Ahlak ve ahlaki değerler insanın varoluşuyla başlayan bir olgudur. Ahlak, insanın yaşamını devam ettirmesi için gereklidir. Ahlâki değerlerden uzak bir ferd düşünülemeyeceği gibi, milletler ve toplumlar da düşünülemez. Ahlâkî değerler insanları ister istemez kuşatır ve yaşamın idamesini sağlar. İnsan varlığının yaşam koşullarını bu denli etkileyen bir olguyu tez konusu seçmemdeki amacı, özelde Stoa Ahlakı’nı, genelde ise ahlak felsefesini araştırmak ve ahlak olgusunu anlaşılmasına katkıda bulunmaktır. Stoa Okulu milattan önce üç yüzlü yıllarda Kıbrıslı Zenon’un (335-264) öncülüğünden kurulmuştur. Kıbrıslı Zenon (...) insan için en önemli olanın ahlak olduğunu ve ahlak felsefesi (etik) yapmanın felsefenin en temel sorunu olduğunu vurguluyordu. Ahlak felsefesi dışındaki diğer bilimler ahlak felsefesi (etik) yapmak için gereklidir. Zenon’dan sonra gelen filozoflar da aynı çizgiyi takip etmişlerdir. Onun bu felsefi düşüncesi Stoa Okulu’nun son filozofu olan Roma İmparatoru Marcus Aurelius Antoninus’a (121-180) kadar sürdü. Ahlâkın üzerinde bu denli çok durmuş olan bu felsefî anlayışın ahlâkının ne olduğunu anlamak için, dikkate alınması gerektiğini düşünmekteyim. İnceleme konum olan “Stoa Okulu’nda Felsefe ve Ahlak” yukarıda belirttiğim hususa değinen bir çalışmadır. Bu çalışmamın ilk bölümünde Stoa Okulu’nun tarihi gelişimini, temel görüşlerini ve diğer felsefî akımlarla etkileşimini anlattım. Bunu yapmamdaki amacım, Stoa’nın ahlâk anlayışını açıklamaya bir ön hazırlık teşkil etmesiydi. İkinci bölümde ahlak felsefesi ve ahlâk felsefesi yönünden Stoa’yı etkileyen filozoflara değindim. Üçüncü bölümde ise, bütün bunlardan faydalanarak Stoa ahlâkı üzerinde durdum. Son bölümde, fatalizm- kadercilik kavramları çerçevesinde, Stoa fatalizmine ve İslam kaderciliğine değindim. Bu bölüm özellikle Fatalizm ve kadercilik kavramlarının karıştırılması ve birbirinin yerine kullanılması açısından önemliydi. Buna elimden geldiği kadar açıklık getirmeye çalıştım. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Reviewed by:Storia dei filosofi: La stoà da Zenone a Panezio (PHerc. 1018), Edizione, traduzione e commentoDiskin ClayDorandi, Tiziano, ed. Filodemo Storia dei filosofi: La stoà da Zenone a Panezio (PHerc. 1018), Edizione, traduzione e commento. Leiden, New York, and Cologne: E. J. Brill, 1994. xvi 1 189 pp. Cloth, Gld. 110.00, $63 (U.S.) (Philosophia Antiqua, 60)The title of this edition of Philodemus is Storia dei filosofi. It translates a (...) more perplexing and tantalizing title in Greek. This is not preserved in the subscription to the Herculaneum papyrus edited here (PHerc. 1018). In the Catologo dei Papiri Ercolanesi (Bibliopolis: Naples 1979) the title of this treatise is given as [Filodümoy | Perç t©n ½p̄ Zünvnoq Stvik©n kaç ađrª | sevn ápŒntvn | q ]t [¼ ]x [oi..... ] | Sy [ntŒjevq t©n filos¿fvn | b¼bloq ]. This is approximately the title Agosto Traversa gave the work in his edition, Index Stoicorum Herculanensis (Genoa 1952). The reader will appreciate how ambitious Traversa’s supplements are. The inspiration for his title comes from the title Domenico Comparetti gave its companion work, PHerc. 1021 (1164), Filodümoy S′ntajiq [End Page 146] filos¿fvn. Comparetti’s inspiration was the notice in Diogenes Laertius, who cites the tenth book of Philodemus’ ï t©n filos¿fvn s′ntajiq (10.3). This second history of a philosophical school has long been known under the title that S. Mekler chose for it at the beginning of this century, Academicorum Philosophorum Index Herculanensis (Berlin 1902). The fact is that the word s′ntajiq occurs in neither of Philodemus’ companion treatises on the history of the Academic and Stoic philosophers.In both treatises and in PHerc. 1021 especially, Philodemus is generous with dates. He writes the nearly parallel histories of these schools from their foundation by Plato and Zeno of Citium down to his own day. Philodemus dates are not certain. Ca. 110–40 b.c.e. are the dates commonly given. Only a few lines are missing from the protected innermost midollo of PHerc. 1021, and the text of the last columns makes it clear that Philodemus has taken his history of the Academy down to his own day, not that of his master in Athens, Zeno of Sidon. He speaks of Menekrates of Mytilene (a student of Antiochus of Ascalon) as resident in Sicily “until recently” (24, 8–11) and of students of Antiochus who are “our acquaintances” (35, 5–8). The last words of the papyrus are: “[of the sects and successions beginning with Eucleides and those beginning with Plato, and the other sects and successions that came after these a collection....” The word which comes closest to giving us a title for these histories of Philodemus is syna [gvgü (col. 36, 19). If these two treatises belong to the work entitled “The Ordering of the Philosophers” it is plain that Philodemus’ inspiration is Apollodoros of Athens’ vast Xronikî s′ntajiq, which Philodemus made great use of in his Academicorum Historia and which he uses sparingly in his Stoicorum Historia. (He is named as Apollodoros “the man of letters”—¸ grammatik¿q —at the end of Philodemus’ Stoicorum Historia, col. 69. 4–5.)In lack of a title in the subscription to PHerc. 1018, Dorandi’s Storia dei filosofi is as good description as any. Philodemus is interested in the succession, lives, and characters of the Stoics whose history he writes—not their philosophy. A review of Dorandi’s Stoicorum Historia should offer a brief review of the companion edition of Philodemus’ history of the Academic philosophers that preceded it, for it seems clear from the end of PHerc. 1021 that Philodemus’ history of the Academic philosophers came first. Dorandi published Filodemo · Storia dei filosofi: Platone e l’Academia (PHerc. 1021 e 164) as volume 12 of Marcello Gigante’s La Scuola di Epicuro (Bibliopolis: Naples, 1991). The format of both volumes is strikingly similar: both contain introductions to Philodemus as a historian, first of the Academy and then of the Stoa; both give a survey of Philodemus’ sources in writing his histories. In both volumes a description of the papyri edited precedes Dorandi’s scrupulous and exacting editions of... (shrink)

