Türk ve İslam tarihinin kırılma noktalarından birisi 1040 yılında Selçuklular ile Gazneliler arasında cereyan eden Dandanakan Savaşı’dır. Savaşın ardından Selçuklular hızlı bir yükselişle özellikle Sünnî İslam coğrafyasında etkin ve belirleyici güç haline gelmiştir. Göçebe kültürden gelen ve bir oba hüviyetinde iken çok kısa bir sürede önlenemez bir şekilde hâkimiyet alanını Türkistan coğrafyasından Anadolu içlerine kadar genişleten Büyük Selçuklu Devleti, kurumsal olarak da olgunlaşmaya başlamıştır. Bu noktada hem merkezi yönetimde hem de vilayetlerde ortaya çıkan yetişmiş eleman ihtiyacını birçoğu daha önce Gazneli (...) devlet teşkilatında görev yapmış Fars asıllı devlet adamları karşılamıştır. Bu isimlerden birisi de ileride Nizâmülmülk adıyla şöhret bulacak ve namı isminin önüne geçecek olan Hasan b. Alî b. İshâk et-Tûsî’dir. Nizâmülmülk, devlet gücünün askeri alanda elde edilen zaferlere endekslendiği bir dönemde askerî, idarî, ilmî ve ekonomik alanda attığı adımlar ve aldığı tedbirlerle Büyük Selçuklu Devleti’nin kurumsallaşmasında son derece etkin bir isim olmuştur. Bu etkinlik neticesinde hem halk hem de devlet adamları nezdinde saygın bir yer edinmiştir. Bu çalışma çerçevesinde Nizâmülmülk’ün devlet bürokrasisi içerisindeki konumuna, hükümdar ve hanedan üyeleri ile olan ilişkilerine ve vezirlik sürecinde attığı adımların Selçuklu tarihine yansımalarına değinilecektir. Özet: Devlet kademesinde görev almaya Gazneliler Devleti’nin Horasan Valisi Ebü’l-Fazl Sûrî’nin yanında başlayan Nizâmülmülk, Horasan Bölgesi’nin Selçukluların kontrolüne geçmesiyle birlikte hizmetlerine Selçuklu Devleti’nde devam etmiştir. Çağrı Bey’in hizmetinde rüştünü ispat eden Nizâmülmülk, Çağrı Bey’in en güvendiği isimlerden biri haline gelmiştir. Öyle ki, Çağrı Bey ileride önce Horasan’ın sonrasında tüm Selçuklu yurdunun yönetimini üstlenecek olan oğlu Alparslan’ı Nizâmülmülk’e emanet etmiş, oğluna da Nizâmülmülk’ü bir baba olarak kabul etmesini, ona muhalefet etmemesini öğütlemiştir. Alparslan, babasının tavsiyeleri ve üvey kardeşi Süleyman ile giriştiği taht mücadelesinde gösterdiği yararlılık münasebetiyle devletin en önemli idari görevi olan vezirlik makamını Nizâmülmülk’e tevdi etmiştir. Bu dönemden itibaren vefatına kadar, yaklaşık 30 yıl kesintisiz bir süreyle Büyük Selçuklu Devleti’nin vezirliğini yapmış ve V./XI. yy.’ın ikinci yarısından itibaren Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü haline gelmiştir. Melikşah’ın tahta geçebilmesinin Nizâmülmülk ile ilişkilendirilmesi, onun döneminde elde edilen başarıların ve devlet sisteminin düzenlenmesi, şehirlerin imarı, ekonominin güçlenmesi gibi ülke içerisinde yaşanan olumlu gelişmelerin Nizâmülmülk’ün marifetiyle gerçekleştirildiğinin dillendirilmesi, Tanrı tarafından yeryüzünü yönetmek ve inşa etmek için seçildiği düşünülen bir sultan varken bir vezirin devlet için nimet olarak gösterilmesi sultanın vezirine bakışını etkilemiştir. Bu noktada üzerinde durulması gereken hususlardan birisi de Nizâmülmülk’ün kendisini nasıl gördüğü ve devlet içerisinde kendini nerede konumlandırdığıdır. Nizâmülmülk’ün Sultan Melikşah’a verdiği bir cevapta devletin geldiği noktayı ve sultanın mevcudiyetini kendi varlığıyla eşleştirmesi, tarihinin gördüğü en yetenekli vezirlerden biri olan Nizâmülmülk’ün özgüveninin son derece yüksek ve kendisini kudret sahibi olarak gördüğüne işaret etmektedir. Bu anlamlandırma halk nezdinde herhangi bir kutsiyeti bulunmayan vezirlik makamındaki bir kişinin, toplum nezdinde Allah tarafından seçildiğine inanılan kutlu kişiye meydan okutan gücü kendisinde hissetmesinin kaynağını sorgulatmaktadır. Aranan cevap Nizâmülmülk’ün vezirlik sürecinin çeşitli başlıklar altında ve bu başlıklara dair verilecek örneklerle incelenmesi neticesinde onun devletin iç işleyişine etkisinin tespitinde ve farklı kesimlerle kurduğu ilişkide saklıdır. Nizâmülmülk, Selçuklu tahtına karşı sıkı bir bağlılık göstermiştir. Bu bağlılığını lüzumu halinde savaş meydanında göğüs göğüse çarpışarak sergilemiş, gerekli olduğunda kıvrak zekâsı ile sorunları devlet için tehlikeli boyuta gelmeden çözmüş, siyasi öngörüsü ile aldığı tedbirler sayesinde devletin büyümesine katkı sağlamıştır. Onun bu sadakati ve samimiyeti, Selçuklu sultanları tarafından karşılık bırakılmamış, Alparslan vezirinin fikirlerine büyük önem verip tercihlerini bu doğrultuda şekillendirirken, aleyhine söylenen sözlerin hiçbirine kulak asmamıştır. Melikşah