Artykuł przedstawia problemy, jakie wywołało zniszczenie w 1944 roku manuskryptu zawierającego sporządzoną pod kontrolą autora kopię dzieła Wojna domowa z Kozaki i Tatary Samuela Twardowskiego. Dla części pierwszej dzieła podstawą edycji musi być wydana pod kontrolą autora edycja części pierwszej z roku 1660. Dla części II–IV edycja kaliska skorygowana notatkami Alojzego Kowalkowskiego. Edycja kaliska, jako że została przez kaliskich jezuitów ocenzurowana dla potrzeb edukacji prowadzonej w kolegiach zakonu, nie może stanowić samodzielnie podstawy nowego wydania. Dysponujemy jedynie notatkami Alojzego Kowalkowskiego, (...) który przed II wojną światową zestawił manuskrypt z edycją kaliską. Ponieważ poszczególne egzemplarze edycji kaliskiej różnią się, należy ustalić relacje między nimi. Nie wiemy ponadto czy spalony manuskrypt był podstawą edycji kaliskiej, czy też istnieje odpis dzieła, z którego wprost korzystali drukarze jezuiccy. W archiwum diecezjalnym w Pelplinie zachowały się notatki Kowalkowskiego, które mogą być odręcznym odpisem albo zaginionego manuskryptu, albo edycji kaliskiej. Czy gdyby były odpisem manuskryptu, mogą stać się podstawą nowego wydania części II–IV utworu? (shrink)

The article delves into various facets of Izydora Dąmbska’s scholarly pursuits amidst the backdrop of World War II, with a focus on her literary explorations at the Ossolineum library in Lviv between 1941 and 1943. Beginning with an overview of Dąmbska’s wartime experiences and her connection to the Ossolineum, as well as the historical context of the library’s collections, the introductory section sets the stage for a deeper analysis. The core of the article revolves around an examination of archival records (...) detailing access to the Ossolineum’s holdings from 1939 to 1945. Through meticulous scrutiny of inventory logs, the study identifies the specific volumes associated with Dąmbska’s scholarly inquiries, shedding light on her intellectual pursuits. Furthermore, it elucidates how these revelations contribute to advancing our understanding of Dąmbska’s scholarly endeavors in intellectual history during this tumultuous period. Particularly noteworthy is the impact of these findings on her seminal work „Plato in Poland”, as well as her broader investigations into the early modern era. Additionally, the article investigates the influence of Stanisław Łempicki on Dąmbska’s scholarly trajectory, illuminating his role in guiding her towards novel research pathways. (shrink)

