A theory of reasoned knowledge is presented by developing and demonstrating the methodology of a novel skeptical critique designed to extend the epistemological practice of belief justification to an epistemological practice of reason justification. Analyses of the reasoning found in the theorizations of certain seminal philosophers and leading scientists will reveal how the absence of the epistemic justification of reason defaults to the use of an unjustified form of reason that runs the play of an unrecognized and unchecked dialectic between (...) epistemology and science. An alternative form of reason will be logically outlined and tested against the formalized skeptical critique in order for the newly recognized dialectic to be checked over reason with provisional epistemic justification. Zeno’s paradox and Green’s and Sellars’ critique of givenness are employed as argument functionaries of the reasoned knowledge theory. (shrink)

The aspects family -- A. the duck-rabbit -- B. the necker cube -- Faces, faces, faces -- Illusions -- E. "puzzle-pictures" -- Aspects and words -- A. introspection and experiment -- B. how we do things with words -- How we see things with words -- Aspect blindness -- A. imagination -- B. aspect blindness -- Fat wednesday -- Aspects and art -- A. experience -- B. seeing a painting -- Musical aspects -- Emergent meaning and wine -- Ethics and (...) aesthetics are one -- A. science -- B. from a religious point of view. (shrink)

The framework in which, better than in any other, cultural complexity becomes clear as a network of perspectives is the city: it is here that the greatest variety of subcultures, together with the widest range of contrasting modalities, seems able to handle its meaning. The city is at the same time an active place of cultural production and a passive and active place of memory keeping. It fuels styles and models of sensitivity also, and especially, through art and architecture. Therefore, (...) it becomes itself a cultural model able to orient taste, but also to continually disorient it through agency. Starting from the revitalization of the cultural capital of the cities, art can play the important role of cultural magnet by catalyzing moods and emotions, conveying otherwise chaotic needs and languages, promoting new tolerance and social and cultural integration. However, in the meantime, from a secluded and distinct place that organizes the use of cultural and artistic products within recognizable boundaries, the city is becoming an undifferentiated place, a city-beyond, scattered and/or boundless. Characterized by the undifferentiated and the mutant, the uncertain and the liquid, the deformable and the relative, the space of art perception will be rethought within and without the city. (shrink)

Policymakers and institutions have developed an increasing interest in applying principles from cognitive science to encourage individuals to adopt behaviors, attitudes and perspectives that enable them to reach higher levels of personal and collective well-being. We focused on the value of nudging people to adopt a broader farsighted view when making their day-to-day decisions, overcoming the temporal discounting bias which leads them to prefer smaller immediate gains to larger future rewards. Following recent advances in the literature, we tried to mitigate (...) this myopia promoting the connection that individuals feel between their present and future selves through a nudge which capitalizes on their natural tendency to illusory superiority. We defined and tested a paradigm to exploit persuasively this optimistic bias to mitigate temporal discounting through the mediation of an increased future self-continuity. Implications for well-being and public policies are discussed. (shrink)

The existence of extensive written communications between Verdi and his librettists should have prompted scholars to prepare editions of the correspondence and to analyze its meaning and implications. Only rarely can we participate directly in the formative stages of an opera, and available material such as the correspondence between Richard Strauss and Hugo von Hofmannsthal is invaluable.1 Obeisance, at least, has been done to Verdi's correspondence. Alessandro Luzio calls the letters of Verdi to Antonio Ghislanzoni, "versifier" of (...) Aida , "the most marvelous course in musical aesthetics in action." Yet, for no opera do we have available a complete editions of the surviving letters between Verdi and a librettist. · 1. Willi Schuh, ed., Richard Strauss - Hugo von Hofmannsthal: Briedwechsel, 4th ed. . An English edition, made from an earlier German edition with many omissions, was published as A Working Friendship: The Correspondence between Richard Strauss and Hugo von Hofmannsthal, trans. Hans Hammelmann and Ewald Osers . Philip Gossett is the general editor of the critical edition of the works of Rossini and author of numerous articles on Renaissance music, Italian opera, Beethoven, and musical theory. (shrink)

An account of analogical characterization is developed in which the following things are claimed.(1) Analogical predications are irreflexive, asymmetrical, atransitive and non-inversive. (2) Analogies A and B share role-similarity descriptions sufficiently abstract to overcome the differences between A and B. Analogies pivot on the point of limited similarity and substantial, even radical, difference. (3) The semantical theory for sentences making analogical attributions requires a distinction between (sentential) meaning as truth conditions and (sentential) meaning as a functional compound of the meanings (...) of contained lexical items. Analogical sentences possess both kinds of meaning. They are true via their truth conditions and would be false via their lexical meanings. The distinctive feature of the lexical meaning of analogical sentences is the tightness of constraints on closure. The implications of analogical sentences, given their lexical meanings, though there, aren't drawn. It is in this sense that analogies are made and not found. (shrink)