da, bir anlamda kendisine Selçuklu tahtını veren Nizâmülmülk’e gerekli hürmeti göstererek bütün devlet işlerinin yürütülmesini ona tevdi etmiş ve kendisini bir “baba” gibi gördüğünü ifade etmiştir. İlaveten Selçuklu tarihinde bir ilk olmak üzere Melikşah, Nizâmülmülk’e atabeg (el-emîrü’l-vâlid) unvanını vermiştir. Melikşah, Büyük Selçuklu tahtındaki ilk yıllarını, gençliğin etkisiyle, polo oynayıp, büyük av partileri düzenlemekle geçirmiş ve bundan dolayı devlet içerisinde bütün güç Nizâmülmülk’ün eline geçmiştir. Ortaya çıkan bu durum da “ülke resmen ve ismen sultanın olmakla birlikte gerçekte ‘Nizam’ına kavuştu.” ifadesiyle açıklanmıştır. Ayrıca Melikşah’ın saltanatı döneminde elde edilen askerî, siyasî ve ekonomik başarılar Nizâmülmülk’ün yeteneği ve devlet işlerinde attığı adımlara bağlanmıştır. Nizâmülmülk, hanedan ile kurduğu ilişkinin yanı sıra devlet kademesinde görev alan farklı zümrelerle de güven üzerine dayalı yakın bir ilişki biçimi geliştirmiştir. Örneğin, Nizâmülmülk’ün katıldığı askerî seferlerde bir nefer gibi askerlerin içerisinde savaşa katılması ordu içerisinde kendisine saygı duyulmasına yol açmıştır. Ayrıca, Melikşah ile Kirman Hâkimi Kavurd Bey arasındaki taht mücadelesinde Melikşah’ın safında yer almakla birlikte Kavurd Bey’i destekleyen bazı isimlerin yazdıkları destek mektuplarının ortaya çıkmasına engel olarak hem emirlerin korkularını yatıştırırmış hem de itibarını artırmıştır. Nizâmülmülk’ün yakın ilişki içerisinde olduğu bir diğer grup ilmiye sınıfı olmuştur. Bilge vezir, Tuğrul Bey döneminde Amidülmülk Kündürî tarafından takibata uğrayan ve baskılara maruz kalan ilim adamlarının yurtlarına dönebilmelerine imkân sağlamıştır. Bu ilim adamları da yurtlarına dönüşlerini sağlayan isme zihinlerinde ve gönüllerinde her zaman özel bir yer ayırmışlardır. Birçok âlimin çalışmalarını Nizâmülmülk’e ithaf etmesi, diğer saiklerle birlikte, bunun bir göstergesidir. Nizâmülmülk bir adım daha atarak, Sultan Alparslan ve Melikşah’ın müsaadeleriyle, bu ilim adamları için hâkim olunan coğrafyanın her tarafında ilimle iştigal edebilecekleri medreseler inşa etmiştir. Nizâmülmülk’ün adına nispetle Nizamiye Medreseleri olarak isimlendirilen bu medreselerde hem eğitim-öğretim kadrosuna hem de öğrenim süresi boyunca ve de mezun olduktan sonra öğrencilere sunulan imkânlar, insanların medreselere olan ilgisini arttırıyordu. Medreseler eliyle bir taraftan önceki dönemde yerlerinden edilen ve baskıya maruz kalan ilim adamlarına bir borç ödenip iade-i itibar sağlanırken diğer taraftan da Büyük Selçuklu Devleti’nin idari ve adli sisteminin ihtiyaç duyduğu yetişmiş insan gücü inşa edilmiştir. Nizâmülmülk, toplum lehine attığı adımlar ve sorunların çözümüne verdiği önem ile halkın desteğini sağlamıştır. Öyle ki insanların hayatları boyunca ona minnettar kaldığı vurgulanmıştır. Nizâmülmülk halkın sorunlarının çözümüne önem göstermiş ve onlarla yakından ilgilenmiştir. Nizâmülmülk’ün verdiği güven duygusu halkın hoşuna gitmiş ve toplum içerisinde kabul görmesine vesile olmuştur. Nizâmülmülk’ün bir diğer hasleti de fakirlere sofrasını açmasıdır. Böylece onlarla diyalog kurmuş ve gönüllerini kazanmıştır. Her yönüyle eksiksiz bir devlet adamı olan Nizâmülmülk, toplumun her türlü ihtiyacının çözümünü düşünmüş ve bu yönde adımlar atmıştır. Nizâmülmülk’ün toplumun her kesimi ile kurduğu samimi ve yakın ilişki o kadar büyük bir takdir ve beğeni toplamıştır ki bu durum Nizâmülmülk’ün toplum nezdinde sultan itibarı görmesine sebep olmuştur. İlaveten Selçuklu coğrafyasının her yerinden ve toplumun her kesiminden insanın kendisine yönelmesi hasebiyle Kâbe’ye benzetilmiştir. Nizâmülmülk, devlet kademesinde görev alan aile bireyleri, ilişki içerisinde olduğu âlimler, kendi ordusu ve emirleri ile bir güç odağı haline gelmiştir. Bunun sonucunda Nizâmülmülk, 11. yüzyılın son çeyreğinde rakipsiz bir şekilde Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü, Selçuklu yönetimini ve politikalarını belirleyen isim ve Selçuklu tarihinin en önemli olaylarında karar mercii olmuş ve sonuçta Selçuklu tarihine damga vurmuştur. İbnü’l-Esîr, Fatımî veziri Bedr el-Cemalî’nin kendisi için kullandığı sayısız lakabı kaydettikten sonra sadece Mısır’a hâkim olan bir devletin veziri bu kadar lakap kullanıyorsa Nizâmülmülk’ün “ilah”lık iddiasında bulunması gerekirdi diyerek hem Selçuklunun azametini hem de Selçuklu devletinde Nizâmülmülk’ün yerini göstermektedir. (shrink)