Słownik języka polskiego PWN odnotowuje m.in. trzy znaczenia słowa „fenomen”: (1) rzadkie, niezwykłe zjawisko; (2) osoba wyjątkowa, niezwykle uzdolniona; (3) fakt empiryczny będący punktem wyjścia badań naukowych. W tytule nie chodzi o „fenomen” w sensie drugim, chociaż do Szkoły Lwowsko-Warszawskiej należało wiele osób wyjątkowych i niezwykle uzdolnionych, do których z powodzeniem można odnosić słowo „fenomen” w tym sensie. Tytułowy zwrot „Fenomen Szkoły Lwowsko-Warszawskiej” sygnalizuje natomiast, z jednej strony, że książka zdaje sprawę z badań naukowych nad pewnym złożonym „faktem empirycznym” – (...) nad pewną formacją intelektualną wraz z jej dorobkiem. Z drugiej strony tytuł wskazuje na rzadkość i niezwykłość Szkoły: to, że była ona fenomenem nie tylko w dziejach Polski, lecz także w dziejach kultury in toto. Oto kilka faktów, które się na fenomen Szkoły – w tym drugim sensie – składają. Za początek Szkoły przyjmuje się rok 1895, kiedy jej założyciel, Kazimierz Twardowski, przybył z Wiednia do Lwowa i już wkrótce wypromował pierwszych doktorów. Wśród wychowanków (doktorantów) Twardowskiego było ponad dwudziestu przyszłych profesorów tytularnych, którzy w dwudziestoleciu międzywojennym zajęli większość katedr filozofii, logiki i psychologii, ale oddziałali także na inne dyscypliny – takie jak literaturoznawstwo, muzykologia, filologia klasyczna etc. Twardowski zmarł w 1938 roku, a za koniec Szkoły niektórzy przyjmują rok 1939 – istotnie II wojna światowa spowodowała spustoszenie w szeregach przedstawicieli Szkoły, a jeszcze silniejszy cios stanowił dla niej okres stalinizmu. Jednakże Kilka wybitnych postaci Szkoły – takich jak Kazimierz Ajdukiewicz, Tadeusz Czeżowski, Izydora Dąmbska, Tadeusz Kotarbiński, Stefan Swieżawski czy Władysław Tatarkiewicz – działało jeszcze wiele lat po wojnie, wychowując kolejne pokolenia w duchu właściwego Szkole antyirracjonalizmu. Wielu spośród autorów tekstów do niniejszego tomu to przedstawiciele młodszych pokoleń Szkoły Lwowsko-Warszawskiej sensu largo. Spoiwem Szkoły był nie pewien zespół idei, który wyznawaliby jej członkowie, lecz pewne postulaty metodologiczne oraz pewien zestaw wartości, które były w Szkole akceptowane przez kolejne pokolenia. O tych postulatach metodologicznych i o tym zestawie wartości mówią szczegółowo autorzy tekstów tu zamieszczonych. Ogromnemu wpływowi Szkoły na kulturę polską towarzyszyła recepcja wyników osiąganych przez jej członków za granicą. Naszym „towarem eksportowym” była szeroko rozumiana logika (logiki wielowartościowe i metalogika Łukasiewicza, gramatyka kategorialna Ajdukiewicza, koncepcja prawdy Tarskiego). Wiele osiągnięć członków Szkoły w innych dziedzinach zagranica odkrywa dla siebie dopiero dziś i wyniki te budzą podziw u tych, którzy się z nimi stykają. Ideą stojącą za powstaniem „Fenomenu Szkoły Lwowsko-Warszawskiej” była chęć ukazania Szkoły w jak najszerszej perspektywie, także przez pryzmat mniej znanych, choć ważnych postaci i osiągnięć. Ze wstępu Książkę można zamówić tutaj: https://ksiegarnia.academicon.pl/glowna/187-fenomen-szkoly-lwowsko-warszawskiej-miekka-oprawa--97883 62475193.html. (shrink)

Głównym celem artykułu jest prezentacja wyobraźni poetyckiej i doświadczeń grupy twórców skupionej w 2 Korpusie Polskim w czasie II wojny światowej, jak również analiza jej najbardziej charakterystycznych motywów w kontekście tradycji polskiego romantyzmu, „odgrywanych” na trasie i w rolach poetów-żołnierzy Korpusu. Studium wykorzystuje wszystkie tomiki poetyckie, a także inne literackie publikacje wytworzone na długiej trasie ze Związku Sowieckiego, gdzie trzon Korpusu się uformował w 1941–1942, przez Bliski Wschód, Włochy, aż do ostatniej stacji – emigracji, najczęściej w Londynie. Materiał ten jest (...) analizowany w nawiązaniu do badań nad polską poezją czasu II wojny oraz porównawczych studiów nad polską tradycją romantyczną, zwłaszcza literaturą Wielkiej Emigracji. Ten porównawczy punkt widzenia i metoda stosowane są we wszystkich częściach ułożonej chronologicznie analizy. Od prezentacji zróżnicowanego życia kulturalnego Korpusu, przechodzi ona do zwięzłego zobrazowania grupy ponad 80 czynnych w nim poetów. Studium skupia się na analizie głównego tematu, który formuje postrzeganie czasu w świecie przedstawionym przez żołnierską poezję: motywu drogi czy ścieżki. Odsłania fenomen pewnego zbliżenia nader różnych „szkół” i stylów (od awangardy i futuryzmu, poprzez neoromantyzm do tekstów kabaretowych) pod naciskiem doświadczeń wojny i wygnania, jak również siły wielkiej romantycznej tradycji poezji polskiej, która formowała się na podobnej trasie: od Rosji, Syberii, przez Bliski Wschód, do Włoch, gdzie Polacy walczyli pod Napoleonem, do Londynu i Paryża – centrów Wielkiej Emigracji. Toposy męczeństwa, wzmocnione przez Syberię i pobyt na Ziemi Świętej, bezdomności, doświadczeń bojowych, „zdrady” zachodnich sojuszników (Teheran, Jałta) są efektywnie „odświeżone” w takim właśnie komparatystycznym podejściu. (shrink)

