Abstract

Η φιλοσοφία ως τρόπος ζωής νοηματοδοτείται με πολλαπλούς τρόπους εννοιολογικής φύσης που διαμορφώνουν το βίο του κάθε ανθρώπου, δύο εκ των οποίων αφορούν την έξη και το λόγο, έννοιες μείζονος σημασίας αρχικά στον Αριστοτέλη και αργότερα στον John Dewey. H παρούσα εργασία στοχεύει στην εννοιολογική διερεύνηση των αρχών που διέπουν την έννοια της έξης, στην αριστοτελική και ντιουιανή φιλοσοφία, αναδεικνύοντας τις κυριότερες νοηματοδοτικές εκφάνσεις της. Αρχικά θα αναφερθούμε στην αριστοτελική αντίληψη περί έξης, η οποία διχοτομείται σε σωστή και λανθασμένη, προσδίδοντας ιδιαίτερο ρόλο στην ατομικότητα του υποκειμένου˙ έπειτα θα κάνουμε λόγο για την έννοια της έξης στον Dewey, ο οποίος προσδίδει μια εναλλακτική διάσταση κοινωνικής φύσεως.