Kurallar ve hareke yönünden Arapçaya olan ilginin artmasında şüphesiz, Kur’ân-ı Kerîm’in nâzil olmasının çok büyük bir etkisi olmuştur. Kur’ân-ı Kerîm’in yazılışı, mushaf hâline getirilmesi ve sonrasında çoğaltılıp şehirlere dağıtılması, Arap Dilinin korunmasında derin bir etkiye sahip olmuştur. Fakat Kur’ân yazılışının takip edilip edilmeyeceği ve Kur’ân yazılışının anlam üzerinde ilişkisinin olup olmadığı meselesi daha sonra asırlar boyunca fakihler, tefsirciler ve dil âlimlerinin ilgi odağı olmuştur. Fakihler, Kur’ân’ın hükmü ve yazılışının tevkîfî olup olmadığını tespit etmeye çalıştılar. Müfessirler ise Kur’ân’ın yazılışının tarihi ve (...) anlam ilişkisi ile kıraati konusunda açık bir etkisi olup olmadığı meselesini ortaya koymaya çalışmışlardır. Bazı dilciler ise normal Arapça yazılışının tarihi ve kurallarını belirlemeyi, Kur’ân’ın yazılışının bu kurallara uyumlu olup olmadığını ve takip edilen bu kuralların oturmuş kurallar mı yoksa güncellemeye gerek olup olmadığını belirlemeye çalışmışlardır. Yukarıda bahsettiğimiz fakihlerin görüşlerine ve yönelimlerine binaen; fıkıhçıların, tefsircilerin ve dilcilerin bakış açıları arasında farklılıklar olmuştur ve onlardan değişik görüşler ortaya çıkmıştır: Birincisi: Kur’ân’ın yazılışının anlam ile ilişkisi yoktur fakat o yazılışa aykırılık olmamalıdır. İkincisi: Kur’ân’ın yazılışının takip edilmesi zorunlu değildir ve yazılışla anlam ilişkisi olmaması gerekir. Üçüncüsü ise, Kur’ân’ın yazılışının korunması gerekir ve o yazılışın da anlam ile ilişkisi vardır. Bu makalede Kur’ân’ın yazılışının anlam ile ilişkisinin olup olmadığı ile ilgili görüşleri, o görüş sahiplerinin delilleriyle birlikte objektif olarak bir araya getirdik. Delilleri değerlendirirken dil ve mânâ açısından meseleyi ele aldık, fıkıh açısından değerlendirmedik. Ancak ihtiyaç durumunda fıkhî yönleri de göz önünde bulundurduk. Değerlendirme yaparken de önceki çalışmalardan yola çıkarak farklı bakış açılarıyla değerlendirmede bulunmaya çalıştık. Görüşler arasında tercih yaparken şu sonuca vardık: Kur’ân’ın yazılışının bir kutsiyeti vardır. Aynı zamanda anlam ile ilişkisi bulunmaktadır ancak yukarıdaki görüşlerde zikredilen ilişki yönünden değil, farklı bir ilişki olduğu yönündendir. Çalışmamızda daha başka görüşler ve deliller de vardır. (shrink)

