I call illocutionary externalism (IE) the approach to the study of illocutionary force that I favor. IE is inspired by Austin's seminal ideas on performatives and speech acts. According to IE, in the analysis of a paradigmatic illocutionary force we must essentially mention some aspects of the social and natural environment that cannot be reduced to the (de dicto) speakers' mental states, no matter how these are individuated. A difficult problem for IE derives from the possibility of making explicit the (...) force of an utterance. This fact invites us to focus our attention on the utterer (the person who makes the force explicit) and his mental states (illocutionary intentions), and to support a mentalist approach in the study of forces. In this article I shall argue for the compatibility of IE with the phenomenon of the explicitability of illocutionary force. (shrink)

There are philosophers of mind who believe that externalism with regard to mental content leads inevitably to the conclusion, that the mind should be identified with something external to the cognitive system. These philosophers are convinced that contents of our thoughts are not located in our heads on the basis of Putnam's belief that the contents of linguistic expressions are not located in head. The aim of this paper is to show that despite the above widespread convictions, externalism with regard (...) to mental content allows to identify mental states with the states of the cognitive system. If the question regarding the localization of the mind makes any sense, the mind has to be identified with the entity located within the cognitive system of an individual. I will show that an externalist is not in a position to identify the mental with contents of representational states of the cognitive system. She is unable to identify the mind and mental states with physical bearers too. What is the common mistake of these two options is an unacceptable idealization according to which it is possible to separate content from a bearer. The only possible option that externalist could embrace is the one that says that a mental state should be identified with physical bearers bearing content. Such bearers are the physical objects that thanks to the system in which they exist can stand for other objects. Form the externalistic point of view this power of standing for something is determined, at least partially, by external factors. (shrink)

Epistemic externalists offer many arguments against skepticism. They modify the skeptic’s concept of knowledge, justification and meaning and point out which of his presuppositions we need not accept. Dretske claims that a skeptic wrongly presupposes that we cannot know if we do not know that we know. But knowledge need not be self-conscious . According to Nozick a skeptic wrongly presupposes the Principle of Closure . He says that although we do not know that we are not brains in a (...) vat, a skeptic does not have the right to use this principle to argue that we do not know things that are obvious. According to Putnam the skeptical hypothesis that we are brains in a vat is incoherent when we use the external theory of meaning. If the meaning of our words depends on a causal relation with our environment, the sentence “I am a brain in a vat” is false or meaningless. Similarly, Davidson says that the external theory of perceptual beliefs excludes global skepticism. According to Williams skepticism simply presupposes a stance opposite to externalism, namely internalism . When we reject internalism, no skeptical argument can be formulated. (shrink)

Książka dotyczy trzech powiązanych z sobą zagadnień: internalizmu racji działania, internalizmu motywacyjnego i tzw. hume’owskiej teorii motywacji. Próbuje odpowiedzieć m.in. na następujące pytania: Czy wolno nam stwierdzić, że ktoś powinien coś zrobić, nawet gdy nie może być motywowany do tego działania? Czy można szczerze akceptować jakiś osąd moralny i nie być motywowanym do postępowania zgodnie z jego zaleceniami? Czy normy moralne służą tak naprawdę realizacji egoistycznych pragnień, czy może są fikcją wpajaną przez instytucje społeczne? Autor pokazuje, jak wiele współcześnie dyskutowanych (...) problemów metaetycznych można rozwiązać, sięgając do filozofii Davida Hume’a. Choć koncentruje się na najnowszych dyskusjach z dziedziny metaetyki, to zagadnienia omawiane w książce stanowią kontynuację klasycznych debat filozoficznych na temat takich pojęć jak wartość, dobro, obowiązek, racjonalność, relatywizm czy słabość woli. (shrink)

Artykuł, opublikowany po raz pierwszy w 1979 r., jest jednym z najczęściej cytowanych tekstów filozoficznych z drugiej połowy XX wieku. Tekst Bernarda Williamsa zainicjował kilka ważnych debat, toczących się do dziś w etyce i filozofii działania. Zaproponowana przez niego interpretacja pojęcia racji działania jest, z jednej strony, niezwykle wpływowa, ale z drugiej bardzo niejednoznaczna i często krytykowana. Williams broni stanowiska, które z czasem zaczęto określać jako internalizm racji: pewne względy są racjami działania dla danego podmiotu tylko wtedy, gdy mają ścisły (...) związek z "subiektywnym układem motywacyjnym" tego podmiotu, czyli z jakimiś aspektami jego psychiki, charakteru, celów, pragnień, planów, relacji z innymi itd. Stwierdzenie, że ktoś ma rację, by coś zrobić (a jeśli uznajemy, że jest to racja przeważająca - to, że powinien to coś zrobić), znaczy więc wedle tego stanowiska tyle, że ten ktoś jest w stanie być motywowany, by to coś zrobić. W przeciwieństwie do tego stanowisko określane obecnie ako eksternalizm racji głosi, że pewne względy mogą być racjami działania dla danego podmiotu także wtedy, gdy odwołują się do niezależnych od jego układu motywacyjnego własności świata. Williams wychodzi od modelu działania nawiązującego do koncepcji Hume'owskiej, następnie przedstawia jego bardziej rozbudowaną wersję, omawia rolę namysłu, naturę potrzeb, a także przedstawia argument za internalizmem racji, określany jako argument z wyjaśniania działania. Głosi on, że nawet gdyby istniały zewnętrzne racje działania, niezwiązane z subiektywnym układem motywacyjnym danego podmiotu, to odwołanie się do nich nie byłoby w stanie wyjaśnić, dlaczego dany podmiot postąpił tak, a nie inaczej, gdyż "nic nie jest w stanie wyjaśnić (zamierzonych) działań podmiotu za wyjątkiem czegoś, co motywuje go działania". (shrink)

