Abstract

W artykule przedstawiono wybrane sposoby określania zbiorowego podmiotu emancypacyjnego we współczesnych teoriach politycznych. Jak pokazano, część z nich jednostronnie uprzywilejowuje uniwersalny wymiar emancypacyjnej podmiotowości, na skutek czego wszelka partykularność roszczeń traci na znaczeniu. Inne zaś, posługując się zgoła odmienną logiką, ogłaszają śmierć wszelkiego podmiotu politycznego przez duże „P”. Pod tym kątem szczegółowo zbadane zostały projekty Jacques’a Rancière’a oraz Ernesta Laclau, które uznać można za rozwiązania kompromisowe. Na końcu autor wskazuje na pewne słabości omawianych propozycji.