Ḥeleḳ 1. Haḳdamah - pereḳ 4 -- Ḥeleḳ 2. Pereḳ 5-10 --.

[1] Maʼamarim 1-3 -- ḥeleḳ 2. Maʻamarim 4-5.

Ḥeleḳ 1. Hilkhot kibud av ṿa-em u-khevod rabo -- ḥeleḳ 2. Hilkhot lashon ha-raʻ u-rekhilut ʻal ha-Ḥ. ḥ. ṿe-ʻinyene emet ṿe-sheḳer.

Ḥeleḳ 1. Hilkhot kibud av ṿa-em u-khevod rabo -- ḥeleḳ 2. Hilkhot lashon ha-raʻ u-rekhilut ʻal ha-Ḥ. ḥ. ṿe-ʻinyene emet ṿe-sheḳer.

Bilişsel Din Bilimi (CSR), dini inanç ve uygulamaların nedensel açıklamalarını sağlamayı amaçlayan din araştırmalarına bilimsel bir yaklaşımdır. CSR savunucuları, insan zihninin doğal özelliklerini ve nasıl işlediğini açıklayarak dini inançların oluşumu, kabulü, aktarımı ve yaygınlığı sürecini açıklamaya çalışırlar. Tüm insan kültürlerinde var olan ve son on yılda birçok CSR akademisyeninin dikkatini çeken dini inançlardan biri de öbür dünyaya olan inançtır. CSR araştırmacılarına göre, bu inanç, insan zihninin doğal yapılarına dayanmaktadır. Ölümden sonraki hayata olan inancı, zihinsel araçların işleyişinden kaynaklanan, yansıtıcı olmayan veya (...) sezgisel bir inanç olarak görürler. Ölümden sonra hayata inancın oluşumunu, gelişimini, yayılmasını ve aktarılmasını açıklamak için çeşitli teoriler önerdiler. Ancak bu teoriler arasında, iki teori daha geniş kabul görmüştür, sezgisel düalizm teorisi ve simülasyon kısıtlama teorisi. Sezgisel düalizm teorisi, tüm insanların iki zihinsel araca sahip olduğunu söyler: Sezgisel Biyoloji ve Sezgisel Psikoloji. Sezgisel Biyoloji, ölü bir kişinin karşısına geçip hareket edemediği için artık hayatta olmadığına inanmamızı sağlar. Sezgisel Psikoloji, ölü kişiye otomatik olarak görünmez özellikleri (arzular, düşünceler, inançlar ve duygular gibi) atfetmeye devam eder. Yukarıdaki iki zihinsel aracın aynı anda işleyişi, insan zihnini ölü kişinin bir kısmının önemsiz olduğuna ve fiziksel ölümden sonra kaldığına inandırır. Simülasyon kısıtlama teorisi, tüm insanların çevreden gelen bilgileri işlemek ve dini inançlar edinmek için zihinsel araçlara sahip olduğunu söyler. Zihinsel araçların hiçbiri, kişinin arzularının, düşüncelerinin, inançlarının ve duygularının var olmadığını hayal edemez veya simüle edemez. Bu nedenle ölü kişinin karşısındaki insan zihni, fiziksel ölümünü kolayca hayal etmesine rağmen, kişinin başka bir bölümünün (düşünceler, arzular vb.) Varlığına inanmaya devam eder. Bu teorilerin her ikisi de, öbür dünyaya inancın oluşumunu açıklamada zorluklar ve sınırlamalarla karşı karşıya görünüyor. Bunlar arasında nedensel açıklama yapamama, ölümden sonraki hayata olan inancın doğal ve rasyonel temelleri arasındaki ayrım eksikliği ve öbür dünya inancının doğaüstü temellerini göz ardı etme yer alır. İki teoriden hiçbiri öbür dünyaya inancın oluşumu için yeterli nedensel açıklama sağlamıyor gibi görünmektedir. Her iki teori de zihinsel araçların nasıl işlediğine bağlı olarak öbür dünya inançlarının oluşumu hakkında olası bir hikaye sunmaya çalışır. Ölümden sonraki hayata inanmaya yol açan sürecin yalnızca makul bir hikayesini sunarlar. Bu iki teorinin sunduğu şey, insan zihninin ve araçlarının ve bunların nasıl işlediğinin bir açıklamasıdır (nedensel açıklama değil). Bu, kendi başına, bu aletlerin öbür dünyaya bir inanç ürettiğini açıklamaz. Dolayısıyla ahirete olan inancın zihinsel araçların işleyişinin bir sonucu olduğu iddiası, zihinsel araçlar ile bu inanç arasında nedensel bir ilişki gerektirir. Bu iki teoriden hiçbiri bu nedensel ilişkiyi açıklayamaz ve yalnızca aralarındaki ilişkinin makul bir hikayesini açıklarlar. Dahası, dini inancın rasyonel temelleri ile dini inancın doğal temelleri arasındaki ayrım, ahirete inanmak veya onunla ilişkili bilişsel mekanizmaları tanımlamak için doğal bir köken bulmanın hiçbir şekilde bu inancı reddetmek veya itibarını sarsmak anlamına gelmediğini göstermektedir. Ahirete olan inancın doğal kökenleri hakkındaki bilişsel teoriler bize bu inancın rasyonel mi irrasyonel mi olduğunu gösteremez. Bu açıklamalar ancak (eğer yapabilirlerse) bize bu inancın oluşumunun ve yaygınlığının doğal köklerini gösterebilir. Ayrıca Dinsel inanç karmaşık bir kavramdır. Birincisi, doğal bir kavramdır, bu anlamda insan doğasına dayanır ve insanın bilişsel sistemleri ve zihinsel araçlarıyla ilgilidir. İkincisi, kültürel ve sosyal bir kavramdır, bu anlamda hem kültürel ve sosyal değişimden etkilenir hem de onu etkiler. Üçüncüsü, doğaüstü bir kavramdır, bu anlamda hem vahiy hem de kehanet ve insanın maddi olmayan yönüyle derinden bağlantılıdır. Öbür dünyaya inanç, her üç düzeyde açıklamayı gerektiriyor gibi görünüyor. (shrink)