W 1768 roku Turcja zagrożona ekspansywną polityką Moskwy, w tym zwłaszcza rozwojem sytuacji w Rzeczypospolitej, wypowiedziała Rosji wojnę. Toczyła się ona do 1774 roku i zakończona została klęską Turcji i podpisaniem pokoju w Küczük Kajnardży, na mocy którego Rosja umocniła się kosztem Turcji w basenie Morza Czarnego, a caryca Katarzyna II zrealizowała dążenia podjęte już za Piotra I Wielkiego. Zmagania wojenne Rosji z Turcją obserwowane były w Rzymie z dużą uwagą, a nuncjusze papiescy starali się nadsyłać do Rzymu wszelkie informacje, (...) jakimi dysponowali na ten temat. Stolica Apostolska w swoich zabiegach dotyczących ratowania statusu Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej musiała też uwzględniać przebieg wojny rosyjsko-tureckiej. Ten istotny aspekt polityki Stolicy Apostolskiej nie był dotychczas poruszany w literaturze przedmiotu – zarówno polskiej, jak i obcej – stąd też niniejszy artykuł jest pierwszą próbą podjęcia tego tematu. Informacji na temat wojny papiescy dyplomaci przesyłali wiele. Pochodziły one nie tylko z dworów, przy których byli akredytowani, lecz także od ich informatorów. Często jednak wiele z tych wieści, co w tym czasie było normą, nie było zbyt dokładnych lub zawierało nieprawdziwe dane, lecz w Sekretariacie Stanu konfrontowano je z innymi źródłami, sprawdzając ich wiarygodność, tak że obraz wojny uzyskany tą drogą dawał dobrą orientację zarówno w przebiegu konfliktu, jak i staraniach dyplomatycznych mających na celu doprowadzenie do zawarcia pokoju. Szczególnie bałamutne były informacje napływające z pogranicza turecko-rosyjskiego i pogranicznych ziem Rzeczypospolitej, sugerujące rozszerzenie konfliktu rosyjsko-tureckiego na Rzeczypospolitą. Jednak konfrontacja informacji napływających z różnych źródeł pozwalała kierownikom dyplomacji papieskiej na odtworzenie w sumie poprawnego obrazu wojny. Nuncjusze papiescy trafnie interpretowali też intencje poszczególnych krajów czy to zaangażowanych w konflikt, czy działania dyplomatyczne mające na celu doprowadzenie do pokoju, jak również realizację interesów poszczególnych państw. (shrink)

