ABSTRACT For several decades now, a steady flow of scholarly contributions from both intellectual history and political theory has been reasserting Benjamin Constant as a theorist of liberal democracy. Constant’s visionary understanding of liberal democracy is usually conflated with his understanding of limited popular sovereignty. In this article, I reconstruct Constant’s positive conception of popular sovereignty, i.e. his conception of what popular sovereignty means within its limits and take it as the starting point of an analysis of Constant’s understanding of (...) democracy. I argue that Constant’s understanding of popular sovereignty as ‘the assent of all’ leads to a distinction between ‘governmental authority’ and ‘sovereign power’. The latter is exercised by the individual members of the political community and has features that align with contemporary aggregative and contestatory approaches to democracy. Even though according to this analysis, Constant’s conception of democracy allows for both pluralism and dynamism, those are operative against the background of a more fundamental conservatism: Constant’s understanding of sovereign power is predicated on an institutional status quo. (shrink)

Terug naar het begin: Een onderzoek naar het principe van constituerende macht In dit artikel argumenteer ik dat er twee mogelijke invullingen zijn voor het principe van constituerende macht. De eerste mogelijkheid is deze van de klassieke basisveronderstelling van de constitutionele democratie, namelijk dat de gemeenschap zelf vorm kan en moet geven aan de fundamentele regels die die gemeenschap beheersen. Hans Lindahl maakt een interessante analyse van deze traditionele invulling, die ik kritisch zal benaderen. Lindahl heeft immers zelf scherpe kritiek (...) op de invulling die Antonio Negri aan het concept constituerende macht geeft. Mijn interpretatie gaat er echter van uit dat Negri een fundamenteel andere inhoud geeft aan het principe van constituerende macht, waarbij constituerende macht niet alleen wordt losgemaakt van het constitutionalisme, maar meer algemeen van elk rechtssysteem en zelfs van elke vorm van finaliteit. Deze argumentatie werpt een nieuw licht op het debat rond Negri’s theorie van constituerende macht, waarin diens meest fundamentele uitgangspunt vaak over het hoofd wordt gezien. (shrink)