The ijtihâd issues are among important problems of uṣûl al-fiqh (Islamic legal theory). Given al-beyân el-ijtihâd in the meaning of interpreting naṣṣ (text) and al-qiyâs el-jtihâd in the meaning of reaching a verdict of a new issue which is not determined by naṣṣ, it is possible to say that mujtahid (a jurist) is actively in the ijtihâd activity. Thus, the ijtihâd issues has been discussed in uṣûl al-fiqh since early period. The fact that Shâfi‘î refers to ijtihâd issues in his (...) works which have arrived the present day shows that there is a rich accumulation of knowledge about ijtihâd discussions in early period. After Shâfi‘î, the issues were discussed by scholars of Islamic legal theory. Among the Shâfi‘î (uṣûl al-fiqh) works which have arrived the present day, the first work that deals with ijtihâd issues in an ordered, systematic and detailed way is the work of al-Mâwerdî’s el-Ḥâvi’l-Kebîr. In this study, al-Mâwerdî discusses many issues in uṣûl al-fiqh, especially the definition of ijtihâd, its types, the relation between ijtihad and qıyâs, the qualities of mujtahid, iṣâbet (right) and ḫaṭâ’ (fault) in ijtihâd and the provision of ijtihâd. The debates on the ijtihâd issues in Shâfi‘î uṣûl al-fiqh before al-Mâverdî are important our subject. al-Mâwerdî’s view of uṣûl has a close relationship with the accumulation of uṣûl developed prior to him. al-Mâwerdî mentions the views of many scholars who have contributed the accumulation of the sect in the ijtihad issues, especially Shâfi‘î. He refers to the views of scholars from sects other than Shâfi‘î in the issues he discussed. From this point of view, it is certain that to determine the ijtihâd issues in al-Mâwerdî’s el-Ḥâvi’l-Kebîr will also help us to determine the framework and course of debates on ijtihâd in the classical period. (shrink)

Dès le début du xixe siècle, Jeanne d’Arc connaît la célébrité dans toute l’Europe. Élevée au pinacle, installée au panthéon des Français, elle devient un sujet en or pour les compositeurs et leurs librettistes, parce qu’elle permet d’aborder les thèmes les plus divers, de l’héroïque au religieux en passant par le pastoral et le tragique. Elle fait l’objet de nombreuses mises en scène dans des genres musicaux aussi variés que l’opéra, l’opéra-comique, le ballet, la mélodie, la pantomime ou le théâtre (...) en musique. La question centrale qui se pose pour chaque compositeur est la suivante : comment représenter Jeanne d’Arc, cette « figure sublime »? Comment donner voix à une héroïne que l’on a vue sous tous les jours, tour à tour grandiloquente, simple et pieuse, puis égérie nationale avant de devenir sainte en 1920? Au travers d’une étude sur la voix donnée à Jeanne, dans deux œuvres majeures du répertoire qui lui a été consacré, Giovanna d’Arco de Verdi, créée à la Scala de Milan en 1845, et Jeanne d’Arc au Bûcher de Paul Claudel et Arthur Honegger, créée à Bâle en 1938, nous essaierons de déceler l’esprit d’une époque, et par là de mieux distinguer quelques-unes des facettes données à la Pucelle d’Orléans. (shrink)

'Er is maar één manier om beter te eindigen dan met Otello, en dat is door triomfantelijk te eindigen met Fallstaff. Eerst alle snikken en jammerklachten van het menselijk hart verklinken, om te eindigen met een immense uitbarsting van hilariteit! Het is duizelingwekkend!'.

Stalnaker argued that conditional excluded middle should be included in the principles that govern counterfactuals on the basis that intuitions support that principle. This is because there are pairs of competing counterfactuals that appear to be equally acceptable. In doing so, he was forced to introduced semantic vagueness into his system of counterfactuals. In this paper it is argued that there is a simpler and purely epistemic explanation of these cases that avoids the need for introducing semantic vagueness into the (...) semantics for counterfactuals. (shrink)

