The relationship between ethics and trust is ambiguous as ethics can promote trust, whilst trust can simultaneously be abused resulting in unethical behaviour. In this contribution to the debate on trust and ethics the focus is specifically on the role that ethics can play in facilitating trustworthiness. The article starts with a definition of the concept trustworthiness. It then reports on an empirical longitudinal study on trustworthiness that was conducted in a South African company in the insurance industry. The facilitators (...) of trustworthiness that were identified in this study and their relative contributions to trustworthiness are then discussed. Finally the implications of these findings for the ethical conduct of managers are discussed. It is demonstrated how ethical managerial conduct can enhance the trustworthiness of managers. (shrink)

Makalede İlâhî vahyin insanın ontolojik gerçekliğini göz ardı etmediğini, ontolojik gerçekliği üzerinden insanlara mesaj verdiği konusu ele alınmıştır. Bu durum, rüya ve şeriatlerin farklılığıyla ispat edilmeye, bu fikre temayül gösteren ancak Kur’ân hakkında olumsuz bir argüman olarak kullanan Montgomery Watt gibi müsteşriklere de cevap verilmeye çalışılmıştır. Bu yapılırken ilk önce bilinçaltının anlaşılması hususunda bazı örnekler verilmiş sonra rüya sembollerinde baskın olan kültürel unsurlara temas edilmiştir. Rüyalardaki sembollerin şekillenmesinde mantıksal bağı irdeleyen İslam ulemasının açıklamalarına ve rüya tevillerine de yer verilmiştir. Bu (...) yorum ve tevillerden anlaşıldığı kadarıyla insanlarda ortak görülen sembollerin Jung’un arketip, İslam ulemasının ise zihinsel kalıp ve manaların elbisesi dediği bir nevi kültürün kodlarından oluşan bilinçaltı alfabesi tarafından formlaştığı anlaşılmaktadır. Dini değer ve ifadeler Müslüman kültürde en dominant öğeler olduğundan Müslüman yorumcular genelde rüya sembollerini Kur’an ve hadisteki sözler veya bu sembolleri çağrıştıran ifadelerle yorumlamaya çalışmışlardır. Bu mantıktan hareketle tefsirde büyük problem olarak görülen Hz. İbrahim’in, oğlu İsmail’i kurban etme olayı ele alınmış ve nasıl anlaşılmasının gerektiği üzerinde durulmuştur. Bunun, baskın kültür altında sembolleşen bir rüya olduğu ve İsrail Oğullarına ‘Bakar’ kesme emriyle toplumun yanlış algısının değiştirilmesinin amaçlanması gibi çocukların tanrılara kurban edildiği ortamdaki yanlışlığın giderilmesi, kurban ritüelini tebdil edilmesinin amaçlandığı ifade edilmiştir. Daha sonra şeriat-ontolojik gerçeklik ilişkisi irdelenmiş, dinde bütün insanların ortak fıtratının esas alındığı ve bundan dolayı dinin bütün insanlar için değişmeyen bir olgu, şeriatlerin ise kültürün baskın olduğu ve dolayısıyla bir yönüyle ilişki içinde olduğu toplumsal bilinçaltı olduğu vurgulanmıştır. Kur’ân’da, dinin temel prensipleri ve resullerin üzerine birleştikleri kapsamlı şeriat kanunları dile getirilmiştir. Genel hatlarıyla din, Allah’ın varlıkları üzerine yarattığı (insanın tabiatının kolektif değişmezliğine dayalı) ve bütün mahlûkata sevimli geleni, marufu emretmeyi, münkerden nehyi, temiz şeyleri helal eden, zararlı olan şeyleri haramı eden emirleri içermektedir. İslam ulemasına göre bütün semavi dinlerde esas olan Allah’a, meleklerine, resullerine, kitaplarına ve ahiret gününe iman etmek, insanın yaptığı takdirde Müslüman olacağı fiilleri işlemektir. Bu iman da doğal olarak dünyadan yüz çevirmeyi, ahirete yönelmeyi, güzel ahlakı edinmeyi ve kötü ahlaktan da kaçınmayı gerektirir. Ancak şeriatlar ise birbirinden farklılık gösterebilir. Çünkü şeriatlar dinin indiği toplumun hallerini ve maslahatlarını esas aldığından değişiklik arz eder. Şeriatların farklılaşmasında toplumsal bilinçaltının göz ardı edilmediğini göstermek bağlamında Kur’ân’dan örnekler verilmek suretiyle savunulan tez ispat edilmeye çalışılmıştır. Bunlardan birisi, Kur’ân’da Arapların ortak duygularının esas alınması, kültürel bazı unsurların kullanılması, bir diğeri de yabancı isimlerin Arapların ifade ettiği şekliyle, ümmi anlayışa uygun kullanılmasıdır. Ayrıca bu konuda bazı helal yiyeceklerin Yahudilere haram kılınması ve diğer şeriatlerde yer alan bazı farklılıklar üzerinde durulmuştur. Helal yiyeceklerin haram kılınması konusunda Hz. Yakub’un yakalandığı ağır hastalıktan iyileştiği takdirde sevdiği yiyecekleri yememeyi nezretmesi, buna bağlı olarak iyileşince deve eti ve sütünü yiyip içmemesi, daha sonra çocukları ve ümmetinin de bu yiyeceklerden uzak durması sonucunda Tevrat’ta bunların haram kılınması örneği üzerinde durulmuştur. Bu örnek, şeriatlerin farklılaşmasının nedeninin bir şeye karşı tavrın toplumsal bir alışkanlık halini almasının sonucu olduğu ifade edilmiştir. Nitekim teravih namazının Müslümanlarca toplu kılınması ve buna devam edilmesi durumunda farz kılınır endişesiyle evlerinde kılmalarını tavsiye eden Allah Resulünün endişesinin de bunu pekiştirdiği dile getirilmiştir. Diğer şeriatlerde bazı farklılıklar konusunda ise orucun öncekilere farz kılınmasına rağmen keyfiyetinin farklı olması üzerinde durulmuştur. Aynı şekilde namaz, zekât ve haccın semavî dinlerinin hepsinde olmasına rağmen keyfiyetinin değiştiği örneklerle izah edilmiştir. Bu doğrultuda milletlerin yaşam tarzlarının ve kültürünün dolayısıyla toplumsal bilinçaltı şeriatlerin farklılığında gözönüne alındığı ifade edilmiştir. Nitekim İsâ peygambere tabi olanların kendilerine emredilmemekle birlikte Allah’ın rızasını elde etmek için ruhbanlığı kendilerine farz kılmaları ve buna devam etmeleri karşısında Allah’ın buna itibar ederek, ruhbanlıkta bulunanlara ücretlerini verdiğini ifade etmesi de bu durumu pekiştirmektedir. Sonuç olarak din ve dine taalluk eden her şeyin insanlığın ortak fıtratını esas aldığını, şeriatten şeriate değişiklik gösteren unsurların da kültürel ve bir yönüyle toplumsal bilinçaltıyla ilgili olan hususlar olduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır. (shrink)