Jehuda ben Isaak Abrabanel, znany jako Leone Ebreo, XVI-wieczny sefardyjski intelektualista, definiuje tytułowe pojęcie w swoim dziele _Dialogi o miłości_ (_Dialoghi d’amore)_. Ten traktat filozoficzny z neoplatońskimi podtekstami, łączący wszystko, co wcześniejsi myśliciele napisali o tym szlachetnym uczuciu, był niezwykle popularny i stał się wzorem dla współczesnych mu pisarzy. Został przetłumaczony na język hiszpański m.in. przez Inkę Garcilaso de la Vega, a Miguel de Cervantes wspomina o nim w prologu do pierwszej części _Don Kichota_, sugerując, że opisana w nim miłość (...) daleka jest od rzeczywistości. Wizja wyidealizowanej miłości, którą kochanek Filon czuje do czystej Zofii, znajduje swoje odbicie w stworzonym przez Sefardyjczyka Eliasa Canettiego portrecie doktora Sonne, jednego z bohaterów _Gry oczu._ Przejawem mistycznej miłości jest miłość do boskiego intelektu, a tę osiągnąć można jedynie przez intelektualny wysiłek włożony w dialog filozoficzny. Leone Ebreo urodził się na Półwyspie Iberyjskim, wyemigrował do Włoch po 1492 r. i najprawdopodobniej (nie ma co do tego pewności) wybrał język nowej ojczyzny dla swojej ekspresji. Elias Canetti, Sefardyjczyk urodzony w Bułgarii (podówczas okupowanej przez Imperium Osmańskie), przed I wojną światową pisał po niemiecku. Postaci te, odległe od siebie w czasie i przestrzeni, łączy pochodzenie judeohiszpańskie i związany z nim bagaż hebrajskiej tradycji egzegetycznej, który prowadzi obu do bardzo podobnej pochwały intelektualnej miłości. Artykuł przedstawia pokrewieństwo myśli obu pisarzy ‒ których można uznać za Hiszpanów ze względu na ich sefardyjskie pochodzenie ‒ w odniesieniu do intelektualnego mistycyzmu wyrażonego poprzez miłość do Intelektu pisanego wielką literą. (shrink)

Jehuda ben Isaak Abrabanel, znany jako Leone Ebreo, XVI-wieczny sefardyjski intelektualista, definiuje tytułowe pojęcie w swoim dziele _Dialogi o miłości_ (_Dialoghi d’amore)_. Ten traktat filozoficzny z neoplatońskimi podtekstami, łączący wszystko, co wcześniejsi myśliciele napisali o tym szlachetnym uczuciu, był niezwykle popularny i stał się wzorem dla współczesnych mu pisarzy. Został przetłumaczony na język hiszpański m.in. przez Inkę Garcilaso de la Vega, a Miguel de Cervantes wspomina o nim w prologu do pierwszej części _Don Kichota_, sugerując, że opisana w nim miłość (...) daleka jest od rzeczywistości. Wizja wyidealizowanej miłości, którą kochanek Filon czuje do czystej Zofii, znajduje swoje odbicie w stworzonym przez Sefardyjczyka Eliasa Canettiego portrecie doktora Sonne, jednego z bohaterów _Gry oczu._ Przejawem mistycznej miłości jest miłość do boskiego intelektu, a tę osiągnąć można jedynie przez intelektualny wysiłek włożony w dialog filozoficzny. Leone Ebreo urodził się na Półwyspie Iberyjskim, wyemigrował do Włoch po 1492 r. i najprawdopodobniej (nie ma co do tego pewności) wybrał język nowej ojczyzny dla swojej ekspresji. Elias Canetti, Sefardyjczyk urodzony w Bułgarii (podówczas okupowanej przez Imperium Osmańskie), przed I wojną światową pisał po niemiecku. Postaci te, odległe od siebie w czasie i przestrzeni, łączy pochodzenie judeohiszpańskie i związany z nim bagaż hebrajskiej tradycji egzegetycznej, który prowadzi obu do bardzo podobnej pochwały intelektualnej miłości. Artykuł przedstawia pokrewieństwo myśli obu pisarzy ‒ których można uznać za Hiszpanów ze względu na ich sefardyjskie pochodzenie ‒ w odniesieniu do intelektualnego mistycyzmu wyrażonego poprzez miłość do Intelektu pisanego wielką literą. (shrink)

W artykule omówione zostały sprawy organizacyjne, przebieg i znaczenie polityczne pobytu elektora saskiego Fryderyka Augusta w Opolu w dniach 15 grudnia 1733 r. – 3 stycznia 1734 r. Jest to ważny epizod tak w dziejach miasta, jak i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, pomijany jednak do tej pory w historiografii. Tymczasem na przełomie 1733 i 1734 r. o wizycie przyszłego króla polskiego w Opolu było stosunkowo głośno w Europie, a notatki informujące o tym publikowane były w prasie wydawanej w Austrii, Rzeszy Niemieckiej, (...) Rosji czy Wielkiej Brytanii. W artykule wykorzystano doniesienia gazetowe, a przede wszystkim relacje z podróży elektora, jego żony Marii Józefy i dworu saskiego, dokumenty logistyczne oraz korespondencję i rachunki przechowywane w archiwach saskich, austriackich oraz w Archiwum Państwowym w Opolu. (shrink)