1534 yılında Ignacio de Loyala (Ignaz von Loyola) tarafından kurulan, aslında Kudüs merkezli bir tarikat olması düşünülürken fiziki ve siyasi şartların el vermemesi nedeniyle Avrupa’da yayılan ve faaliyet alanlarını genellikle misyonerlik ve eğitim kurumları üzerinde yoğunlaştıran Cizvit Hristiyan tarikatı, kısaca “SJ” (Societas Jesu- İsa’nın topluluğu) olarak isimlendirilmiştir. Ancak bu kısaltma halk arasında “Schlaue Jungs” (Akıllı Adamlar) şeklinde telaffuz edilmiştir. Zira söz konusu tarikat üyelerinin geneli Din Bilimlerinin yanı sıra ikinci bir alanda da eğitimlerini tamamlayarak söz sahibi olmuşlardır. 1551 yılından itibaren (...) Avusturya’da da yayılmaya başlayan Cizvit tarikatı, kurdukları kolejler ve eğitim kurumları sayesinde oldukça popüler hale gelmiş ve birçok devlet adamı ve kralların çocuklarına öğretmenlik yaparak devlet yönetiminde söz sahibi olmuşlardır. Ayrıca kendi mezunlarını devletin önemli pozisyonlarına yerleştirerek bürokrasiye de hâkim olan bu tarikat, sonraları güç zehirlenmesi yaşayarak Papa ve Avrupalı idarecilerle ters düşmüş ve 1773 yılında tarikatın haklarına sınırlama getirilerek eğitim kurumlarına ve mal varlıklarına el konulmuştur. Bu nedenle bu tarikatın eğitim faaliyetlerini izlemek aynı zamanda Avrupa’nın siyasi ve dini tarihini daha yakından tanımak anlamına geleceğinden, çalışmada özellikle Habsburg imparatorluğunun merkezi Avusturya seçilmiştir. Ancak çalışmanın sınırlarını muhafaza edebilmek için sadece Cizvitlerin lise eğitim sistemi üzerinde durulmuş ve bu eğitime karşı olan tepkiler aktarılmıştır. Söz konusu tepkiler de genellikle 18. ve 19. yüzyıllar arasında yazılan Almanca eserlerle ortaya konulmaya çalışılmış ve çalışmanın zaman dilimi olarak da 16.ve 19. yüzyıllar arasında olması uygun bulunmuştur. (shrink)

Although there is much confusion about it in everyday language, the distinction between public and common goods is clear enough within Economics. While the former involves the fact of being open to all and state management, the latter requires common but still limited management. The different kind of administration can also be explored through the reference to a different kind of agent meant as the one who makes use of the different goods: if in the case of public goods, we (...) have individuals, as an aggregate, in that of commons we necessarily need to assume the existence of a plural form of subject, who can in fact act in concert in the management of the good itself. Exploring this distinction in its details and consequences, the paper sets out to apply it to a typical public good – green areas in cities – and to show the theoretical advantages that such a consideration of the commons can have, including through a concrete case such as community gardens. (shrink)

Vi står overfor en planetær miljø- og klimakrise, med alvorlige, gjennomgripende, langvarige og irreversible konsekvenser for både menneske og natur. Det skyldes særlig at politiske, rettslige og økonomiske systemer som har vokst frem i løpet av de siste 250 år – slik som det liberale demokratiet og den globale kapitalismen – behandler naturen antroposentrisk, materialistisk og instrumentelt. For bedre å håndtere dagens miljø- og klimakrise, bør disse utdaterte systemene reformeres ut fra tanken om et økologisk demokrati, herunder en grønn konstitusjonalisme (...) og naturens moralske trumf. Norges første klimasøksmål illustrerer viktigheten av en slik systemisk grønning. Rettsaken fant sted i 2017 og kom opp igjen for rettsapparatet i 2019, hvor staten hevdes å bryte miljøparagrafen i sin egen grunnlov. Søksmålets grønning innebærer en positiv rettsliggjøring, hvis natursynet i Grunnlovens miljøparagraf forstås økosentrisk fremfor antroposentrisk. Da styrker klimasøksmålet økologiske medborgeres konstitusjonelle rettssikkerhet og demokratiske deltagelseslikhet. Viktigst er imidlertid at planetens eksistensielle tålegrense og naturens moralske trumf anerkjennes. Nøkkelord: Miljøkrise, klimasøksmål, økologisk demokrati, økologisk medborgerskap, grønn konstitusjonalisme, naturens moralske trumf, positiv rettsliggjøring English Summary: Ecological democracy and the inherent value of nature: Climate litigation in the age of the environmental crisis We are facing a planetary environmental and climate crisis, with severe, pervasive, long-lasting, and irreversible impacts for both humans and nature. This is due to political, legal, and economic systems having emerged during the last 250 years – especially liberal democracy and global capitalism – treat nature anthropocentrically, materialistically, and instrumentally. To better handle today’s environmental and climate crisis, these outdated systems should be reformed in light of the idea of ecological democracy, hereunder green constitutionalism and nature’s moral trump. Norway’s first climate lawsuit illustrates the importance of such a systemic greening. This trial took place in 2017 and reappeared for the court in 2019, in which the state is accused for having broken the environmental paragraph in its own constitution. This lawsuit’s greening implies a positive juridification, if the perception of nature in the Constitution’s environmental paragraph is ecocentric rather than anthropocentric. Then, the climate lawsuit strengthens ecological co-citizens’ constitutionally rule of law and democratic participation equality. Most importantly, it recognizes the planet’s existential limits and nature’s moral trump. Keywords: Environmental crisis, climate lawsuit, ecological democracy, ecological citizenship, green constitutionalism, nature’s moral trump, positive legalization. (shrink)

