Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie tajemniczej i kontrowersyjnej cnoty megalopsychii, którą Arystoteles opisuje w czwartej księdze Etyki nikomachejskiej. Badając jej rodowód oraz etyczny kontekst, w jakim może ona mieć doniosłość, staram się wykazać, iż dostarcza ona alternatywnego ujęcia cnoty w porównaniu z jej rozumieniem „klasycznym”. A ponieważ to ostatnie opiera się na metafizycznych założeniach, które w dzisiejszych czasach utraciły wiarygodność, właśnie cnota „wielkoduszności” — odwołująca się do znacznie nam bliższych poglądów na naturę rzeczywistości i naturę ludzką — może okazać się (...) pomocna przy rozważaniu możliwości przywrócenia pojęciu cnoty jej etycznego znaczenia. (shrink)

Citizens have two mutually exclusive options: they can exile, or even execute, a god among men, or they can submit to superhuman monarchy. Aristotle thinks any state would choose the former, but finds the latter option superior and argues the citizenry should submit to the superhuman monarch because that is precisely what ideal citizens would do if such a being appeared in their society. This problem appears in great cinema and nowhere more powerfully than in J. J. Abrams's Star Trek (...) and Star Trek Into Darkness with the character of James T. Kirk. In his Nicomachean Ethics, Aristotle describes a man he calls the megalopsychos, the great‐souled man or proud man. Aristotle defines the two solutions to the problem of greatness, exile or monarchic rule, as mutually exclusive, but Kirk is able to progress from exile on Delta Vega to the captain's chair, the former seeming necessary for the latter. (shrink)

One of the most striking and controversial features of Aristotle's moral exemplar, the megalopsychos, is his tendency to be contemptuous. Not surprisingly, modern scholarship has found this attribute of the megalopsychos particularly unappealing. This article probes the question about the targets of the contempt of the Aristotelian megalopsychos and explores the forms that this contempt might take. I argue that the primary targets of the megalopsychos are people who claim superiority on the wrong grounds (their external (...) prosperity and social status). The megalopsychos, who prioritizes virtue over external goods as a criterion of individual worth ( axia), rejects the self-image these people claim for themselves and refuses to grant them the appraisal respect they are accustomed to receiving, and think they deserve. (shrink)

Aristotle’s use of the term ‘eironeia’ in the Nicomachean Ethics (NE) appears to be inconsistent: first, he attributes the attitude termed ‘eironeia’ to the great-souled man (megalopsychos), who is defined by his virtuousness, then he classifies ‘eironeia’ as one of the two vices which are central to his account of the virtue of truthfulness. Modern attempts to explain and to solve the “riddle of the great-souled eiron” have not been satisfying. This paper argues that the riddle results from Aristotle (...) trying to reconcile aristocratic values with democratic reality. In the process, some insight will be gained on the concept of the megalopsychos in general, on Aristotle’s notion of the virtue of truthfulness and on his depiction of Socrates. Finally, it is argued that Aristotle’s use of the notion of ‘eironeia’ in the NE bears some resemblance to the use of the notion of ‘irony’ in modern political theory. (shrink)

Artykuł przedstawia grecki ideał człowieka cnotliwego prezentowany w koncepcji Arystotelesa w kontraście do odpowiednika tego ideału obecnego w kulturze chrześcijańskiej (Tomasz z Akwinu, Jan Duns Szkot). Pewne elementy etyki Arystotelesa wzbudzały bowiem kontrowersje, szczególnie elitaryzm oraz model megalópsychos i musiały zostać w etyce chrześcijańskiej przekształcone. Ze względu na nowy model antropologiczny (człowieka jako istoty grzesznej) pojęcie cnoty uległo pewnej modyfikacji zwłaszcza w nurtach woluntarystycznych, gdyż cnotliwy człowiek, mimo posiadania dobrego charakteru, jest w ramach takiej wizji podatny na upadek. Artykuł prezentuje (...) koncepcję relacji przyczynowej między cnotą a wolną wolą, odnosząc się do uwag Tomasza z Akwinu i Jana Dunsa Szkota. Ponieważ nie ma miejsca na libertariańsko pojętą wolną wolę w etyce Arystotelesa jego cnotliwy ideał moralny jest w pewnym sensie ideałem zamkniętym w swojej doskonałości. Różnica pomiędzy perspektywą chrześcijańskiej i greckiej etyki polega na tym, że w etyce chrześcijańskiej podmiotowość realizuje się bardziej w wolnych aktach podmiotu niż w praktycznej racjonalności. Tym samym cnota nie może determinować wolnej woli w sposób, który odbierałby woli liberatriańsko pojętą wolność. (shrink)

Greatness is a prevalent topic within philosophy of which many interpretations are offered, ranging from Aristotle's virtue-driven megalopsychos to Nietzsche’s power-hungry übermensch. Humanity’s persisting interest in the idea of greatness is undeniable– the desire for achievement can become obsessive, overwhelming and, for many, anxiety inducing. While there have been innumerable attempts to explain what greatness is, there is little to no scholarship on why we burden ourselves with the pursuit of greatness, consequently and uncharacteristically placing ourselves in a position (...) of angst and vulnerability. The risk of failure and embarrassment loom menacingly behind displays of ambition, seemingly incompatible with the visceral desire for achievement many of us find so familiar. This paper attempts to primarily fill this absence and explore greatness’ value (why we feel the need to strive) while simultaneously remedying errors in prevalent philosophical concepts of greatness. Ideally, an understanding of greatness and its value will offer solace and encouragement for those facing the anxiety and detriment that is all too often concomitant with the human desire for achievement. A coherent conception of greatness and its value will perhaps create an entry point to easing the variety of stresses and pressures that come with the pursuit of greatness. To accomplish this, the paper introduces multiple perspectives from prominent philosophers both of old (Plato, Aristotle, Saint Thomas Aquinas) and more contemporary (Nietzsche, Amy Allen, Virginia Held) through a critical lens. Using relatable, real-world examples that promote interaction from a wide readership, a logical analysis and structural critique of each philosophy is conducted. Finally, a concept is offered that finds both power and virtue are critical, even intrinsic, characteristics of greatness and its value. (shrink)

Los autores son miembros del grupo Ciencia, Razón y Fe (CRYF) de la Universidad de Navarra, y llevan trabajando en este grupo de forma interdisciplinar durante casi una década en temas de antropología y ética. Como dice Javier Bernácer en el prólogo de este libro, los profesores Montoya Camacho y Giménez Amaya han realizado una obra profunda, académica, y al mismo tiempo de fácil lectura. Los autores apoyándose en el filósofo anglosajón Alasdair MacIntyre señalan que «la fragilidad del ser humano (...) es un elemento vertebral de su actuar ético». Una vez que se descubre de modo natural el sentido de la vulnerabilidad, tanto propia como ajena, el ser humano desarrolla una serie de virtudes, que, por definición, llevan a la culminación de una vida realizada: la felicidad como eudemonía. No es el camino más fácil, pero sí el más directo a una existencia llena de sentido. [Portada e índice]. (shrink)