Von stoischem Verhalten spricht man, wenn ein Mensch sich nicht durch seine Lebensumstände oder durch Schicksalsschläge aus dem Gleichgewicht bringen lässt. Die Philosophenschule der Stoa wurde von Zenon etwa um das Jahr 310 in Athen gegründet. Die ethische Hauptforderung heißt: in Übereinstimmung mit der menschlichen Natur zu leben. Dabei ist für den Stoiker nur die Tugend ein Gut und nur die Schlechtigkeit ein echtes Übel. Alles andere, z. B. der Besitz materieller, äußerer Dinge oder der Verlust geliebter Menschen, sind (...) für einen Weisen kein Grund, vom steten Weg zu Ausgeglichenheit und Glückseligkeit abzuweichen. Nach annähernd sechzig Jahren gibt es endlich wieder eine neue große Stoiker-Ausgabe. Das zweibändige Werk, übersetzt und kommentiert von Rainer Nickel, ist nicht nur für Philosophen ein echtes Desiderat. Über Seneca oder Marc Aurel wirken die Gedanken dieser Philosophenschule bis in unsere Tage. Überraschend aktuell und modern wirken beispielsweise die Ratschläge, in allem das rechte Maß zu wahren oder in Übereinstimmung mit der Natur zu leben - ein philosophischer Weg zur seelischen Gesundheit. Im Mittelpunkt stehen die Begründer der Stoa, Zenon, Kleanthes, Persaios, Sphairos, Dionysios von Herakleia, Ariston, Herillos, Chrysippos sowie Panaitios und Poseidonios. Gewirkt habe sie in der Zeit zwischen dem 4. und dem 1. Jahrhundert v. Chr. Wichtige Vermittler stoischen Gedankengutes waren Cicero, Seneca und Marc Aurel. (shrink)

Mu‘tezilî kelâmcıların ortaya attıkları ahlâk nazariyesi Ortaçağ İslâm dünyasında önemli bir yer işgal eder. Bundan dolayı, bu makale bilgi-değer münasebeti sorununa ayrılmıştır. Eş‘arî kelâmcıların aksine, Mu‘tezilîler, bilgi-değer münasebetinden yola çıkmak suretiyle, din gönderilsin ya da gönderilmesin, iyi, kötü ve zorunlu gibi bazı objektif değer terimlerinin akıl kanalıyla bilinebilirliği tezini öne sürmüşlerdir. Mu‘tezilîler, ahlâkî değerler alanında nesnelciliği savunurlar, ancak onların savunduğu ve zorunluluğunu bütünüyle Tanrı’dan alan bu türden bir nesnelcilik anlayışını, deyim yerindeyse, “ilâhî nesnelcilik” diye nitelendirmek mümkündür. Onlarca, değerler daha başlangıçta (...) hem nesneler âlemine hem de insan anlığına sadece Tanrı tarafından yerleştirilmiştir. Mu‘tezilîlere göre, hem akıl hem de nakil iyi ve kötü gibi değer kavramlarını bilme hususunda iki asıl kaynaktır. İşte bu nedenledir ki, Mu‘tezilîlerin savunduğu akıl “kısmî akılcılık”olarak kabul edilebilir. Sonuç itibariyle, Mu‘tezilîlerin ahlâk sisteminde, insanoğlu daha başlangıçta onu yaratırken Tanrı’nın kendisine bahşetmiş olduğu yetkin aklını kullanmak suretiyle erdemli ve ahlâki bir yaşam tarzı sürdürebilir. (shrink)

The paper gives an overall view of the history of the Stoa and its main achievements.

Philodemus sketches in the _Stoicorum historia_ the lives and times of the main members of the Stoic movement from Zeno to Panaetius. This new edition contains a revised critical text of P.Herc. 1018, with an Italian translation and a commentary.

Hüseyin Atay’ın akademik çabasının merkezinde, insanı, içine doğduğu geleneğin tahakkümüne karşı akıl ve Kur’an’a dayanarak özgürleştirme ve özgünleştirme amacı bulunmaktadır. Onun temel motivasyonunu, Müslümanların içinde bulunduğu mevcut durumdan rahatsız olması ve bu duruma bir çözüm üretme amacı oluşturmaktadır. O, bu çabasıyla mevcut Müslüman düşünce geleneğinin hak ve hakikat zeminine dayanıp dayanmadığını tahkik ve tespit etmeyi hedeflemektedir. Söz konusu tahkik sürecinin metodolojisini din ile kültür ayrımı oluşturmaktadır. Bu bağlamda Atay’ın halkın, ulemanın ve Kur’an’ın dini şeklinde yaptığı tasnif, geleneksel din anlayışları içerisinde (...) meşrulaşan yanlışların tespiti ve ayıklanmasına imkân sağlayacak niteliktedir. Ona göre Kur’an, akla, ilme, fıtrata, yaşamın farklı boyutlarında insanın karşılaşabileceği problemlere çözüm sunan bir din getirmektedir. Bu yapısıyla Kur’an, insanlara akıl ve fıtrat temelinde iradi davranışlarını şekillendirmesi için doğru-yanlış, maruf-münker, sevap-günah kavramları ile belirlenmiş bir ahlak önerisinde bulunmaktadır. Akıl ile din arasında tam bir mutabakat olduğunu kabul eden Atay’ın din anlayışının sacayağını bilgi, iman ve ahlak oluşturmaktadır. Ona göre İslam’ın getirdiği tüm iyilikler ve güzellikler din, dil, renk, etnik köken, coğrafya farkı gözetmeksizin herkesi kuşatacak şekilde adalet ve hakkaniyete, hukuk ve ilkeye göre davranmayı gerektirmektedir. Kur’an’ın amacının, insan ve onun mutluluğu olduğunu belirten Atay, insanın kendini gerçekleştirmesi ve mutluluğu elde etmesinin iki boyutu olduğunu belirtmektedir. Bu boyutlardan ilki, birey olarak insanın yetkinleşmesi; ikincisi ise toplum içinde hem cinsleri ile olan ilişkisinde adalet temelinde kendi varlığını gerçekleştirebilmesidir. Atay, birey olarak insanın yetkinleşmesini, kendi varlığını borçlu olduğu yaratıcıyı bilmesi, tanıması, O’nun dışında hiçbir varlık önünde eğilmemesi ve kendisini özgür kılan Allah’ın verdiği onuru korumasına bağlamaktadır. Toplumsal boyutta insanın yetkinleşmesinin ise yaşamsal fonksiyonlarını gerçekleştirmek ve ihtiyaçlarını gidermek amacıyla insanın hem cinsleriyle ve doğayla kurduğu ilişkide adalet ilkesine uygun davranmasıyla mümkün olacağını belirtmektedir. Bu çalışma Hüseyin Atay’ın, Kur’anî ilkelerden hareketle “İslam” kelimesi üzerine bina ettiği ahlak anlayışını irdelemeyi amaçlamaktadır. Bu çerçevede, Atay’ın bireysel ve toplumsal boyutuyla ahlaki özne olan insanın yapıp etmelerine yön veren, ahlakın kesişim noktasını oluşturan bilgi ve iman arasındaki ilişkiye dair görüşleri, Kur’an’da insan doğasına uygun bir formda sunulan ahlakî kök değerler çerçevesinde ele alınmıştır. (shrink)