French journalist Claire Parnet's famous dialogues with Gilles Deleuze offer an intimate portrait of the philosopher's life and thought. Conversational in tone, their engaging discussions delve deeply into Deleuze's philosophical background and development, the major concepts that shaped his work, and the essence of some of his famous relationships, especially his long collaboration with the philosopher Félix Guattari. Deleuze reconsiders Spinoza, empiricism, and the stoics alongside literature, psychoanalysis, and politics. He returns to the notions of minor literature, deterritorialization, the critical (...) and clinical, and begins a nascent study of cinema. New to this edition is Deleuze's essay "Pericles and Verdi," which reflects on politics and historical materialism in the work of the influential French philosopher François Châtelet. An enduring record of Deleuze's unique personality and profound contributions to culture and philosophy, _Dialogues II_ is a highly personable account of the evolution of one of the greatest critics and theorists of the twentieth century. (shrink)

Not long ago, I was perusing a commentary on Verdi’s Aida, and came across the following observation: the music toward the end of the Nile Scene, in which Aida and Radames resolve to flee Egypt, is the same as that of Radames’s entrance earlier.

The counter-enlightenment.--The originality of Machiavelli.--The divorce between the sciences and the humanities.--Vico's concept of knowledge.--Vico and the ideal of the enlightenment.--Montesquieu.--Hume and the sources of German anti-rationalism.--Herzen and his memoirs.--The life and opinions of Moses Hess.--Benjamin Disraeli, Karl Marx, and the search for identity.--The "naïveté" of Verdi.--Georges Sorel.--Nationalism.--A bibliography of Isaiah Berlin.

There are many operas that are based on false historical facts, use stage directions that contradict the libretto or make incorrect use of musical forms. This article considers whether the alteration of the empirical truth of an opera compromises or alters its ontological truth in any way, since analysing every layer of an opera is fundamental in order to understand it. As we will see in reference to the three fundamental components of opera – librettos, scores and stage designs – (...) and taking Bizet’s Carmen and Verdi’s Don Carlos as examples, this becomes problematic when the empirical criteria of truth is compromised. However, as we shall suggest throughout the article, the hermeneutic reading can be considered as the means of interpreting what truly constitutes opera as a work of art and how a truth is achieved therein that does not unfold in any other way. (shrink)

Eduard Hanslick (1825-1904) regte in seinem Buch Vom Musikalischen-Schonen (1854) die musikasthetische Diskussion des 19. Jahrhunderts entscheidend an. Sein Musikjournalismus brachte ihm den Titel Bismark der Musikkritik (G. Verdi) ein. Gewiss war er der wichtigste Musikschriftsteller seiner Zeit. Vielen Musikliebhabern ist er aber nur als Anfuhrer der Anti-Wagner-Partei im Bewusstsein. Ein Blick auf seine Schriften zwingt zur Revision dieses Bildes, das vor allem von den Neudeutschen gepragt wurde. Seine etwa 1500 Aufsatze und Rezensionen, von denen er nur etwa die (...) Halfte, zumeist stark bearbeitet, in Sammelbanden herausgab, portratieren scharfzungig und witzig sechzig Jahre Musikleben. (shrink)