1. Las mocedades de Ortega y Gasset -- 3. Filosofía y educación -- 5. Ensayos de filosofía moderna y contemporánea.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content: Hume's Skepticism about Inductive Inference N. SCOTT ARNOLD IT HAS BEEN A COMMONPLACE among commentators on Hume's philosophy that he was a radical skeptic about inductive inference. In addition, he is alleged to have been the first philosopher to pose the so-called problem of induction. Until recently, however, Hume's argument in this connection has not been subject to very close scrutiny. As attention has become focused on this (...) argument, a debate has been shaping up concerning just what Hume intended to establish here. The principal purpose of this article is to settle this interpretive issue as decisively as the texts permit. I should also like to locate Hume's main argument about induction in the larger context of his discussion of skepti- cism in book 1 of the Treatise. I shall suggest that arguments for the radical skepticism commonly attributed to Hume can be found only very late in book 1 of the Treatise and that the most famous argument about inductive inference establishes and is intended to establish only a relatively modest form of skepticism. The argument under consideration can found in book l, part 3, section 6 of the Treatise. It can also be found in essays 4 and 5 of the Enquiries and in the abstract of the Treatise published anonymously by Hume. I shall concen- trate on the Treatise version since it is the first and perhaps most explicit formulation of the argument and because part of my purpose is to place this argument in the larger context of book 1 of the Treatise. The received opinion concerning Hume's argument has it that Hume was highly skeptical about the mind's claims to knowledge about the future (or, more generally, about the unobserved). All beliefs arrived at via inductive I should like to thank M. G. Anderson, John Bahde, Jon Nordy, and Robert Paul Wolff, as well as David Fate Norton and a referee for the Journal of the History of Philosophy, for helpful comments on earlier drafts on this article. 32 HISTORY OF PHILOSOPHY inferences are unreasonable or unjustified. The alternative interpretation, to be defended below, is that Hume held that no such belief is or can be rendered certain relative to past experience and that such beliefs are not, upon that account, unreasonable or unjustified. Something like this inter- pretation has been defended by Tom L. Beauchamp, Thomas Mappes, and Alexander Rosenberg. ~ My view differs from theirs in that I shall argue that Hume did offer arguments for the more radical skepticism commonly attri- buted to him (though it is unclear whether he regarded them as decisive). These arguments, however, come at the end of book ~ of the Treatise and are independent of the more famous argument to be discussed below. Defenders of the received view are both numerous and distinguished. Versions of this interpretation of the main argument can be found in the writings of Karl Popper, Wesley Salmon, F. L. Will, and Norman Kemp Smith; most recently a variation on the standard interpretation has been defended by Barry Stroud. The fullest and most elaborate defense of the standard interpretation can be found in a monograph by D. C. Stove. '~ Stove's discussion is perhaps the most impressive because of his painstaking efforts to lay bare the structure of Hume's reasoning and to give a line-by- line analysis of the argument. This has the effect of bringing more clearly into focus the main grounds for the standard view. If this standard interpre- tation is correct, then Hume's position is that scientific method is epistemically no better than "superstition" and "enthusiasm." And, Hume would be among those for whom this claim, if true, would be very bad news, because one of his primary purposes in the Treatise is to construct a science of man. Thus, this argument is of considerable internal significance because, if my opponents are correct, Hume appears to have cut the ground out from under what he took to be one of his most important projects -- the construc- tion of a science of man. The other feature of this argument that makes it worthy of serious con- sideration is that it is philosophically... (shrink)