W artykule omówione zostały sprawy organizacyjne, przebieg i znaczenie polityczne pobytu elektora saskiego Fryderyka Augusta w Opolu w dniach 15 grudnia 1733 r. – 3 stycznia 1734 r. Jest to ważny epizod tak w dziejach miasta, jak i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, pomijany jednak do tej pory w historiografii. Tymczasem na przełomie 1733 i 1734 r. o wizycie przyszłego króla polskiego w Opolu było stosunkowo głośno w Europie, a notatki informujące o tym publikowane były w prasie wydawanej w Austrii, Rzeszy Niemieckiej, (...) Rosji czy Wielkiej Brytanii. W artykule wykorzystano doniesienia gazetowe, a przede wszystkim relacje z podróży elektora, jego żony Marii Józefy i dworu saskiego, dokumenty logistyczne oraz korespondencję i rachunki przechowywane w archiwach saskich, austriackich oraz w Archiwum Państwowym w Opolu. (shrink)

Artykuł analizuje zaangażowanie Bułgarów w wojnę cypryjsko-genueńską w latach 1373–1375, podważając powszechnie panujące przekonanie, że ci Bułgarzy byli niewolnikami na Cyprze, którzy zostali zorganizowani w jednostkę wojskową. Ten dominujący pogląd opiera się na kilku wzmiankach cypryjskich kronikarzy. Autorka wykazuje jednak, że Bułgarzy wspomniani w tych kronikach nie byli niewolnikami, ale najemnikami, czyli zawodowymi żołnierzami. Najprawdopodobniej zostali oni zwerbowani na terenie Europy Wschodniej do udziału w krucjacie i ekspedycjach przeciwko Mamelukom i Turkom organizowanych przez króla Piotra I z Lusignan. Po śmierci (...) króla pozostali oni na wyspie i zostali zatrudnieni przez władze regencyjne i Piotra II z Lusignan w konflikcie przeciwko Genueńczykom. Wśród tych najemników bez wątpienia znajdowali się rdzenni mieszkańcy Bułgarii, od których pochodzi nazwa całego kontyngentu. Niemniej jednak grupa ta obejmowała również wielu Greków i innych mieszkańców Europy Południowej i Wschodniej. Dlatego też termin „Bułgarzy” służył jako zbiorcze określenie dla wszystkich zagranicznych najemników pochodzenia wschodnioeuropejskiego i przedstawicieli świata bizantyjskiego, znanych Cypryjczykom. (shrink)

Niniejszy artykuł stanowi próbę udowodnienia tezy, zgodnie z którą „wojna z terroryzmem”, a ściślej z jego globalną postacią, jest de facto aktywnością wymierzoną w sam proces globalizacji. Karkołomny okazuje się zarówno brak działań zmierzających do eliminacji terroryzmu, jak i wszczynanie z nim „wojny”. Po pierwsze, globalizacja napędza terroryzm jako własną przeciwwagę, dlatego skuteczna z nim walka pociąga za sobą walkę z globalizacją. Po drugie, w tej perspektywie zwycięska „wojna z terroryzmem” zwiastuje jedno - samozniszczenie, unicestwienie tego, przeciw czemu (...) występują terroryści. Wątpliwości rodzą się nie tylko na tle praktycznych konsekwencji wypowiedzenia „wojny” globalnemu terroryzmowi oraz teoretycznego znaczenia tego terminu, lecz też samej możliwości prowadzenia wojny z tym czy jakimkolwiek innym zjawiskiem, miast realnym wrogiem. Jednakowoż „wojna z terroryzmem” to nie tylko wojna z globalizacją, to także wojna przeciw wartościom, które głosimy i w doniosłość których ponoć wierzymy. Łamiąc prawa innych w imię liberalnych wartości, nie możemy oczekiwać, że staną się one powszechnie bronione. W ten sposób wszyscy bierzemy udział w wielkim „teatrze przemocy”. (shrink)