Tarihsel süreçte İslam inanç sisteminin inşasında önemli bir görev üstlenen kelâm ilmiyle bu inanç sistemlerinin karşısında yer alan inkârcı akımlar, temeller ve hedefler noktasında birbirlerinden ayrışmakla birlikte usul, yöntem ve söylem açısından zaman zaman benzerlikler göstermişlerdir. Bu durum Mu‘tezile ve deizm örneğinde olduğu gibi birçok noktada birbirinden farklılaşan düşünce yapıları arasında bir uyuşma ve paralelliğin olduğu izlenimini uyandırmıştır. Nübüvvet ve vahyin imkân ve gerekliliği noktasında birbirine zıt iki düşünce akımını oluşturan bu yapılar, kendi tezlerini ispatlamak için aynı usul ve yöntemi (...) kullanarak farklı sonuçlara ulaşmışlardır. Bu çalışma ilk bakışta Mu‘tezile ve deizm arasında böyle bir kanaati destekler gibi görünen yöntem benzerliğinin gerçekliğini ahlakın kaynağı açısından sorgulamayı hedeflemektedir. Deizm klasik dönemde olduğu gibi Tanrı’nın varlığını ve birliğini kabul etmekle birlikte rasyonel gerekçeler ileri sürerek nübüvvet ve vahyin imkânsız ve gereksiz olduğunu ileri sürmektedir. Ahlakın kaynağı açısından deizmin ileri sürdüğü üç temel argüman vardır. Bunlardan birincisi ahlaki değerlerin eşya ve fiillerin özünde içkin olduğu, ikincisi eşya ve fiillerin özünde var olan bu özelliklerin fiilin değerini zorunlu kılan belirleyici nedenler olması sebebiyle deterministik bir zorunluluğu beraberinde getirmiş olması, sonuncusu ise ahlaki değerlerin ilahi yardım olmaksızın tek başına akıl tarafından bilineceğidir. Buna karşın Mu‘tezile kelâm okulu ise aynı şekilde rasyonel gerekçelerle nübüvvet ve vahyin imkân ve gerekliliğini savunmakta ve bunu ilahi bir zorunluluk olarak kabul etmektedir. Ahlakın kaynağını benzer bir söylem ve yöntemle ortaya koymaya çalışan Mu‘tezile’nin vardığı sonuç deizmden farklıdır. Deizmin bu üç temel argümanı karşısında kendi içinde farklı görüşler olmakla birlikte Mu‘tezile’nin bir kısım kelâmcıları ahlaki değerlerin eşya ve fiillerin özünde içkin olduğunu savunurken diğer bir kısmı da ahlaki değerlerle ilgili hal ve şartları göz önünde bulundurmuştur. Mu‘tezile’nin bu konuda farklı görüşler ileri sürmesinin arkasındaki en önemli sebeplerden birisi tabiat felsefeleridir. Deizmin ahlaki değerlerin yalnızca akılla bilineceği tezine karşın, Mu‘tezile akla hem bedîhî hem de nazari olarak geniş bir yetkinlik alanı tanısa da bu, ilahi bildirimlerden bağımsız ve müstağni bir akıl değildir. Bu bağlamda vahiy ve aklın her ikisinin de Allah tarafından yaratılmış olması, bu ikisi arasında bir çelişki ve uyumsuzluktan ziyade uyum ve koordinasyonu beraberinde getirmektedir. Deizmin eşya ve fiillerin ontolojik yapısına bağlı olarak ahlaki değerler hususunda deterministik bir zorunluluk anlayışına karşılık, Mu‘tezile değerlerin eşya ve fillerin özünde Allah tarafından yaratıldığını ve bu durumun O’nun kudret ve iradesinden bağımsız olarak bir zorunluluğa sebep olmadığını savunmuştur. Çalışma bu haliyle ahlakın kaynağı hususunda Mu‘tezile ile deizm arasında bir karşılaştırma yapmak suretiyle, bu iki düşünce akımı arasındaki temeller ve hedefler bağlamında farklılıkları ortaya koymaya amaçlamaktadır. (shrink)

Cet article étudie les notions de honte (αἰσχύνη) et de retenue (αἰδώς) dans la Stoa, les raisons pour lesquelles elles s’y trouvent opposées (la première comme passion, la seconde comme bon sentiment) et ce que la critique stoïcienne de la honte (définie comme peur de la mauvaise réputation) doit à l’origine à l’influence du cynisme sur Zénon. Dans un deuxième temps, l’auteur montre que la critique de la honte doit se comprendre dans le cadre plus large de la doctrine stoïcienne (...) de la διαστροφή ou perversion de la nature humaine, doctrine qui identifie l’influence du jugement de la foule (par l’intermédiaire de la pratique ordinaire du blâme et de l’éloge) comme l’une des deux principales sources de corruption de l’homme. Dans la dernière partie, l’auteur étudie le traitement des notions de honte ( pudor ) et de retenue ( reuerentia ) dans les Lettres à Lucilius 10 et 25 de Sénèque, où la honte est présentée comme une forme de contrainte positive à l’égard du non sage, contrainte qui doit toutefois ultimement s’effacer au profit de la retenue comprise comme respect de soi (de la raison) chez le sage. (shrink)