Ahmed b. Hanbel, vefatıyla neticelenen hastalığı esnasında oğlu Abdullah’tan, şu hadisin el-Müsned’inden çıkartılmasını istemiştir: “Allah Rasûlü ‘Ümmetimi Kureyş’ten şu grup helâk edecek’ buyurunca oradakiler ‘(bu durumda) bize neyi emredersin?’ diye sordular. O da ‘İnsanlar onlardan uzak durup ayrılsalar!’ cevabını verdi”. Ahmed b. Hanbel bu hadisin, diğer rivayetlerle çeliştiğini düşünmektedir. Oğlu Abdullah’a göre bu hadisin çeliştiği rivayetler, Hz. Peygamber’in idarecilere itaat etmeyi ve onlardan kaynaklanan yanlışlara karşı sabırlı olmayı emrettiği haberlerdir. Ahmed b. Hanbel’in tavrı ve bunun sebebi esasen açık ve (...) net gibi görünmektedir. Buna rağmen daha sonra gelen ilim adamları, onun bu tavrı ile ilgili farklı değerlendirmeler yapmışlardır. Bu değerlendirmelerden birine göre İmam’ın tavrı, kendi açıklamasında da dikkat çektiği üzere hadisin şaz olması yani halkın idarecilerle ilişkilerini düzenleyen diğer rivayetlerle çelişmesidir. Bu bakış açısı, İmam’ın açıklamasıyla uyum içinde olmasına ilaveten aynı hadisin Buharî ve Müslim gibi meşhur muhaddisler tarafından nakledilmesi açısından da önemlidir. Zira bu yorumun ulaştığı sonuca göre Buharî ve Müslim’in sadece sahih olan hadisler ihtiva ettikleri iddiasıyla takdim ettiği el-Câmi‘u’s-sahîh isimli eserlerinde, bu şarta uymayan rivayetler de bulunabilmektedir. Bununla birlikte söz konusu hadisin hem sened hem de metni üzerinde yapılan incelemeler şaz iddiasının doğru olamayacağını göstermektedir. Nitekim hadisi nakleden dört ravinin tamamı, içinde Ahmed b. Hanbel’in de bulunduğu münekkitler tarafından güvenilir bulunmuştur. Nitekim İmam, el-Müsned’inde bu ravilerin çok miktarda hadisine yer vermektedir. Hadisin metin açısından da şaz olmadığını söylemek mümkündür. Zira metnin birinci cümlesi olan “Ümmetimin helâki Kureyş’in elinden olacak” şeklindeki tespiti, farklı onlarca hadiste görebilmek mümkündür. Bu hadislerden pek çoğu el-Müsned’de bizzat Ahmed b. Hanbel tarafından da nakledilmiştir. Şaz addedilen kısmın “İnsanlar onlardan uzak dursalar” şeklindeki ikinci cümle olması da pek muhtemel görünmemektedir. Zira zalim idarecilere karşı bundan çok daha şiddetli tepkileri emreden hadislerden onlarcası yine bizzat Ahmed b. Hanbel tarafından nakledilmiş durumdadır. Ahmed b. Hanbel’in, bu hadisi kitabından çıkarmak istemesinin sebebi bağlamında ortaya atılan ikinci iddiaya göre İmam, dönemin yönetimiyle iyi geçinmek amacıyla böyle bir talepte bulunmuştur. Zira bu dönemde Abbasî iktidarı, hadisçileri büyük bir sıkıntıya sokan Mihne sürecine son vermiş, ulemaya karşı yumuşama politikası gütmeye başlamıştır. Ahmed b. Hanbel de yönetimin bu uzlaşma arzusuna olumlu cevap vermiş ve bu çerçevede idareciye karşı sergilenecek sert tutuma işaret eden hadisleri kitabından çıkarmak istemiştir. Fakat bu iddia da yaşadığı dönemde iktidara karşı takındığı tavır sayesinde toplum önderi haline gelmiş Ahmed b. Hanbel gibi bir şahsiyetle uyuşmaz. Zira o idareci ve toplum arasındaki ilişkilerin keyfiyeti ve sıhhati konusunda gerek tavsiyeleri gerekse fiilî tatbikatı ile örnek ve simge haline gelmiştir. Hayatını Hz. Peygamber’in mirası olan hadisleri nakletmeye ve doğru anlaşılmasına hasreden böyle bir şahsiyetin, sırf iktidarla iyi geçinmek adına, sened ve metin itibariyle usûl problemi olmayan rivayetleri el-Müsned’den çıkartılması emrini vermesi çok da doğru görünmemektedir. Bu konuda yapılan üçüncü yoruma göre Ahmed b. Hanbel’in bu hadise yönelik tavrı, manasının istismara müsait olmasıdır. Nitekim İmam’ın bizzat kendisi, ehl-i bid‘attan bazılarının bu hadisi delil getirip iktidara karşı toplumda ayrımcılık yaratacak davranışlara yöneldiğini söylemiştir. Elimizde bu son yorumu güçlendiren başka veriler de vardır. Nitekim o aynı tavrı, iktidara karşı silahlı mücadeleyi emreden başka hadisler hakkında da göstermiş; bunların kitabından çıkartılmasını istemiştir. Bu tavrından anlaşıldığına göre Ahmed b. Hanbel, zalim idareciye karşı, toplumda kargaşa ve fesada sebep olacak fiilî ve silahlı mücadeleye kalkışılmasını istememektedir. Öyleyse denilebilir ki İmam’ın söz konusu hadisle ilgili tavrı, hadisin özellikle “insanların böyle idarecilerden uzak durması” yönündeki ikinci cümle ile ilgilidir. Zira İmam’ın yaşadığı dönemde Mutezile ve Haricîler gibi bazı gruplar böyle hadisleri delil getirerek toplumda tefrikaya sebebiyet vermişlerdir. Bunu bilen ve bizzat gören İmam, böyle grupların toplumsal birlik karşıtı amaçlarına alet edilebilir düşüncesiyle idarecilere karşı “uzak durmaya çalışmak” gibi basit gibi görünen tepkilere yer veren hadislerin bile kitabından çıkarılmasını istemiştir. Sonuç olarak ifade etmek gerekirse onun bu hadis hakkındaki “diğer rivayetlerle çelişiyor” şeklindeki tavrını, “Müsned’imde oluşturmaya çalıştığım ideal idareci-toplum ilişkisi ile çelişiyor” şeklinde anlamak gerekecektir. (shrink)