W eseju tym przyglądam się koncepcjom wojny i jej relacji do ludzkiej natury, kondycji, cywilizacji, tudzież immanentnej „struktury” władzy, autorstwa czterech dwudziestowiecznych filozofów – Arnolda Toynbee’go, René Girarda, Georgio Agambena i George’a Santayany. Zestawienie elementów tych teorii, a także krytyki kultury współczesnej, w którą wszyscy interlokutorzy się angażują, pozwala odkryć intrygujące punkty wspólne. Nawet jeśli niektóre analogie okazują się pozorne, to dyskusja rzuca nowe światło na zagadnienia takie jak związek między tożsamością a ofiarą, władzą a banitą, kłamstwem a systemem, czy (...) też każdą stabilną organizacją społeczną. (shrink)

Recenzja książek W. Buchner, Wojna i konkwista. Hiszpańska myśl polityczna Złotego Wieku i A.A. Chaufe, Wiara i wolność. Myśl ekonomiczna późnych scholastyków.

Neurotechnologies that promise to dampen (via pharmacologicals), disassociate (via electro-convulsive therapy), erase (via deep brain stimulation), and replace (via false memory creation) unsavory episodic memories are no longer the subject of science fiction. They have already arrived, and their funding suggests that they will not disappear anytime soon. In light of their emergence, this essay examines the neurostructure of normative morality to clarify that memory manipulation, which promises to take away that which is bad in human experience, also removes that (...) which enables human beings to be good. Concepts such as free will, moral responsibility, and the neurobiological basis of moral reasoning are explored to underscore the fundamental hubris inherent to the memory manipulation enterprise. (shrink)

In the era of globalization, a deep understanding of the ḥalālan ṭayyiban food concept is becoming increasingly important. How we, especially the nation’s young generation, must understand, internalize, and apply these principles in our daily lives is an increasingly urgent challenge. Learning the concepts of ḥalāl food and thayyib is no longer just a matter of factual knowledge, but is also a deep ethical and religious responsibility. This article aims to prove and evaluate a relevant and innovative learning approach to (...) be applied in schools in re-conceptualizing the subject of ḥalālan ṭayyiban food in science subjects. The method used in the research was the pre-experiment method with a sample of 37 students in grades 4, 5, and 6 at The Mother Foundation Elementary School, who were selected randomly. Data collection was carried out using a quantitative and qualitative approach (mixed method) which was then analyzed descriptively using an epistemological philosophy of science perspective. Data obtained was taken using interview instruments and concept understanding tests. The results of this research show that the constructivist epistemological approach can increase students' conceptual understanding of the subject of ḥalālan ṭayyiban food with the gain calculation being in the high category. This proves that the constructivist epistemological approach can provide meaningful learning that directs students to explore their thinking in more depth. (shrink)

Ethical training in graduate programs is an important part of the professional development process. Such training has taken a position of prominence in both counseling and clinical psychology but seems to be lagging behind in the field of sport psychology. A debate exists about whether such training is necessary and, if so, how it should be provided. An important step in better understanding these issues is to identify how such training is currently taking place. This study surveyed the program directors (...) of sport psychology programs listed in the Directory of Graduate Programs in Applied Sport Psychology (Burke, Sachs, & Schrader, 2002) about the ethical training that takes place in their programs and their perceptions of the preparedness of the students in their programs. Of those contacted, 54% (n = 47) responded to the e-mail based survey. The results from these respondents indicated that 64.4% of programs require training in ethics and that the training was most commonly integrated into other nonethics courses. Overall, respondents did not feel as if students were completely prepared for either the ethical or legal issues that they will face in their professional careers. The importance of ethical training and suggestions for improving ethical training are discussed. (shrink)