Espera que te cuente. Tres jornadas en el itinerario filosófico de Reyes Mate -- En diálogo con Reyes Mate sobre justicia, memoria y democracia.

Is philosophy, as the love of wisdom, inherently tragic? Must philosophy abolish its traditional modes of thinking if it is to attain the wisdom of tragedy? Sharing a common origin, even direction, does philosophy move beyond tragedy, epitomizing it? Is the action of tragedy analogous to the activity of philosophy? Have Hegel and Nietzsche distorted the tragic? Can there be a philosophy of the tragic? It is with such questions that the essays of this volume become involved, coming up with (...) original interpretations of tragedy, new approaches to traditional views, and novel conceptions of philosophy. Their diversity and novelty emerge out of a common problematic, a theme they all address: the relation between philosophy and tragedy. By exploring this relation, this volume adds to our comprehension of both. (shrink)

Book Information Strong Hermeneutics: Contingency and Moral Identity. By Nicholas H. Smith. Routledge. London. 1997. Pp. x + 197. Paperback, £14.99.

This article identifies how democracy and transparency in Thailand have been subverted since 2001. Specifically, it appraises the sentiments and trends that have been in place since 1993 to prevent a return to authoritarian government. Additionally, it also examines structures and policies that have thwarted democratic consolidation since 2000. The central hypothesis of the article is that there has been a structural weakening of democracy in Thailand under the Thai Rak Thai government since 2001. In other words, Thailand's democratic consolidation (...) has been held in abeyance since the electoral victory of the Thaksin government. (shrink)

Mors Hamilcaris peropportuna et pueritia Hannibalis distulerunt bellum. Medius Hasdrubal inter patrem ac filium octo ferme annos imperium obtinuit, flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus, gener inde ob aliam indolem profecto animi adscitus et, quia gener erat, factionis Barcinae opibus, quae apud milites plebemque plus quam modicae erant, haud sane uoluntate principum, in imperio positus.