Felsefe, kümülatif yapısı ile ele alınmalıdır. Bu yüzden, bir filozofun düşünceleri anlaşılmak istendiğinde, o kendi çağındaki mevcut ve geçmiş teorilerden soyutlanmamalı ve bu kümülatif ve devamlılık arz eden yapı dikkate alınarak incelenmelidir. Bu bağlamda, Kant, Bergson ve İkbal’in zaman anlayışları, bazı uyumsuz noktalara sahip gibi anlaşılabilseler de, dikkatle incelendiğinde birbirleri arasında bir devamlılığın bulunduğu göze çarpar. Kant’ın zaman anlayışı, Kritik öncesi ve Kritik dönemi olmak üzere iki dönemde incelenebilir. Kritik öncesi döneminde Kant, zamanın insan zihninin dışında kendinde bir gerçekliğe ve (...) varlığa sahip olduğunu kabul eder. Fakat Kant, zamanı bütün duyuları önceleyen bir görü olarak anlamasının tohumlarını da hala Kritik öncesi dönemde iken eker. Bu doğrultuda, onun odağı özneyi merkeze alan bir tutuma doğru ilerler görünür. Kritik döneminde özne merkezci konumu daha da belirginleşir ve Kant, zamanın bütün dışsallıkları öncelediğini iddia eder. Ona göre zaman, duyulur bir görü olarak, eşyayı zihnin algılayabilmesi için eşzamanlılık ve ardışıklık içinde konumlandırır. Diğer taraftan Bergson, Kant’ı pek çok açıdan eleştirmekle beraber onun düşüncelerinden açık bir şekilde faydalanır. Bergson’un zaman anlayışı iki bileşenden oluşur: Salt süre ve homojen zaman. Salt süre, özne-merkezci olması bakımından üzerinde Kant’ın düşünce pratiğinin etkisinin görünür olduğu bir kavramsallaştırmadır. Bu, her bir bilincin, kişinin geçmiş ve şimdisini bir bütünde birleştirerek bireysel olarak sahip olduğu ve özünde heterojen, sırasız bir şekilde ardışık ve bölünemez zamandır. Homojen zaman ise sıralı ve eşzamanlı olması bakımından köklerini yine Kant’ta bulur. Homojen zaman, salt sürelerin uyum içinde çalışmasını sağlayan, bireyler için ortak zemini teşkil eden zamandır. Bu iki filozofun düşünceleri doğrultusunda İkbal’in zaman teorisi incelendiğinde, onun hem duyulabilir görünün bir formu olan Kant’ın zamanından hem de Bergson’un salt süresinden faydalandığı ortaya çıkar. İkbal, bu iki zaman anlayışını kullanarak İslam düşüncesinde İlahi Zaman’ı ve dolayısıyla da özgür iradeyi yeniden inşa eder. Salt süre ve yaratıcılık açısından, evrene yönelik mekanik bir anlayış Bergson ve İkbal tarafından reddedilir. Böylece İkbal, özgür iradenin Tanrı’nın salt süresi, yani İlahi Zaman, aracılığı ile yayılmasına ve tüm benliklere ait salt sürelere nüfuz etmesine izin verir. Biz, bu makale aracılığı ile, İkbal’in salt süre mefhumunu ve Tanrı’ya ait salt süre olarak İlahi Zaman’ı kullanarak özgür irade anlayışını yeniden inşa etmesinin köklerine gitmek niyetindeyiz. (shrink)