Ethical training in graduate programs is an important part of the professional development process. Such training has taken a position of prominence in both counseling and clinical psychology but seems to be lagging behind in the field of sport psychology. A debate exists about whether such training is necessary and, if so, how it should be provided. An important step in better understanding these issues is to identify how such training is currently taking place. This study surveyed the program directors (...) of sport psychology programs listed in the Directory of Graduate Programs in Applied Sport Psychology about the ethical training that takes place in their programs and their perceptions of the preparedness of the students in their programs. Of those contacted, 54% responded to the e-mail based survey. The results from these respondents indicated that 64.4% of programs require training in ethics and that the training was most commonly integrated into other nonethics courses. Overall, respondents did not feel as if students were completely prepared for either the ethical or legal issues that they will face in their professional careers. The importance of ethical training and suggestions for improving ethical training are discussed. (shrink)

A commentary on Trygve Lavik's article "Climate change denial, freedom of speech and global justice".

Buscamos, primeiramente, abordar o conceito de desenvolvimento na colonialidade, com ênfase nas diversas formas de colonialidade direcionadas à destruição da natureza e de modos de vida não dualistas. A partir disso, resgatamos a noção de desenho em Arturo Escobar que compara ontologia relacional e dualista, relacionando esses conceitos ao desenvolvimento na colonialidade, à destruição da natureza e ao racismo ambiental institucional. Através da revisão bibliográfica, ressaltamos a importância dos estudos e práticas decoloniais e do desenho autônomo para a descolonização da (...) natureza e, de modo mais geral, dos espaços subalternizados pela colonialidade, em suas mais diversas formas. (shrink)

Neste trabalho buscaremos refletir sobre o racismo no Brasil a partir de uma perspectiva decolonial. Para tanto, utilizaremos a teorização de Quijano acerca do processo de construção do conceito de raça. Segundo o autor, o racismo surgiu como uma ferramenta de colonização, propiciando a expropriação de terras e a escravização dos corpos. Não obstante, a diferenciação e hierarquização de raças permaneceu mesmo após terminado o período colonial. Objetivando visualizar a progressão dessa prática no Brasil, dividimos essa investigação em dois tópicos: (...) 1) estudo da análise de Quijano sobre a raça e 2) identificação das formas pelas quais o racismo se consolidou no país, apoiadas no ideal progressista. Palavras-chave: Raça. Progresso. Brasil. Aníbal Quijano. Colonialidade. (shrink)

The second edition of Jack Crumley’s _An Introduction to Epistemology_ strikes a balance between the many issues that engage contemporary epistemologists and the contributions of the major historical figures. He shows not only how philosophers such as Descartes, Hume, Locke, Berkeley, and Kant foreground the contemporary debates, but also why they deserve consideration on their own terms. A substantial revision of the first edition, the second edition is even more accessible to students. The new edition includes recent work on contextualism, (...) evidentialism, externalism and internalism, and perceptual realism; as well, the chapter on coherence theory is substantially revised, reflecting recent developments in that area. New to this second edition is a chapter on feminist epistemology, which includes discussions of major positions and themes, such as feminist empiricism, feminist standpoint epistemology, postmodern epistemology, and feminist critiques of objectivity. It presents the important contributions of philosophers such as Sandra Harding, Helen Longino, Genevieve Lloyd, and others. Each chapter ends with a list of study questions and readings for further study. (shrink)

_An Introduction to Metaphysics_ offers an engrossing survey of central metaphysical topics, including truth, universals, the nature of mind, personal identity, free will, time, and the existence of God. The book is pitched at an intermediate undergraduate level and is suitable for students without background knowledge in these areas. Topically organized, it examines a variety of historical and contemporary positions relevant to each of the included themes. Memorable and amusing drawings by Gillian Wilson are interspersed throughout the text to illustrate (...) concepts and examples. (shrink)

