In this paper Venn's account of probability inference and induction is examined, tracing their differences as well as how they ‘co-operate’ in inferences from particulars to particulars. We discuss the role of mathematical idealizations in making probability inferences, the celebrated rule of succession and we delve into the nature of the reference class problem arguing that for Venn it is a common problem for both induction and inference in probability. Our approach is both historical and philosophical attempting to sketch Venn's (...) position both in the philosophy of probability and induction of his time and in relation to the twentieth-century frequentism. (shrink)

Many philosophers claimed that there might be fertile ground for collaboration between IBE and the objective end of the Bayesian methodology. Recent literature is investigated in this chapter, to highlight the latest developments about the possibility of such a collaboration. The merits of the convergence of the two methods are presented. It is argued that arriving on this end is not an easy goal as there are four ways by which subjective considerations may overshadow the objective picture. The existence of (...) subjective virtues, the vagueness of the mapping, the absence of an accurate weighting, and the existence of partial virtues allow the generation of infinitely many different initializations of priors and likelihoods, thus keeping the explanationist away from the objective extreme. Hence, either the explanationist successfully faces up with each one of the four problems so as to converge to the objective end or she ends up in a semi-objective position, whereby the explanatory restrictions allow a bunch of equally good probability distributions. (shrink)

Η δυνατότητα αναθεώρησης των πεποιθήσεων ενός τυπικού ή μη γνώστη καθώς επίσης και η περιγραφή του πλαισίου στο οποίο αυτό συμβαίνει, είναι από τα σημαντικότερα προβλήματα που απασχολούν την σύγχρονη φιλοσοφική έρευνα. Στον γόνιμο διάλογο που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ο Κουτούγκος συνεισφέρει με την περιγραφή του μοντέλου της μερικής συμφωνίας. Στην απλούστερη μορφή του αφορά την μονόδρομη επικοινωνία μεταξύ ενός ακροατή και ενός ομιλητή σχετικά με κάποιο δεδομένο για το οποίο δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων. Βασικοί του στόχοι είναι (...) αφενός να διερευνηθούν οι παράγοντες που επηρεάζουν τη δυνατότητα η τελική γνώμη του ακροατή να συγκλινει προς την αντίστοιχη του ομιλητή και αφετέρου να περιγραφεί ένα ποσοτικό μοντέλο που θα που θα καθιστά την σύγκλιση μετρήσιμη. Προκειμένου να αναδειχθεί η φιλοσοφική συμβολή του, στην εισαγωγή σκιαγραφούμε τα δυο πιο διαδεδομένα μοντέλα αναθεώρησης πεποιθήσεων, το Μπεϋζιανό και το AGM. Στην συνέχεια περιγράφεται το φιλοσοφικό υπόβαθρο και τα τυπικά χαρακτηριστικά του μοντέλου μερικής συμφωνίας. Ακολουθεί η συνοπτική σύγκρισή του με το Μπεϋζιανό και το AGM και η κριτική αποτίμηση του στο πλαίσιο του ευρύτερου διαλόγου περί αναθεώρησης πεποιθήσεων. Τέλος, παρουσιάζονται τα συμεράσματα και σκιαγραφούνται οι νέες ερευνητικές κατευθύνσεις που φαίνεται να διανοίγει το παρών μοντέλο. -/- . (shrink)