Ahlâk konusu dinler üstü konuşulan ve tartışılan evrensel bir olgudur. Her toplumun kendi sosyolojik ve psikolojik durumlarına bağlı olarak kabul ettiği ahlâkî değerler mevcuttur. İslam, Arap toplumuna geldiği ilk andan itibaren toplumun sahip olduğu ahlâkî değerleri düzenleme ve yenilemeye başlar. Düzenlenen ve yenilenen ahlâkî değerlerde örnek insan olarak ise Hz. Peygamber gösterilir. Bu çerçevede Hz. Peygamberin vefatından sonra İslam toplumunda oluşan karışıklıkların ahlâkî sonuçları ve toplum içinde bozulmalara tepki hareketi olarak ortaya çıkan sûfilerin eleştirileri meydana gelir. Her ne kadar fıkıh (...) ve kelam alanları teşekkül süreçlerinde farklı konular üzerinde tartışsalar da ahlâk konusuna ait özel bir bölüm fıkıh ve kelam alanında mevcut görünmez. Sûfiler, İslam din bilimlerinde ahlâk alanının göz ardı edilmesini eleştirir ve bu eksiliğin giderilmesi gerektiğini savunur. Erken dönemde yaşamış olan sûfiler ise bu açıklığın kapanması ve İslam düşüncesinin tekâmüle ermesi için çözümün tasavvuf olduğunu iddia ederler. Bu durumu meşrulaştırmak için de tasavvufun kelam ve fıkıh alanı gibi bir bilim olduğunu ispatlama yolunda eserler kaleme alırlar. Bu süreçte ise tasavvuf pratik ve zühd esaslı bir anlayıştan, diğer din bilimleri gibi bilgi çıkartan bir ilme dönüşür. (shrink)

Eşʿarîliğin son aşamasını temsil eden Îcî’nin argümanları, ekoldeki geleneksel ve felsefî yaklaşımları yansıtmaktadır. Bu makale Îcî’nin Muʿtezile’nin ahlâkî realizmine karşı kullandığı temel argümanlarını sunmaktadır. Çalışmanın amacı Îcî’nin argümanlarını değiştirmeden sağlam bir şekilde sunmak, açıklamak, itirazları tartışmak ve sonunda güçlü ve zayıf yönlerini değerlendirmektir. Makalenin amacı Muʿtezile’nin argümanlarını açıklamak değildir; yine de Îcî’nin argümanlarını daha net anlamak için bazı açıklamalar yapmaktadır. Makalenin ilk kısmında Eşʿarîler ile Muʿtezile’nin ahlâk anlayışları arasında belirgin bir çizgi çizmektedir. Tartışma noktasını belirtip kelâmî argümanlar için zemin hazırlamaktadır. (...) Îcî’nin argümanları üç kısma ayrılmıştır. Birinci kısımda Îcî’nin Muʿtezile’nin ahlâkî temellerine şüphe düşürmek için insanın seçme özgürlüğünü ortadan kaldırmak için polemik argümanını sunmaktayız. Argümana karşı eleştirileri tartıştıktan sonra Îcî’nin insanın gücü ve seçme özgürlüğü konusundaki gerçek görüşünü ortaya koyuyoruz. İkinci kısım, intrinsik değerler görüşüne karşı üç argüman ihtiva etmektedir. İlk iki argüman Îcî tarafından benimsenmiş, üçüncüsü ise genel bir şekilde diğer Eşʿarîlere atfetmiştir. Bu iki argüman yalanı ve doğruyu söylemenin intrinsik etik değerleriyle ilgilenmektedir, üçüncüsü ise Eşʿarîlerin meşhur: “Bir araz başka bir araz üzerinde konamaz” deyişine dayanmaktadır. Makalenin son kısmı, Îcî’nin Muʿtezile'nin ahlâkî vecihler teorisine karşı argümanını tartışmaya ayrılmıştır. Îcî’nin argümanını tartışmadan önce teori ve taraftarları hakkında yeterli bir açıklama yapılmıştır. Ayrıca Îcî’nin ve Muʿtezile’nin ilâhî ahlâk anlayışına dair kısa bir giriş, argümanın içinde tartışılmaktadır. Adalet ve hikmet gibi bazı ilahî nitelikler Eşʿarî ve Muʿtezile’nin bakış açılarından ele alınmaktadır. Sonuç olarak makale, Îcî’nin Muʿtezile’nin ahlâkî realizmine karşı argümanlarını açık ve net bir şekilde ortaya koymakta, itirazları sunup değerlendirmekte ve argümanların güçlü ve zayıf yönlerini göstermektedir. Son olarak, Eşʿarîlerin Muʿtezile’ye karşı ahlâkî argümanlarını daha etkili bir şekilde anlamak için bir çözüm önermektedir. (shrink)

Toplumsal hayatın birçok alanında insan ilişkilerini belirleyen din, insanoğlunun en temel faaliyetlerinden biri olan iktisadi ilişkileri de etkilemektedir. Bu durum iktisadi faaliyetleri salt iktisadi yapının belirlediği bir alan olarak görme yerine dinin de etkisinin olabileceğini göz önünde bulundurmayı gerektirir. Bundan dolayı iktisat ve din ilişkisine toplum bilimciler kayıtsız kalamamıştır. Bunlardan biri olan Weber, karakteristik bir dinî anlayışın modern kapitalist zenginleşmeyi getireceği ama sonrasında dinî değerler ile rasyonel ekonomik çıkarların birleşmesinin sekülerleşmeyi doğuracağı tezini öne sürmüştür. Günümüz dünyasında dinin sahip olduğu önem, (...) sekülerleşmenin bu klasik biçiminin isabetsizliğini ortaya koymuştur. Dinin aradan geçen zamana rağmen toplum ilişkilerinde hâlâ önemli bir dinamik olarak varlığını sürdürmesi, son zamanlarda din-iktisat ilişkisine yönelik akademik ilgide tekrar bir canlanmaya sebep olmuştur. Türkiye’de neoliberal politikalar sonrasında dikkat çeken iktisadi başarının aktörlerinin İslami kimlikle anılmasından dolayı bu tür çalışmaların genellikle belli muhitlerde gerçekleştirildiği, ulaşılan sonuçların da İslami kimlikle anılan söz konusu kesime sosyal sermaye sağlama işlevi gördüğü düşünülen kuruluşların üyelerine dayandırıldığı görülmektedir. Ayrıca bu çalışmalarda dini inanç, özellikle girişimciliği motive eden boyutuyla ele alınmış, iş hayatının diğer alanlarına yansıyan boyutu ise ihmal edilmiştir. Hâlbuki din-iktisat ilişkisini daha iyi anlayabilmek için iktisadi kalkınmadan ya da belli bir konjonktürden bağımsız olarak iş hayatının tüm alanlarındaki tezahürlerine odaklanacak ve toplumun farklı katmanlarını içine alacak araştırmalara ihtiyaç bulunmaktadır. Bu nedenlerden dolayı çalışmamızın literatüre katkı sağlayacağı düşünülmektedir. Nitel araştırma yöntemini kullanan bu çalışma, yarı yapılandırılmış mülakat tekniğiyle elde edilen verilerden yola çıkarak Siirt ilinde faaliyet gösteren iş adamlarının sahip olduğu din anlayışının iş hayatındaki tezahürlerini anlamayı ve betimlemeyi amaçlamaktadır. Bu temel amaca uygun olarak din ve dindarlık algısı, çalışmanın motivasyon kaynağı olarak din, iktisadi tutum ve davranışlarda dini etki konularıyla ilişkili sorulara yanıt aranmaya çalışılmaktadır. Elde edilen bulgular, akılcılığa vurgu yapan, zenginleşmeye dair olumlu duygular besleyen, modern ekonomik koşullara uyum sağlamaya çalışan ve bunu dini inancıyla bağdaştıran bir girişimci profiline işaret etmektedir. Dini olanın seküler olanla karşılaşmasında yaşanan gerilimde geliştirilen yeni yorum ve yaklaşımlar da bu uyum çabasını desteklemektedir. Bununla birlikte katılımcıların para kazanmayla ilgili sahip olduğu olumlu duygunun helal-harama riayet koşuluna tabi olması ve Ahîlik esnaf kültürüne vurgu yapılması ise geleneksel İslami iş ahlakıyla uygunluk göstermektedir. (shrink)