Adorno unquestionably loved opera music as much as he hated opera as a cultural institution. His take on opera in the twentieth century led him to write its socio‐political obituary, while recognizing at the same time that opera continued to attract a steady stream of would‐be onlooker‐auditors. Paradoxically for Adorno, opera continued to appeal to audiences, and – from his dialectical reckoning – characteristically for precisely the wrong reasons. His opera analyses address the sociology of musical theater, performance hermeneutics, and (...) the direct consideration of music itself (though given his typical writing mode this writing is perhaps best characterized as criticism rather than analysis, as the latter term is commonly employed within musicology). Adorno's interests principally revolve around modern opera (Schoenberg, Berg, Strauss, Weill, especially) but also, if to a lesser extent, canonic works from Mozart to Verdi. Wagner, Wagnerian music drama, and cultural Wagnerism more generally were special cases for Adorno, and subjects he returned to repeatedly throughout his adult life, coinciding with the rise and fall of National Socialism and the Wagner cult, which in the 1930s and 1940s war years comfortably accommodated fascist proclivities. Adorno recognized the socio‐cultural agency of opera as a still‐prestigious cultural leftover of nineteenth‐century bourgeois triumphalism, which he vigorously opposed. In its place, he labored to promote what he regarded as a more socially responsible musico‐operatic practice to supplant the aesthetic and social complacency of the established order, ideas that after his death have found considerable currency, nowhere more evident than in late‐modern opera productions throughout the world. (shrink)

If opera had existed in Elizabethan London, the world's Top Bard, as W.H. Auden called him, might have become the world's Top Librettist. As Gary Schmidgall shows in this illuminating study, Shakespeare's expressive ways and dramaturgical means are like those of composers and librettists in numerous and often astonishing ways. No wonder that well over two hundred operas have been based on Shakespeare's plays. Ranging widely through the Shakespearean canon and the standard operatic repertory, Schmidgall presents a fascinating comparison, focusing (...) on similarities of expressive style, scenic structure, staging, and performance practice. Shakespeare and Opera offers extended discussions of issues central to both theatrical genres, including their shared demand for virtuoso display, the comparable functions of set speeches and arias, and the similarities of verbal and musical rhetoric, and the charges of unreality and melodrama that have dogged them both. In addition, Schmidgall provides concise essays on the most intriguing Shakespeare-based operas, including works of Verdi, Wagner, Bellini, Rossini, Berlioz, Thomas, Vaughan Williams, Barber, and Britten. He enriches his argument with the insights of the great composers who never set Shakespeare (Mozart, Puccini, and Strauss among them), major observers of the legitimate stage (from Samuel Johnson to Eric Bentley) and the musical stage (from Joseph Addison to Joseph Kerman), as well as the incisive views of influential artists, critics, and performers as diverse as Walt Whitman, H.L. Mencken, and Laurence Olivier. For all who love the stage, Shakespeare and Opera offers endless insight and fascination. Schmidgall's extended comparison of the two dramaturgies provides a fresh perspective on Shakespeare, musical theater, comparative drama, and theater history. (shrink)