Erken dönem tasavvuf tarihinde iki ana akımdan biri olarak kabul edilen Horasan tasavvuf ekolünün şekillenmesinde Hâtim el-Esam (ö.237/851) önemli bir figür olarak karşımıza çıkar. İbrahim b. Edhem (ö.161/778) ve Şakîk-i Belhî (ö.194/810) kanalıyla gelen öğretinin Horasan ve Maveraünnehir genelinde aktarım ve intişarının sağlamasında onun etkin bir rol oynadığı bilinir. Aynı zamanda yetiştirdiği talebeleriyle Melâmetîliğin teşekkülüne katkı sağladığı kabul edilir. Bu makale Hâtim el-Esam’ın entelektüel açıdan kimliği ve ilişkiler ağının tespitine odaklanmaktadır. Herhangi bir akademik çalışmaya konu edilmediği görülen söz konusu odağı, (...) farklı ilmî sahalardan istifade ettiği literatürle erken dönemdeki mesele ve tartışmalardan faydalanarak sunmaya çalışır. Bu itibarla Hâtim el-Esam’ın muhaddis, fakih ve sufi kimliğiyle Horasan ilim havzasının önemli şehirlerinden biri olan Belh’te ilmî faaliyetlerin ve özellikle hadis ilminin sürekliliğine katkı yaptığı ortaya konmuştur. Çok yönlü ilişkiler ağına sahip olduğu tespit edilen Hâtim el-Esam’ın Belh ve Bağdat ulemâsı ile irtibatının dostluk ve irşad eksenli ve aynı zamanda fıkh-ı bâtın vurgulu olduğu görülürken Rey, Kazvin ve Medine-i Münevvere ulemasıyla olan münasebetlerininse eleştiri odaklı olduğu belirlenmiştir. Nebevî mirasa bütünüyle sahip çıkılmamasına ilişkin söz konusu eleştirel münasebet biçimi, erken dönemde sufilerin, biçim-öz bütünlüğünden uzaklaşmaları nedeniyle diğer ilim müntesiplerine yönelttikleri tenkitlerin bir yansıması olarak değerlendirilmiştir. Ayrıca sened analizi yöntemiyle onun sufilerle olan ilişkiler ağına yönelik yeni tespitler ortaya konmuştur. (shrink)

