Abstract

At the beginning of the Poetics Aristotle has these words: έποιìα δn` καì τσ τραγωιδίασ ποίησισ τι δ κωμωιδία καì διθυραμβοποιητικ καì τσ αλητικσ πλίστη καì κιθαριστικσ πσαι τυγχάνουσιν οσαι μιμήσισ τò σνολον. διαøρουσι δ άλλήλων τρισίν. ρ τι ' ν τέροισ μιμίσθαι τι τρα τι τέρωσ καì μ τòν ατòν τρόπον. Then, expounding ν τέροισ: ᾰπασαι μν ποιονται τν μίμησιν ν p'υθμι καì λόγωι καì ρμονίαι, τοτοισ ' η χωρìσ μμιγμένοισ οον ρμονίαι μν καì p'υθμι χρμναι μόνον τ αλητικ καì κιθαριστική … ατι δ τ'υθμι χωρìσ ρμονίασ τν ρχηστν. Here I omit the crucial sentence; he proceeds: οδν γρ ν χοιμν νομάσαι κοινòν τ σ σøρονος καì Ξνάρχον μίμουσ καì τοσ σωκρατικοσ λόσουσ, οδ τισ δι τριμέτρων λγiων τν λλων τινν τν τοιοτων ποιοτο τν μiμησιπλν ο νθρωποi γσυνπτοντσ τι μτρωι τò ποιν λγιοποιοσ τοσ δ ποποιοσ νομζουσιν. He develops this point about the use of the word ποιητσ to denote all writers who write in verse and finally, before ending his exposition of ν τροισ, says: ισ δ τινσ ο πσι χρνται τοσ ρημνοισ, λγω δ οον p'υθμι κα μλι καi μτρωι, ὢσπρ τ τν διθυραμβικν ποiησισ κα τν νჲμων κα τ τραγωιδiα κα κωμωιδiα