Alman İdealizminde ve bu akımdan hareket eden değerler etiği filozoflarında ahlakın insana göreli yorumu, büyük ölçüde Kant’ın, insanı niteleyen ana karakteristikler olan akıl, ben bilinci ve irade özgürlüğü temelinde ele aldığı etik görüşü üzerine kurulmuştur. Kant’ın ahlak felsefesinde özne, hem gerçekliğin öze ait yapısından hem de kendi kendine yasa koyan rasyonel irade olarak, ahlak yasasından sorumlu tutulmuştur. Bu açıdan bakıldığında Kant’la başlayan modern dönemin felsefi rasyonalizminin, insanın ahlaki oluşunu onun akıl yeteneğine ve öznelliğine dayandırdığı görülmektedir. Bu dönemde ahlak için rasyonel (...) temel arama girişimleri ön planda tutulurken ahlak adına değerlerin kaynağı (ahlaki değerler) olarak özne gösterilmiştir. Ancak hemen belirtelim ki Kant’ın idealist düşüncesine paralel olarak insan aklını temele alan ahlak anlayışı bir yeniliğe işaret etmekle birlikte kendinden sonra gelen Alman idealistlerince (Fichte, Hegel) ve değerler etiğinin kurucu filozoflarınca (Scheler, N. Hartmann) eleştirilmiştir. Bu çalışmanın amacı, ‘Ben’in, ahlakın temelini kurmada ne denli geçerli kılınabileceğini hem değerler etiği açısından hem de Alman İdealizmi çerçevesinde eleştirel açıdan bir değerlendirme yaparak etiğin insana göreli anlamını tartışmak olacaktır. (shrink)