The Yoga Sutras of Patañjali is the foundational text of yoga philosophy, used by millions of yoga practitioners and students worldwide. This book is a new rendering into English of the Arabic translation and commentary of this text by the brilliant eleventh-century polymath al-Bīrūnī.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:One to NGirard's Philosophy of InnovationJohnathan Bi (bio)What does a theorist of imitation have to teach us about innovation? What could a thinker focused on the distant past have to offer us in building the immediate future? The answer to both questions, I hope to show, is a significant amount. I aim to rescue and develop a neglected strand of Girardian thought from one of his overlooked essays on (...) a topic seemingly antithetical to imitation: innovation. This task proceeds in five steps. First, I articulate two contemporary perspectives on innovation, one dominant and one in the minority. Second, I reconstruct Girard's historical argument from "Innovation and Repetition" in favor of the minority view and, third, his psychological argument against the dominant view. Fourth, I show how Girard's philosophy of innovation sublates crucial features of both poles and provides an alternative mode for conceiving the future.1 Lastly, I wrestle with an immanent objection that threatens the prescriptive force of his entire argument and, even when reconciled, leads me to depart from Girard's conclusions, albeit in the most Girardian of ways. [End Page 71]INNOVATION AND IMITATIONThe dominant view of innovation is that it is opposed to imitation. The foundational type of opposition between the two is metaphysical: imitation and innovation are actions different in kind and must be conceived of as such. Peter Thiel's famous formulation is representative: certain actions, companies, and countries are innovative, going from "zero to one," while others are imitative, going from "one to N."2 This distinction is mostly accepted without question in the social sciences, underpinning entire disciplines such as innovation studies.3 This near-universal consensus, however, is a modern phenomenon. The Latin innovatio, for example, described innovation as being inseparable from the imitation of the past: the Jews returning to Jerusalem, Job having his wealth restored, or the rebirth of a phoenix.4 The word itself reveals as much. Innovatio is derived by appending the prefix in- (within, from inside) to novitas (novelty). It meant novelty that preceded from within, or renewal. Under this view, innovation was not about breaking free or starting from a blank slate, zero to one, but rather rescuing and developing an already formed foundation, one to N. Innovation was identical with the imitation and adaptation of that which is essential but has been obscured. Only beginning in the twentieth century has imitation been so strongly demarcated from innovation.5Built on top of this metaphysical opposition is a practical opposition. Not only are the two actions distinct, they are incompatible: the more one imitates, the more one risks eroding one's ability to innovate. This stronger form of opposition is exemplified by the idea of the "untutored genius" whose source of creativity is solely internal: a fully formed natural endowment not requiring learning nor external inspiration from divinity or nature. This idea gained ascendancy in the seventeenth and eighteenth centuries, and proponents believed that imitation of tradition impeded the expression of one's own innate genius.6 If one wants to write a great book, this idea goes, one ought not read great books for fear that they will crowd out one's original ideas. Even in the twentieth century, Wittgenstein expressed this exact sentiment when he proudly claimed not to have read any Aristotle or engaged deeply with the history of philosophy and considered those who have "academic and therefore unauthentic philosophers."7 Of course, not all modern thinkers see innovation and imitation as practically opposed in such a strong way.8 But even for most who treat the two as harmonious, imitation tends to be relegated to a secondary afterthought as the mere mechanism by which innovation, the primary source of value creation, spreads. This, then, is the third form of opposition drawn out [End Page 72] between the two concepts: a normative one. Imitation is, at best, of secondary value when compared to acts of innovation.The practical and, to a lesser degree, normative oppositions appear so unsound as to not warrant serious engagement, and already contested by theorists who study innovation as to not require another rebuttal. What makes Girard's response to them... (shrink)