρσσεται πδον. λεσσων δ' κοιτιν τν μν τφου πλας ταρβ, χος δ πρευμνς δεξμην. μες δ θρηνετ' γγς σττες τφου κα ψυχαγωγος ρθιζοντες γοις οκτρς καλεσθ μ' …