Gayretimin bir kısmı bilim dünyasına hizmet, ama diğer çok mühim bir gayesi ise; koskoca bir İslam aleminin yitirmiş olduğu kendine hürmeti, güveni ve insanlık tarihindeki yerini hatırlatmak, kaybettiklerini inşa etmek içindir. Prof. Dr. Fuat Sezgin Prof. Dr. Fuat Sezgin anısına ithaf ettiğimiz Felsefe ve Din Bilimleri Özel Sayımıza hoşgeldiniz. Prof. Dr. Fuat Sezgin, 24 Ekim 1924 tarihinde Bitlis’te dünyaya gelen Fuat Sezgin, il-kokulu Doğubayazıt’ta, ortaokul ve liseyi ise Erzurum’da bitirdikten sonra 1943 yılında İstanbul’a geldi. İstanbul Üniversitesi şarkiyat (Doğu bilimi) Araştırmaları (...) Enstitüsü’nde ünlü Alman şarkiyatçı Prof. Dr. Hellmut Ritter’in (1892-1971) öğrencisi olan Sezgin, Ritter’in tavsiyesi üzerine İslâm bilimlerine yöneldi. 1951’de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakülte-si’den mezun olduktan sonra Arap Dili ve Edebiyatı alanında “Buhârî’nin Kaynakları Hakkın-da Araştırmalar” başlıklı teziyle doktorasını tamamladı. Bu çalışmasıyla, hadis kaynağı olarak İslâm kültüründe önemli bir yere sahip olan Buhârî’nin sözlü kaynaklar yerine yazılı kaynaklara dayandığı tezini ortaya attı. Doçent unvanını 1954 yılında alan Sezgin, 1960 askeri darbesinin ardından üniversi-telerden uzaklaştırılan 147 akademisyen arasında kendi adının da bulunması üzerine 1961’de Türkiye’den ayrıldı ve çalışmalarına Goethe Üniversitesi’nde (Frankfurt) devam etti. Câbir bin Hayyân hakkında hazırladığı ikinci tezini 1965’te Goethe Üniversitesi Doğa Bilimleri tarihi Enstitüsü’ne sunan ve bir yıl sonra profesörlüğe yükseltilen Sezgin, aynı yıl kendisi gibi şarkiyatçı olan Ursula Sezgin ile Evlendi. Alanında şimdiye kadar yazılan en kapsamlı eser kabul edilen Geshichte des arabisc-hen Schrifttums (Arapça Yazma Eserler Literatürü Tarihi) başlıklı kapsamlı eserinin ilk cildini 1967’de yayımlayan Sezgin, 1978’de Kral Faysal İslâmi İlimler Ödülü’ne lâyık görüldü. Bu ödül nedeniyle kendisine takdim edilen maddi desteği değerlendirerek 1982’de Goethe Üniversitesi Arap-İslâm Bilimleri Tarihi Enstitrüsü’nü, ertesi yıl ise bu enstitü bünyesinde, tarih boyunca Müslüman bilim insanlarının icat ettiği 800’den fazla bilimsel alet ve düzene-ğinin modellerinin sergilendiği İslam Bilim ve teknoloji Müzesi’ni kurdu. Bu müzenin bir benzerini 2008 yılında istanbul’da kuran Sezgin, 2010 yılında Prof. Dr. Fuat Sezgin İslam Bilim Tarihi Araştırmaları Vakfı’nın kuruluşuna öncülük etti. Kahire Arap Dili Akademisi, Şam Arap Dili Akademisi, Fas Rabat Kraliyet Akademisi, Bağdat Arap Dili Akademisi, Türkiye Bilimler Akademisi şeref üyeliği de dâhil olmak üzere çok sayıda ödül ve nişana layık görülen Sezgin’e; Erciyes Üniversitesi, Atatürk Üniversitesi, Süleyman Demirel Üniversitesi ve İstanbul Üniversitesi tarafından fahri doktora unvanları verildi. Frankfurt am Main Goethe Plaketi, Almanya Üstün Hizmet Madalyası, İran İslâmi Bilimler Kitap Ödülü ve Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük Ödülü ile taltif edildi. Prof. Sezgin’in öncülüğünde kurulan İstanbul İslâm Bilim ve teknoloji tarihi Müzesi, Kültür ve Turizm bakanlığı 2016 özel Ödülü’ne lâyık görüldü. Arapça, Süryanice, İbranice, Latince ve Almanca başta olmak üzere 27 dil bilen Prof. Dr. Fuat Sezgin, 30 Haziran 2018’de İstanbul’da vefat etti ve Gülhane Parkı’ndaki İstanbul İslâm Bilim ve teknoloji tarihi Müzesi’nin bahçesine defnedildi. Vefatının ardından, 2018/6 sayılı Cumhurbaşkanlığı genelgesi ile 2019 yılı “Prof. Dr. Fuat Sezgin Yılı” olarak ilân edildi. Cumhurbaşkanlığı genelgesinde "İslam kültür ve medeniyetinin daha iyi anlaşılmasını sağlamak ve onu yeni nesillere en doğru şekilde aktarmak amacıyla yapılacak söz konusu çalışmalara ilgili tüm kamu kurum ve kuruluşlarınca her türlü destek ve katkının sağlanması hususunda gereğini rica ederim." İfadelerine yer verilerek Fuat Sezgin’in ülke sathında anlatılması ve düşüncelerinin anlaşılması için çeşitli faaliyetlerin yürütülmesi istenmişti. Koordinasyon Merkezi olarak da Kırıkkale Üniversitesi seçildi Dünyanın önde gelen bilim