Abstract

Δημοσίευση του αγάλματος του C. Ofellius Férus, που αποκαταστάθηκε στο Μουσείο της Δήλου το 1987. Οσον αφορά την τυπολογία, η απεικόνιση εμπνέεται από πορτραίτα του Αλέξανδρου με δόρυ. Η τεχνοτροπία θυμίζει κλασική παράδοση, και μάλιστα του Πολύκλειτου και του Πραξιτέλη. Το δηλιακό πορτραίτο διακρίνεται από κατοπινά έργα, όπως ο Ψευδοαθλητής, με τα οποία το συγχέουν πολύ συχνά. Από την μελέτη της υποδοχής της παράστασης εξακριβώνεται η σημασία που έχει η ελληνιστική παράδοση στην απεικόνιση του ευεργέτη. Το έργο, που είναι λίγο μεταγενέστερο από την ίδρυση της Αγοράς των Ιταλών το 130-120, είναι ο καλύτερα σωζόμενος μάρτυρας της αττικής σχολής, με την οποία συνδέονται οι γλύπτες της Διονύσιος και Τιμαρχίδης. Στο παράρτημα γίνεται υπόμνηση των μαρτυριών για αυτή την οικογένεια αθηναίων γλυπτών και εξέταση του στέμματος της.