Oliver Sacks MD, Clinical Professor of Neurology at the Albert Einstein College of Medicine in New York, talked with Anthony Freeman during his visit to London in January 1995 to publicize his recently published book An Anthropologist on Mars. The interview is preceded by an overview of the book.

This paper explains why spacetime singularities do not constitute a breakdown of physical laws, and points out that the difference between the metrics at singularities and those outside of singularities is factual, rather than nomological.

Nemám v úmyslu předložit školsky umný referát o filosofování, o různých filosofických koncepcích a jejich argumentaci, nýbrž pokusím se otevřít otázky, které mě bytostně zaměstnávají. Moje torzovité a fragmentární podněty se budou týkat následujících otázek-problémů: 1. Ontická realita na našem vnímání nezávislého světa a gnoseologické meze ontologie. 2. Co je racionalita, jaké jsou její možnosti a meze? Lze racionalitu kotvit gnoseologicky či již ontologicky? Jaký je vztah mezi racionalitou, přirozeností a přírodou? Je iracionalita předchůdná racionalitě? 3. Lze z racionality odvodit (...) etické jednání? Je racionalita vázána na určitý kulturní kontext a diskurs, či je universálně lidská? 4. Nemožnost objektivity a nezbytnost úsilí o co nejvyšší možnou míru objektivity. 5. Na čem založit humanitu? A proč vůbec humanita? 6. Posléze načrtnu svoji thesi: Skutečnost‚ její poznání a její utváření jako proces komplexity a komplementarity komponent v korelacích v kontinuitě a v kontextech. (Těmito šesti K si z Vás nechci dělat slovíčkářskou srandu, ale je to to nejvážnější, oč mi jde a s co Vám chci sdělit.) 7. Skončím položením radikálního otazníku nad filosofií. (shrink)

The paper by Jairo José da Silva is mainly concerned with the character of mathematical proof and with the nature of mathematics and its ontology. Although there is a fair amount of agreement in our views, I focus my response on three issues on which we disagree. The first is his view of mathematical proof as generally unconstrained by language and by a previous proof apparatus. The second is his discussion of Brouwer’s views on proof and formalization. The third is (...) his nominalistic account of structuralism.O artigo de Jairo José da Silva explora principalmente o caráter das provas matemáticas e a natureza ontológica da matemática. Apesar de haver bastante concordância em nossos pontos de vista, o foco de minha réplica são três questões em que discordamos. A primeira é sua visão da prova matemática como completamente livre de restrições impostas pela linguagem e por um aparato prévio de prova. A segunda é sua discussão de Brouwer em relação à prova e à formalização. A terceira é sua formulação nominalista do estruturalismo. (shrink)