Bu çalışma, İslâm Eğitimi perspektifinden küresel vatandaşlık kavramıyla ilgili ilkeler ve uygulama alanlarını açıklığa kavuşturmayı hedeflemektedir. Ayrıca Kur’ân ayetleri ve hadislerde küresel vatandaşlığa yönelik değerleri destekleyen normları ve öğrenim çıktılarını belirlemeyi amaçlamaktadır. Burada küresel vatandaşlık kavramı, bilişsel, duygusal ve davranışsal hedef alanları çerçevesinde din eğitimi derslerindeki örnek uygulama ve uygun konularla birlikte ele alınmıştır. Kur’ân ayetleri ve hadisler doğrultusundaki İslâm inanç ve ahlak ilkeleri, insanların gerek kendi toplumları içinde ve gerekse diğer toplumlar ile olumlu ilişkiler kurmasını teşvik etmektedir. Bu teşvikler (...) hem yerel hem de evrensel özellikler taşımaktadır. Bu yönde karşılaşılan örnek olaylar aynı zamanda İslâm inancının ve ahlak değerlerinin evrenselliğini yaşanmış olaylarla da örtüşecek biçimde yansıtmaktadır. Bu ilkeler aynı zamanda İslâm'ın inanç, ahlak ve hukukla ilgili özel konularının bir bütünlük çerçevesinde ele alınmasını sağlamaktadır. Küresel vatandaşlık konuları öncelikle eğitim felsefesinin genel ve özel amaçları doğrultusunda müfredat çerçevesinde hedef kitleye evrensel bir değer olarak kazandırılmalıdır. Bu konu okullarda eğitsel ve kültürel faaliyetler ile de desteklenmelidir.Özet: Küresel vatandaşlık kavramı bütün dünyada giderek yaygınlık kazanan önemli kavramlar arasında yer almaktadır. İnsanların ortak kimliğinin yanı sıra özellikle göçmen ve mülteci hakları konusu eğitim alanında ön plana çıkmaktadır. Son yıllarda ise uluslararası sorunların çoğalmasıyla birlikte bu konu güncelliğini arttırarak önemini sürdürmektedir. Günümüz toplumlarında karşılıklı hoşgörünün korunması için yapılan çeşitli boyutlardaki farklı çalışmalara ek olarak bu konunun örgün eğitim müfredatlarına dahil edilmesi de gündemdedir.Din eğitimi, küresel vatandaşlık konularını kapsayan başlıca dersler arasında yer almaktadır. Bu nedenle küresel vatandaşlık kavramının din eğitimi açısından temellendirilmesinin yanı sıra din eğitimi müfredatında bilişsel ve davranışsal eğitim metotlarını vurgulamak zorunlu hale gelmiştir. Dolayısıyla bu çalışma, İslâmi eğitim perspektifinden küresel yaşama dönük eğitimin genel bir tasarımını oluşturmayı hedeflemektedir. Ayrıca dini kaynaklarda küresel vatandaşlığa yönelik değerleri destekleyen normları ve öğrenim çıktılarını belirlemeyi amaçlamaktadır.İslâm eğitimi, dini farklılıklara saygı duymayı desteklemektedir. Ancak bu, diğer dinlerin inançlarının onaylandığı anlamına gelmemektedir. Burada, inanç özgürlüğü kapsamına başka dinlerin öğrenilmesi girmemektedir. Bu nedenle, kişinin inancına vurgu ve diğer dinler hakkında takınılan tutum ile farklı din mensuplarına saygı arasında herhangi bir çelişki bulunmamaktadır. Bu durum, Müslümanlar arasındaki mezhep farklılıklarına yönelik takınılacak tutumun nasıl olması gerektiğini de gözler önüne sermektedir. İslâm dünyasında eğitim politikaları çerçevesinde, uluslararası bilgiye erişimi sağlayan ve aynı zamanda özel hayatın korunmasını, kültürel işbirliğini ve birlikte yaşama değerlerini gözeten standartlarda bir müfredat hazırlanabilir. Özellikle İslâm dünyasını, küreselleşmeyle birlikte çeşitli kültürel sorunlarla karşılaştığından dolayı küresel vatandaşlık konusunda bilgilendirilmeye ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çerçevede, yabancılaşmaya karşı öze dönüş, az gelişmişlik karşısında kalkınma ve adalet ile çatışmalar karşısında işbirliği bu yöndeki faaliyetlerin doğal sonuçları olarak okunmalıdır. Küresel vatandaşlık kavramı çeşitli araştırmalarda çok yönlü bir biçimde ele alınıp incelenmiş bir konudur. Bütün bu araştırmalardaki temel konular şöyle sıralanabilir: Dünya barışı, toplumlar arası işbirliği ve dayanışma, bireylerin ahlaki sorumlulukları, insan hakları ve hak ihlalleri, çok kültürlülük, çevre sorunları, evrensel düşünce ve bilginin dolaşımı. Bu makalede yukarıda adı geçen kavram ve konular İslâm kaynakları açısından değerlendirilip eğitim müfredatlarına ilişkin öneriler sunulacaktır. İslâm, küresel vatandaşlığın ilkelerini, barış, işbirliği, ahlaki sorumluluk, insan hakları, kültürel çoğulculuk, çevreyi koruma, düşünce ve bilginin evrenselliği konularını desteklemektedir. Tarihte İslâm medeniyetinin farklı coğrafyalarda sunmuş bulunduğu zengin tecrübe bu ilkelere dönük önemli bir ilham kaynağı olarak göz önünde bulundurulmalıdır. Bu ilkeler, eğitim müfredatlarına dahil edilip çok zengin öğrenim çıktıları kazandırılabilir.Kur’ân ayetleri ve hadisler doğrultusundaki İslâm inanç ve ahlak ilkeleri, insanların gerek kendi toplumları içinde ve gerekse diğer toplumlar ile olumlu ilişkiler kurmasını teşvik etmektedir. Bu teşvikler hem yerel hem de evrensel özellikler taşımaktadır. Bu yönde karşılaşılan örnek olaylar aynı zamanda İslâm inancının ve ahlak değerlerinin evrenselliğini yaşanmış olaylarla da örtüşecek biçimde çok iyi yansıtmaktadır. Toplumlar arasındaki bu evrensel değerlerin uygulamasında yerel farklılıklar bulunmaktadır. Bu farklılıklar etnik, ideolojik ve siyasi sebeplerden kaynaklanabilmektedir. Buna rağmen İslâmi değerler Müslüman toplumların ortak noktaları belirlemeye devam etmektedir. Başka ülkelere çeşitli sebeplerle göç etmiş Müslümanlarda da aynı durum geçerliliğini korumaktadır. Eğitim, ulusal ve evrensel değerleri kazandırmada en etkili araç olma özelliğini taşımaktadır. Bu konuyla ilgili değerleri kazandırmada İslâm eğitimi derslerinin önemi ortaya çıkmaktadır. Aynı zamanda vatandaşlık bilgisi, din kültürü ve ahlak bilgisi derslerinin müfredatı da bu konuya katkı sağlamaktadır. Küreselleşme ve bilgi toplumu çağının şartları gereği, Müslüman toplumlar diğer toplumlarla olan ilişkilerinin sınırlarını belirlemeleri gerekmektedir. Yerellikten evrenselliğe geçişte karşılaşılan uyum zorlukları buna örnek olarak gösterilebilir. Coğrafi sınırların etkisinin giderek azalmasıyla birlikte artık vatandaşlık kavramı küresel hale gelmiş bulunmaktadır. İslâmın küresel vatandaşlığa bakış iki temel esasa dayanmaktadır. Bunlardan birincisi ortaklık ilkesi olup o da İslâm kültürünün diğer kültürlerle ilişkilerini geliştirmeye teşvik etmektedir. İkinci ise çok yönlülük taşıyan bütünsellik ilkesidir. Bu ilke benzerlikler ve farklılıklar arasında bir denge kurulmasına hizmet etmektedir. Bu ilkeler aynı zamanda İslâmın inanç, ahlak ve hukukla ilgili özel konularının bir bütünlük çerçevesinde ele alınmasını sağlamaktadır. Küresel vatandaşlığın getirdiklerinin yerel değerleri olumsuz yönde etkilememesi için gerekli önlemler alınmalıdır. Bunun için eğitim politikaları açısından bu konuların İslâm eğitimi dersleri müfredatı içinde yer alması ön görülmektedir. Bu müfredat toplum içindeki farklılıkları bir zenginlik olarak görüp kuşakları aynı potada eritmeyi sağlamalıdır. Aynı zamanda toplumlar arasındaki ilişkileri olumlu yönde geliştirmelidir.Küresel vatandaşlık konuları öncelikle eğitim felsefesinin genel ve özel amaçları doğrultusunda müfredat çerçevesinde hedef kitleye evrensel bir değer olarak kazandırılmalıdır. Bu konu aynı zamanda eğitsel ve kültürel faaliyetleri ile de desteklenmelidir. Bu konuda başarı sağlanabilmesi için eğitim planlayıcıları ve uygulayıcıları ortak hareket etmelidirler. Bu makalede küresel vatandaşlık kavramı, bilişsel, duygusal ve davranışsal hedef alanları çerçevesinde İslâm eğitimi derslerinde uygulaması bulunan örnek uygulama ve uygun konularla birlikte ele alınmıştır. Sonuç olarak küresel vatandaşlık değerlerine katkısı beklenen derslerin içerik analizlerinin gözden geçirilmesi ve öğrenim çıktılarının etkin biçimde izlenmesi önerilmektedir. (shrink)