W artykule najpierw omawiam główne tezy epistemologii Roberta Lockiego, której podstawę stanowi internalizm deontologiczny, antywoluntaryzm doksastyczny i eksternalizm metafizyczny. Następnie przedstawiam jego koncepcję wolności, rozumianą w kategoriach autodeterminacji, oraz wskazuję szereg problemów, do których ta koncepcja prowadzi. W kolejnej części podejmuję próbę pokazania, dlaczego jego argumenty transcendentalne za istnieniem wolności z krytyki deterministy są nieskuteczne. Jeden z głównych wniosków analiz ma postać metafilozoficznego warunku, jaki musi spełnić poprawny argument transcendentalny za daną tezą filozoficzną z krytyki stanowiska przeciwnego.

Osobliwość takich doznań, jak ból, głód i pragnienie. Reliabilizm w drugiej części szóstej Medytacji Kartezjusza Artykuł omawia epistemiczny status cielesnych doznań takich, jak ból, głód i pragnienia, o których mowa w drugiej części szóstej Medytacji Kartezjusza. Argumentuję, że ów fragment stanowi integralny komponent epistemologicznego programu, który można znaleźć w Medytacjach. Na ogół widzi się Kartezjusza jako zwolennika infallibilizmu, internalizmu oraz fundacjonalizmu. Tymczasem w odniesieniu do wiedzy i przekonań opartych na doznaniach cielesnych przyjmuje on fallibilizm, eksternalizm i reliabilizm. Na rzecz (...) tego wniosku przemawia z jednej strony, analiza tego, czego naucza nas – według Kartezjusza – natura przez wrażenia bólu, głodu i pragnienia, z drugiej strony jego analiza błędów, którym podlega nasza natura, przeprowadzona przeze mnie z wykorzystaniem zaproponowanego przez Wilfrida Sellarsa podziału na logiczną przestrzeń rozumu oraz empiryczną przestrzeń przyczyn. (shrink)

We wspołczesnej metaetyce terminami „internalizm” i „eksternalizm” oznacza się wiele rożnych tez, tak rożnych, że „internalizm” w jednym sensie może niemal pokrywać się z „eksternalizmem” w innym sensie, i odwrotnie. Definiuję siedem rodzajów internalizmu/eksternalizmu etycznego: 1) internalizm/eksternalizm racjonalności praktycznej; 2) internalizm/eksternalizm treści; 3) internalizm/eksternalizm sądu; 4) internalizm/eksternalizm oceny; 5) internalizm/eksternalizm w sensie niedookreślonym; 6) internalizm/eksternalizm uznania i 7) internalizm/eksternalizm poznania. Klasyfikacja ta jest jasna i użyteczna. Ilustruję jej stosowalność poprzez ustalenie konkretnego zestawu (...) internalistycznych/eksternalistycznych tez, które powinniśmy przyjąć na gruncie eudajmonistycznego utylitaryzmu reguł. Okazuje się, że aby to uczynić, musimy rozróżnić dwa rodzaje powinności moralnej: czysto hipotetyczną i aktualną. W rezultacie mamy utylitarystyczne uzasadnienie osiemnastu internalistycznych/eksternalistycznych tez. (shrink)

W epistemologii aż do XX wieku, najbardziej rozpowszechniony pogląd dotyczący wiedzy głosił, że musi ona posiadać niepodważalne podstawy, w przeciwnym wypadku w jej uzasadnianiu popadlibyśmy w regres w nieskończoność. Takie stanowisko zostało nazwane fundamentalizmem i spotkało się z szeroką krytyką. W latach siedemdziesiątych w teorii poznania powstał nowy kierunek – eksternalizm. Jego twórcy odeszli od tradycyjnego rozumienia wiedzy i odrzucili podstawowe założenia przyjmowane przez fundamentalistów jak i niektórych z ich krytyków. Ciekawą krytykę fundamentalizmu zaprezentował John Langshaw Austin, który dominował (...) na filozoficznej scenie Oxfordu w latach pięćdziesiatych ubiegłego wieku. Z uwagi na to, że większość swojego krótkiego życia poświęcił nauczaniu, opublikował tylko kilka artykułów. Tekst Zmysły i przedmioty zmysłowe, na którym, w sporej mierze, opieram interpretację poglądów Austina, został opublikowany po jego śmierci i jest rekonstrukcją notatek filozofa do prowadzonych przez niego wykładów. Austin znany jest w Polsce przede wszystkim jako filozof języka, twórca teorii aktów mowy. Poruszał on jednak także niektóre z kluczowych zagadnień teorii poznania, o czym często się zapomina. W niniejszej pracy rekonstruuję poglądy Austina, przedstawiając je jako pewną wersję antyfundamentalizmu oraz wskazuję na niektóre wspólne cechy jego koncepcji i teorii eksternalizmu epistemologicznego. (shrink)