The Church at all times of human existence occupied an important place in the life of society. Under modern conditions, people often feel unprotected, uncertain, and therefore forced to seek support and faith in their happy future. One way of creating a sense of inner peace for a believer is to communicate with God, and the Church acts as an intermediary in this process. Therefore, in our opinion, the Church, as a social institution, is to a large extent responsible for (...) the cultivation of those values ​​which it preaches and which consciously and subconsciously assimilates the citizens. Therefore, we believe that the Church should not be alienated from the problems of society, but, on the contrary, its activities should be oriented towards its modernization and, above all, in the spiritual aspect. For the Ukrainian society in its spiritual life Christian faith was and remains the leading one. In this article, we aim to justify the role of the Christian Churches in shaping the sense of responsibility of our believers. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:BOOK REVIEWS The Logic of God Incarnate. By THOMAS V. MORRIS. Ithaca: Cornell University Press, 1986. Pp. 220. $19.95. Thomas V. Morris, Assistant Professor of Philosophy at the University of Notre Dame, has written a technical yet provocative study on the Incarnation. As a faithful Christian he believes in and desires to defend the traditional Christian doctrine of the Incarnation proclaimed in the New Testament and defined by the (...) early councils of the Church, especially Chalcedon, that is, that Jesus is the One eternal Son existing in two natures. He also holds that, while the truth of the Incarnation is revealed, it must nonetheless stand the test of logic and reason. The Incarnation cannot be illogicaJ or meaningless. " If the church has been guided by God in such matters as the formulation of its creeds, conciliar decrees, and catechisms,.... we would not expect glaring logical flaws in its central doctrinal affirmations" (p. 46). The stated purpose of Morris's study is to defend the traditional doctrine against those who would hold it to be logically incoherent and meaningless. "In the course of thinking about the Incarnation for some years now, I have come to see that a few simple metaphysical distinctions and a solid dose of logical care will suffice to explicate and defend the doctrine against all extant criticisms of a philosophical nature" (p. 9). Morris meticulously analyzes and critiques a number of arguments that oppose the possibility of coherence of the Incarnation by attempting to demonstrate that such arguments are.either false and illogical themselves, or that they do not apply to a true understanding of the Incarnation. Moreover, Morris proposes a novel understanding of the Incarnation which he believes is both logical and intelligible, and which conforms to the Christian tradition. This goal of upholding the intelligibility of the Incarnate leads Morris to a three-fold task. He first of all must refute his chief adversaries, those who would deny the sensibleness of saying God became man in Jesus. Such critics deny the validity of the Incarnation on the ground..'! that it is meaning·less, and the'l'efore impossible to juxtapose the incommensurable. attributes of divinity and humanity, e.g., perfection/imperfection, immutability/corruptibility. They hold that Jesus could not have had both these sets of properties at once (cf. p. 20). Morris refuses to capitulate to such arguments. He nevertheless insists that any solution to the issue which would undermine human logic or which would fail to uphold the Christian's belief is no solution at all (cf. p. 32). 367 368 BOOK REVIEWS Secondly, Morris's task leads him to refute any attempts at a " OneNature " solution, which would "squash" together the human and divine natures in Jesus to form a single nature. Such proposals jeopardize either the integrity of Jesus's divinity (Arianism) or his humanity (Docetism, Monophysitism), inevitably composing a mythical tertium quid (cf. pp. 33-38). Morris presents a clear case against such corruptions of the Incarnation. Thirdly, Morris's task brings him to analyze contemporary kenotic Christology. He thoroughly discusses this approach, for the reason that it is directly involved in the issue at hand, namely, the incompatibility between divine and human properties in Christ. Secondarily, however, Morris's interest in kenoticism reflects his own hope that some variation of the approach might posibly arrive at a Christological solution (cf. p. 92). While he ultimately rejects kenoticism, Morris flirts with the various alternatives, and, as we shall see, his own perception of the Incarnation remains tinged with a kenotic flavor. How then is it possible to predicate of one and the same individual divine and human attributes intelligibly and coherentlyT To use contemporary computer jargon, the question might be phrased: is it possible that God and man can he "incarnation-friendly¥" Morris believes so. Morris first of all sets out to define the terms-divine nature and human nature. He believes part of the incompatibility problem lies in attributing to Jesus's humanity unnecessarily hostile aspects. He distinguishes between being "merely human" and being "fully human"· To be " merely human " is to possess not only those properties that narrowly define one's nature or kind, such as rationality, but... (shrink)

The contents of the sixth book of Ennius' Annals have recently become a matter of dispute. Ever since Columna's edition it had been assumed that the book was entirely given over to the story of the war against king Pyrrhus . That view was based on the anecdote told by Quintilian 6.3.6, that Cicero, asked to say something de Sexto Annali, a witness in a law case, replied: ‘Quis potis ingentis oras euoluere belli’. It seems as good as certain that (...) this was the first line of Book VI, and belli was taken by all as referring to the Pyrrhus war. According to Dr T. Cornell, however, ‘unrolling the mighty scroll of war’ means that the poet is now going to describe warfare on the grand scale, thus setting the sequence of the third Samnite War, the Pyrrhus War, and the second Punic War against the minor wars described in the first five books. I doubt if Ennius would have felt that the early Latin war with the story of Lake Regillus, the capture of Veii, the Allia, the fall of Rome to the Gauls, and the second Samnite war were minor wars; but I am certain that bellum in the singular, except in contrast to the notion of pax, cannot refer to war in a general sense, covering a plurality of wars. (shrink)

