Chciałem Go pożegnać. Kilkakrotnie próbowałem napisać choć parę słów. O Nim samym. Okazało się, że nie potrafię. Udało mi się tylko przedstawić Jego poglądy na reizm Tadeusza Kotarbińskiego, ale uczyniłem to gdzie indziej. Muszę tu poprzestać na ofiarowaniu Mu tego, co napisałem na Jego dziewięćdziesiąte urodziny, w osiemdziesięciolecie naszej przyjaźni.

The formalist point of view maintains that formal derivations underlying proofs, although usually not carried out in practice, contribute to the confidence in mathematical theorems. Opposing this opinion, the main claim of the present paper is that such a gain of confidence obtained from any link between proofs and formal derivations is, even in principle, impossible in the present state of knowledge. Our argument is based on considerations concerning length of formal derivations. Thanks to Jody Azzouni for enlightening discussions concerning (...) the subject of this paper and to anonymous referees whose important remarks permitted us to correct the arguments and improve presentation. The remaining flaws remain, of course, solely the responsibility of the author. This research was partially supported by NSERC discovery grant and by the Research Chair in Distributed Computing at the Université du Québec en Outaouais. CiteULike Connotea Del.icio.us What's this? (shrink)

An ideal I defined on a group G is called idempotent if for every $A \in I, \{g \in G: Ag^{-1} \not\in I\} \in I$ . We show that a countably complete idempotent ideal on an abelian group cannot be prime but may have strong saturation properties.

CONTENTS:--Reichenbach, H. Elementy logiki formalnej (fragmenty).--Wybrane studia z semiotyki logicznej.

In this paper, confronted are two radical currents of thought about the film image. In a first step, demonstrated is how some Marxist theorists define the film image as ontologically grounded in alienation and the destruction of non-mediated presence due to its technical origin, as well as its effects. In a second step, I try to show how André Bazin, influenced by phenomenology and taking up identical premises as the Marxists, came to diametrically opposite conclusions: it isn’t but the film (...) image that discloses the real. Drawing on the work of Jacques Rancière, Jean-Luc Nancy and Giorgio Agamben, in a third step I establish a certain synthesis between these two currents and examine how spectacle is guarded, but also re-evaluated within the regime of film images. Through this re-evaluation, one gets a glimpse at the contours of an exigent aesthetic program that in some respects conforms to, while also deviating from eminent ideas on cinematic postmodernism. (shrink)

The notion of rhythm in the works of Stephane Mallarmé has a specific position upon which all the poet’s most taunting ideas refract. Following the line this notion opens, in the first step established are the parallels between Mallarmé’s aesthetic postulates and Husserl’s phenomenology. In the second step, the Husserl – Mallarmé parallel serves as a matrix for understanding some basic paradoxes of Derrida’s deconstruction. It will be shown that Derrida, too, was in search of a specific, distinctive rhythm. In (...) the third step, it will be shown how from Mallarmé, over Derrida’s workthrough, the rhythm became one of the discrete, but most radical theoretical premises among some of the most influential philosophers of the postmodern: Agamben, Kristeva, Rancière, Nancy. (shrink)

Gdyby nastał zwyczaj umieszczania słów kluczowych w życiorysach, Jej osobę i życie mogłyby określić: „buntownicza niezależność”, „bojowość”, „odwaga”, „zracjonalizowany radykalizm” i „lakonizm”. Klemens Szaniawski żartował, że Barbara pisze wyłącznie zwięzłe streszczenia swych własnych rozpraw: traktowała to jako komplement; i słusznie. Wspominała te słowa z nie ukrywaną satysfakcją. Niekiedy zwięzłość Jej wypowiedzi działa nieomal hipnotycznie...

Chciałem Go pożegnać. Kilkakrotnie próbowałem napisać choć parę słów. O Nim samym. Okazało się, że nie potrafię. Udało mi się tylko przedstawić Jego poglądy na reizm Tadeusza Kotarbińskiego, ale uczyniłem to gdzie indziej. Muszę tu poprzestać na ofiarowaniu Mu tego, co napisałem na Jego dziewięćdziesiąte urodziny, w osiemdziesięciolecie naszej przyjaźni.