Ahlak ve müzik, tarih boyunca, insanlığın ortak bilinci tarafından bir araya getirilen insan faaliyetinin iki farklı alanıdır. Müzik aracığıyla insanın ruhsal durumunu etkilemeye yönelik sihirsel ve dinsel ritüeller buna örnektir. Ancak sadece Antik Yunanistan'da bu iki kavram birleştirilmiş, bir teoriye dönüşmüş ve bu teori felsefi bir doktrin olarak değerlendirilmiştir. Bu teorinin adı Ethos'tur. Bu kelime Yunanca Hqo? kelimesinden üretilmiş ve Etik kavramına hayat vermiştir.Antik Yunan filozofları Ethos teorisi çerçevesinde, armoni, ritim, mod, çalgı gibi müzik kategorilerini detaylı bir şekilde incelemişlerdir. Bu (...) müzik araçlarının, insanın ahlakına edebileceği etkiye yönelik değerlendirmelerinin sonucunda onların kullanımıyla ilgili önemli neticelere ulaşmışlardır. Ethos teorisinin önemli kısımlarından birisi olan müzik eğitimi; müziği, insanın ahlaki terbiyesinin en önemli aracı olarak değerlendirmektedir.Bu çalışmada Antik Yunan felsefesinde Ethos kavramı ve teorisinin tarihçesi aydınlatılmakta ve devlet, birey, eğitim ve müzik gibi kavramların etkileşimi araştırılmaktadır. Ayrıca bu çalışmada, müziğin etik ve eğitici cephesi detaylı bir şekilde aydınlatılmaktadır. (shrink)

This systematic investigation of computation and mental phenomena by a noted psychologist and computer scientist argues that cognition is a form of computation, that the semantic contents of mental states are encoded in the same general way as computer representations are encoded. It is a rich and sustained investigation of the assumptions underlying the directions cognitive science research is taking. 1 The Explanatory Vocabulary of Cognition 2 The Explanatory Role of Representations 3 The Relevance of Computation 4 The Psychological Reality (...) of Programs: Strong Equivalence 5 Constraining Functional Architecture 6 The Bridge from Physical to Symbolic: Transduction 7 Functional Architecture and Analogue Processes 8 Mental Imagery and Functional Architecture 9 Epilogue: What is Cognitive Science the Science of? (shrink)

In "Things and Places," Zenon Pylyshyn argues that the process of incrementally constructing perceptual representations, solving the binding problem (determining which properties go together), and, more generally, grounding perceptual ...

The computational view of mind rests on certain intuitions regarding the fundamental similarity between computation and cognition. We examine some of these intuitions and suggest that they derive from the fact that computers and human organisms are both physical systems whose behavior is correctly described as being governed by rules acting on symbolic representations. Some of the implications of this view are discussed. It is suggested that a fundamental hypothesis of this approach is that there is a natural domain of (...) human functioning that can be addressed exclusively in terms of a formal symbolic or algorithmic vocabulary or level of analysis. Much of the paper elaborates various conditions that need to be met if a literal view of mental activity as computation is to serve as the basis for explanatory theories. The coherence of such a view depends on there being a principled distinction between functions whose explanation requires that we posit internal representations and those that we can appropriately describe as merely instantiating causal physical or biological laws. In this paper the distinction is empirically grounded in a methodological criterion called the " cognitive impenetrability condition." Functions are said to be cognitively impenetrable if they cannot be influenced by such purely cognitive factors as goals, beliefs, inferences, tacit knowledge, and so on. Such a criterion makes it possible to empirically separate the fixed capacities of mind from the particular representations and algorithms used on specific occasions. In order for computational theories to avoid being ad hoc, they must deal effectively with the "degrees of freedom" problem by constraining the extent to which they can be arbitrarily adjusted post hoc to fit some particular set of observations. This in turn requires that the fixed architectural function and the algorithms be independently validated. It is argued that the architectural assumptions implicit in many contemporary models run afoul of the cognitive impenetrability condition, since the required fixed functions are demonstrably sensitive to tacit knowledge and goals. The paper concludes with some tactical suggestions for the development of computational cognitive theories. (shrink)

How we see and how we visualize: why the scientific account differs from our experience.

Marr (1982) may have been one of the rst vision researchers to insist that in modeling vision it is important to separate the location of visual features from their type. He argued that in early stages of visual processing there must be “place tokens” that enable subsequent stages of the visual system to treat locations independent of what specic feature type was at that location. Thus, in certain respects a collinear array of diverse features could still be perceived as a (...) line, and under certain conditions could function as such in perceptual phenomena like the Poggendorf illusion. (shrink)

Each of the chapters in this volume devotes considerable attention to defining and elaborating the notion of the frame problem-one of the hard problems of artificial intelligence. Not only do the chapters clarify the problems at hand, they shed light on the different approaches taken by those in artificial intelligence and by certain philosophers who have been concerned with related problems in their field. The book should therefore not be read merely as a discussion of the frame problem narrowly conceived, (...) but also as a general analysis of what could be a major challenge to the design of computer systems exhibiting general intelligence. (shrink)

It is generally accepted that there is something special about reasoning by using mental images. The question of how it is special, however, has never been satisfactorily spelled out, despite more than thirty years of research in the post-behaviorist tradition. This article considers some of the general motivation for the assumption that entertaining mental images involves inspecting a picture-like object. It sets out a distinction between phenomena attributable to the nature of mind to what is called the cognitive architecture, and (...) ones that are attributable to tacit knowledge used to simulate what would happen in a visual situation. With this distinction in mind, the paper then considers in detail the widely held assumption that in some important sense images are spatially displayed or are depictive, and that examining images uses the same mechanisms that are deployed in visual perception. I argue that the assumption of the spatial or depictive nature of images is only explanatory if taken literally, as a claim about how images are physically instantiated in the brain, and that the literal view fails for a number of empirical reasons – for example, because of the cognitive penetrability of the phenomena cited in its favor. Similarly, while it is arguably the case that imagery and vision involve some of the same mechanisms, this tells us very little about the nature of mental imagery and does not support claims about the pictorial nature of mental images. Finally, I consider whether recent neuroscience evidence clarifies the debate over the nature of mental images. I claim that when such questions as whether images are depictive or spatial are formulated more clearly, the evidence does not provide support for the picture-theory over a symbol-structure theory of mental imagery. Even if all the empirical claims were true, they do not warrant the conclusion that many people have drawn from them: that mental images are depictive or are displayed in some (possibly cortical) space. Such a conclusion is incompatible with what is known about how images function in thought. We are then left with the provisional counterintuitive conclusion that the available evidence does not support rejection of what I call the “null hypothesis”; namely, that reasoning with mental images involves the same form of representation and the same processes as that of reasoning in general, except that the content or subject matter of thoughts experienced as images includes information about how things would look. (shrink)