I agree with Richard Vallée that predicates like ‘big’, ‘tall’, etc., are comparatives, and that there are no properties of being big, or tall, etc., simpliciter. I also agree that sentence-types are not the primary carriers of truth, and, with one qualification, I too reject the three main assumptions - critically examined by him.Concordo com Richard Vallée que predicados como ‘grande’, ‘alto’, etc., são comparativos, e que não há propriedades de ser simplesmente grande, ou alto, etc. Concordo também que sentenças-tipo (...) não são os portadores de verdade primários e, com uma qualificação, também rejeito as três suposições principais - examinadas criticamente por ele. (shrink)

In §1 I discuss the pragmatic and semantic objections that Dirk raises against the claim that sentences refer to states of affairs. In §2 I explain in which sense I maintain that true sentences identify states of affairs.

It is well known that the medieval scholastics did not begin their philosophy systematically with an explicit theory of knowledge. Unfortunately many people have concluded from that fact that the very idea of an epistemology, and especially the idea of a critique of knowledge, was completely foreign to them. Within recent years authors such as Professor Van Steenberghen and Father Copleston have done a great deal to spread a correct understanding of St. Thomas’s views on this matter. Much evidence might (...) be adduced from the principal work of John Duns Scotus to show that he also took steps to justify man’s spontaneous conviction that some natural knowledge of truth with certainty can be attained. In this article we will consider some of these elements of Scotus’s philosophy as they are found in the volumes that have so far appeared in the critical edition of his works. (shrink)

Open peer commentary on the article “Exploration of the Functional Properties of Interaction: Computer Models and Pointers for Theory” by Etienne B. Roesch, Matthew Spencer, Slawomir J. Nasuto, Thomas Tanay & J. Mark Bishop. Upshot: We support Roesch and his co-authors’ theoretical stance on constructivist artificial agents, and wish to enrich their “exploration of the functional properties of interaction” with complementary results. By revisiting their experiments with an agent that we developed previously, we explore two issues that they deliberately left (...) aside: autonomous intentionality and dynamic reutilization of knowledge by the agent. Our results reveal an alternative pathway to constructivism that addresses the central question of intentionality in a single agent from the very beginning of its design, suggesting that the property of distributed processing proposed by Roesch et al. is not essential to constructivism. (shrink)

This paper considers Mary Midgley's views on evolution, especially as developed in her book Evolution as a Religion. In this she continues the critical campaign she waged against Dawkins’ notion of the selfish gene, but broadens her attack out to encompass many other thinkers, who are predicting dramatic and revolutionary futures for humanity, based supposedly on what evolutionary science tells us. Midgley argues that no such conclusions are scientifically warranted – hence evolution as a religion. Her own attempts to absolve (...) Darwin himself from this sort of scientism, and to remove from him any taint of social Darwinism are criticised, particularly by reference to The Descent of Man. Something is then said about Midgley's own alternative view of nature and humanity, a more holistic view, which itself has religious overtones. (shrink)

MR. MARTIN seems to have misread my table. He professes to summarize its last two rows, but he has got the last but one all wrong, and the last he omits altogether. My last row but one signifies: In the matter of a following disyllabic thesis Phaedria, Pamphilĕ, and Parmenō behave exactly alike: no argument here either for or against Phaedriā. The last row speaks plainly: If Phaedria were a cretic, we should expect to find it used as a cretic (...) at least six times. Mr. Martin had found it so used once, and I noted that this one example was in fact an ablative–a strange coincidence. But this was not, as Mr. Martin says, the only ‘error’ of which I ‘convicted’ him. I also, and primarily, pointed out that what he called ‘the significant thing’, viz. that the scansion Phaedriâ was never inevitable, held no significance whatever, since all dactylic words were in the same case. (shrink)