This essay is a reconstruction and defense of Davidson's argument against the intelligibility of the notion of conceptual scheme. After presenting a brief clarification of Davidson's argument in 'On the Very Idea of a Conceptual Scheme', I turn to reconstructing Davidson's argument. Unlike many commentators, and occasionally Davidson, who hold that the motive force of the argument is the Principle of Charity (or the denial of the Third Dogma), I argue that there is a further principle which underlies the argument. (...) This principle I call the Strong Discrimination Principle. But the argument of the paper is not purely exegetical. Not only do I show how the Strong Discrimination Principle meets certain objections to Davidson's argument, but I show how the Principle clarifies the realist position. In particular, I show how a line of argument advanced by Rorty and Putnam against (metaphysical) realism can be rejected. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Reviewed by:Vanities of the Eye: Vision in Early Modern European CultureDallas G. Denery IIStuart Clark. Vanities of the Eye: Vision in Early Modern European Culture. Oxford-New York: Oxford University Press, 2007. Pp. xi + 415. Cloth, $75.00.A popular and pervasive historical narrative links the Renaissance development of linear perspective with Europe’s transition from a pre-modern to an early modern society. Erwin Panofsky gave this narrative its definitive form early (...) in the twentieth century and William Ivins boiled it down to a simple idea that served as the title of his most famous book. According to Ivins, single-point perspective, the artistic technique championed by Alberti and perfected in the paintings of Masaccio and Piero della Francesca, allowed for “the rationalization of sight.” In other words, it provided a mathematically and geometrically grounded method for accurately representing the external world. It is a powerful and seductive claim, one that has shaped generations of scholarly work. It is also, Stuart Clark contends in this important new book, patently wrong. Far from exhibiting a renewed or reinvigorated confidence in the accuracy and reliability of vision, sixteenth- and seventeenth-century philosophers, artists, theologians, and doctors worried that sight was susceptible, perhaps permanently so, to all sorts of debilitating derangements, displacements, and delusions.Rather than relate a history of progress, Clark offers a history of exhaustion, failure, and, ultimately, of rejection. Early modern intellectuals inherited a comprehensive theory of vision and cognition from their medieval predecessors known as perspectivist optics. This theory sought to secure the accuracy of human sense perception through regularized causal processes that linked things in the world with our various cognitive faculties. While some fourteenth-century intellectuals, most notably Nicolas of Autrecourt and Nicole Oresme, recognized structural deficiencies in this theory, their critiques were mostly ignored or treated as anomalies. Over the course of the next two and a half centuries, Clark argues, the challenges to this theory multiplied until it collapsed under their weight (20).Clark’s argument is straightforward and, as his evidence mounts, thoroughly convincing. Throughout each of the eight engrossing chapters that form the core of the book, Clark outlines a different threat, a different set of challenges that pointed out problems with the assumption that vision is trustworthy. The range and depth of those challenges are truly amazing. Doctors worried that imbalances in our humoral system, and especially in the black bile that causes melancholy, could render our visual perceptions dubious at best (ch. 2). Theologians, wary of the dangers of witchcraft and eager to prosecute its practitioners, obsessed over the cognitive threats that devils and demons posed to good Christians (ch. 4), while Protestant reformers relegated the entire tradition of Catholic miracles to the counterfeit illusions of the antichrist (ch. 5). For their part, artists believed that perspective undermined vision, depending as it does on the assumption that what we see is always relative, dependent upon our point of view (ch. 3).Clark structures much of his argument around George Hakewill’s 1608 book, The vanitie of the eye, an exposition on the natural, artificial, and demonic sources that forever render visual knowledge suspect. He could just as well have organized it around the opening pages of Descartes’s Meditations, and in many ways Clark’s book serves as a superb rumination on the sources of Descartes’s skeptical arguments. Unlike Etienne Gilson and, more recently, Richard Popkin, both of whom have done so much to open up the scholastic and early modern sources of Descartes’s skeptical thought experiments, Clark does not limit himself to philosophical lineages. Rather, he considers sources of visual skepticism that developed across an entire culture—in natural philosophy, medicine, art, religion, and literature (especially in Shakespeare’s Macbeth). Not only does the sheer volume and variety of such [End Page 103] sources help to explain Descartes’s urgent desire to overturn everything he had learned and begin again from the foundations, but it also contextualizes the specific arguments he employs. None of Descartes’s skeptical arguments were new and most were well known in the Middle Ages. What had changed over the intervening centuries, Clark contends, was how these arguments drew from... (shrink)