This paper argues that a theory of situated vision, suited for the dual purposes of object recognition and the control of action, will have to provide something more than a system that constructs a conceptual representation from visual stimuli: it will also need to provide a special kind of direct (preconceptual, unmediated) connection between elements of a visual representation and certain elements in the world. Like natural language demonstratives (such as `this' or `that') this direct connection allows entities to be (...) referred to without being categorized or conceptualized. Several reasons are given for why we need such a preconcep- tual mechanism which individuates and keeps track of several individual objects in the world. One is that early vision must pick out and compute the relation among several individual objects while ignoring their properties. Another is that incrementally computing and updating representations of a dynamic scene requires keeping track of token individuals despite changes in their properties or locations. It is then noted that a mechanism meeting these requirements has already been proposed in order to account for a number of disparate empiri- cal phenomena, including subitizing, search-subset selection and multiple object tracking (Pylyshyn et al., Canadian Journal of Experimental Psychology 48(2) (1994) 260). This mechanism, called a visual index or FINST, is brie. (shrink)

It is argued that the traditional distinction between artificial intelligence and cognitive simulation amounts to little more than a difference in style of research - a different ordering in goal priorities and different methodological allegiances. Both enterprises are constrained by empirical considerations and both are directed at understanding classes of tasks that are defined by essentially psychological criteria. Because of the different ordering of priorities, however, they occasionally take somewhat different stands on such issues as the power/generality trade-off and on (...) the relevance of the sort of data collected in experimental psychology laboratories. (shrink)

In the past decade there has been renewed interest in the study of mental imagery. Emboldened by new findings from neuroscience, many people have revived the idea that mental imagery involves a special format of thought, one that is pictorial in nature. But the evidence and the arguments that exposed deep conceptual and empirical problems in the picture theory over the past 300 years have not gone away. I argue that the new evidence from neural imaging and clinical neuropsychology does (...) little to justify this recidivism because it does not address the format of mental images. I also discuss some reasons why the picture theory is so resistant to counterarguments and suggest ways in which non-pictorial theories might account for the apparent spatial nature of images. (shrink)

In Gregory, Richard. Oxford Companion to the Mind (Second Edition, 2006) Oxford University Press.

6. Seeing With the Mind’s Eye 1: The Puzzle of Mental Imagery .................................................6-1 6.1 What is the puzzle about mental imagery?..............................................................................6-1 6.2 Content, form and substance of representations ......................................................................6-6 6.3 What is responsible for the pattern of results obtained in imagery studies?.................................6-8..

Few areas of study have led to such close and intense interactions among computer scientists, psychologists, and philosophers as the area now referred to as cognitive science. Within this discipline, few problems have inspired as much debate as the use of notions such as meaning, intentionality, or the semantic content of mental states in explaining human behavior. The set of problems surrounding these notions have been viewed by some observers as threatening the foundations of cognitive science as currently conceived, and (...) by others as providing a new and scientifically sound formulation of certain classical problems in the philosophy of mind. The chapters in this volume help bridge the gap among contributing disciplines-computer science, philosophy, psychology, neuroscience-and discuss the problems posed from various perspectives. (shrink)

influence. One of the principal characteristics that distinguishes Cognitive Science from more traditional studies of cognition within Psychology, is the extent to which it has been influenced by both the ideas and the techniques of computing. It may come as a surprise to the outsider, then, to discover that there is no unanimity within the discipline on either (a) the nature (and in some cases the desireabilty) of the influence and (b) what computing is –- or at least on its.

This paper explores the difference between Connectionist proposals for cognitive a r c h i t e c t u r e a n d t h e s o r t s o f m o d e l s t hat have traditionally been assum e d i n c o g n i t i v e s c i e n c e . W e c l a i m t h a t t h (...) e m a j o r d i s t i n c t i o n i s t h a t , w h i l e b o t h Connectionist and Classical architectures postulate representational mental states, the latter but not the former are committed to a symbol-level of representation, or to a ‘language of thought’: i.e., to representational states that have combinatorial syntactic and semantic structure. Several arguments for combinatorial structure in mental representations are then reviewed. These include arguments based on the ‘systematicity’ of mental representation: i.e., on the fact that cognitive capacities always exhibit certain symmetries, so that the ability to entertain a given thought implies the ability to entertain thoughts with semantically related contents. We claim that such arguments make a powerful case that mind/brain architecture is not Connectionist at the cognitive level. We then consider the possibility that Connectionism may provide an account of the neural (or ‘abstract neurological’) structures in which Classical cognitive architecture is implemented. We survey a n u m b e r o f t h e s t a n d a r d a r g u m e n t s t h a t h a v e b e e n o f f e r e d i n f a v o r o f Connectionism, and conclude that they are coherent only on this interpretation. (shrink)

We present three studies examining whether multiple-object tracking (MOT) benefits from the active inhibition of nontargets, as proposed in (Pylyshyn, 2004). Using a probedot technique, the first study showed poorer probe detection on nontargets than on either the targets being tracked or in the empty space between objects. The second study used a matching nontracking task to control for possible masking of probes, independent of target tracking. The third study examined how localized the inhibition is to individual nontargets. The result (...) of these three studies led to the conclusion that nontargets are subject to a highly localized object-based inhibition. Implications of this finding for the FINST visual index theory are discussed. We suggest that we need to distinguish between the differentiation (or individuation) of enduring token objects and the process of making the objects accessible through indexes, with only the latter being limited to 4 or 5 objects. (shrink)

called,_ Cognitive Science_ was to bring back scienti?c realism. This may strike you as a very odd claim, for one does not usually think of science as needing to be talked into scienti?c realism. Science is, after all, the study of reality by the most precise instruments of measurement and.

I recently discovered that work I was doing in the laboratory and in theoretical writings was implicitly taking a position on a set of questions that philosophers had been worrying about for much of the past 30 or more years. My clandestine involvement in philosophical issues began when a computer science colleague and I were trying to build a model of geometrical reasoning that would draw a diagram and notice things in the diagram as it drew it (Pylyshyn, Elcock, Marmor, (...) & Sander, 1978). One problem we found we had to face was that if the system discovered a right angle it had no way to tell whether this was the intersection of certain lines it had drawn earlier while constructing a certain figure, and if so which particular lines they were. Moreover, the model had no way of telling whether this particular right angle was identical to some bit of drawing it had earlier encountered and represented as, say, the base of a particular triangle. There was, in other words, no way to determined the identity of an element (I use the term “element” when referring to a graphical unit such as used in experiments. Otherwise when speaking informally I use the term “thing” on the grounds that nobody would mistake that term for a technical theoretical construct. Eventually I end up calling them “Visual Objects” to conform to usage in psychology) at two different times if it was represented differently at those times. This led to some speculation about the need for what we called a “finger” that could be placed at a particular element of interest and that could be used to identify it as particular token thing (the way you might identify a particular feature on paper by labeling it). In general we needed something like a finger that would stay attached to a particular element and could be used to maintain a correspondence between the individual element that was just noticed now and one that had been represented in some fashion at an earlier time. The idea of such fingers (which.... (shrink)