tarihçilerinden olan, İslam Bilim Tarihi alanındaki çalışmaları bulunan Prof. Dr. Fuat Sezgin’i gelecek nesillere tanıtmak, fikirlerini anlatmak amacıyla Sivas Cumhuriyet Üniversitesi tarafından da birçok faaliyet yapıldı. Dünyanın önde gelen bilim tarihçilerinden Prof. Dr. Fuat Sezgin’e, İslam Bilim Tarihi alanındaki çalışmalarından dolayı Üniversitemiz tarafından “Fahri Bilim Doktoru” unvanı verildi. Prof. Dr. Sezgin’e fahri bilim doktoru unvanı verilmesi dolayısıyla Üniversitemiz Kül-tür Merkezi’nde düzenlenen tören İstiklal Marşımızın okunması ve saygı duruşuyla başladı. Programa Rektörümüz Prof. Dr. Alim Yıldız, Sivas Belediye Başkan Yardımcısı Ah-met Özaydın, Fatih Sultan Mehmet Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Musa Uzun, öğretim elemanları ve öğrenciler katıldı. Rektörümüz Prof. Dr. Alim Yıldız yaptığı açış konuşmasında, "İnsanlara İslam bilimlerinin gerçeğini tanıtmak, benlik duygularını olumsuz etkileyen yanlış yargılardan onları kurtarmak ve ferdin ehemmiyetine olan inancı kazandırmak amacıyla İslam Bilimi Tarihi araştırmalarına adanmış bir ömürdür Prof. Dr. Fuat Sezgin Hocamız. Öyle büyük bir otoritedir ki onu anmadan, onun hazırladığı eserlere bakmadan, bilim tarihiyle, İslam tarihiyle ilgili ortaya bir şeyler sunabilmek çok zordur. Bilim tarihinin en çalışkan, en birikimli bilim insanlarından biridir. İslam tarihine, İslam düşüncesine, İslami eserlere ve bilim dünyasına vermiş olduğu katkılarıyla bir medeniyet kâşifi, eşi bulunmaz bir değer ve ‘darbeler neden kötüdür’ sorusunun mücessem cevabıdır Prof. Dr. Sezgin. Bizim medeniyet ve kültürümüzde kültür, sanat ve beşerin, Yaratıcının her eserinde müşahede ettiği güzellikleri, çeşitli yol ve yöntemlerle ortaya koymasının vasıtasıdır. Bilgiyi hikmetle taçlandırıp irfana ulaştırmadıkça hiçbir şeyi yerli yerine oturtamayız." dedi. Konuşmanın ardından Rektör Yıldız, 93 yaşındaki Prof. Dr. Fuat Sezgin’e cübbe giydirdi. Daha sonra Sezgin katılımcılara ‘Arap İslam Tarihinden Bazı İzlenimler’ konulu ders verdi. Prof. Dr. Fuat Sezgin, “İnsanların bilgi tarihi ile ilgili verileri yazılı olarak kaydetme gayreti, politik tarihe olana nispetle tesadüflere ve keyfi değerlendirmelere göre çok geri zamanlarda oldu. İslam bilim tarihi yüksek ve kaliteli görüşleri yansıtır. Bunları burada sunamayacağım. Birçoğunu Arap-İslam tarihi adlı kitabımın bugüne kadar çıkmış olan 17. cildinde kaydetmeye çalıştım. Onu İstanbul’da Gülhane Parkı’nda İslam Tarihi Araştırmaları Vakfı yayınları arasında bulabilirsiniz.” dedi. Prof. Dr. Sezgin “Bilimler tarihinin verilerini değerlendirmekte, yaşanılan zamanın etüt şartını gözden kaçırılmasının esas olması gerektiğini anladım ve henüz kitabımı yazma-ya başlamadan rastladığım Fransız Coğrafya tarihçisi Joseph Toussaint Renaud (1795-1867)’un şu sözleri beni çok etkilemişti. “Tesadüf teknik ve sanatın ilerlemesinde çok büyük bir rol oynamaz. İnsanlar buluşlarında devamlı bir şekilde birden bir sıçrayışla değil, adım adım hareket eder. Her zaman aynı hızda değil, fakat devamlı olarak insan icat etmez. Olanı ilerletir.” ifadelerine yer verdi. Konuşmasının sonunda Prof. Dr. Sezgin, “Benim 65 yıldır yaymaya çalıştığım Arap İslam bilimleri tarihi hemen hemen her gün beni hayata bağladı. İslam dünyasında büyük bir hızla ilerleyen bilimler MS. 8. yüzyıldan itibaren Fransa ve İngiltere’ye diğer taraftan 10 ve 11. yüzyıldan itibaren Sicilya’ya ve İtalya’ya 9. yüzyıldan itibaren Bizans’a ulaştılar. Avrupa-lılar teknik bilimleri diğer bilimlere nazaran daha kolay anlıyor ve alabiliyorlardı. Bu anlam-da onlar 16. yüzyılda bazı yönlerde Müslümanlara ulaşmaya hatta onları geçmeye başladılar.” ifadelerini kullandı. Programın sonunda Rektörümüz ve Fatih Sultan Mehmet Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Musa Duman, Prof. Dr. Fuat Sezgin’e tezhipli bir tablo hediye ettiler. 2019 Prof. Dr. Fuat Sezgin Yılı kapsamında Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Merkezî Kütüphanesi’ne Prof. Dr. Fuat Sezgin’in ismi verildi. Ayrıca Üniversitemiz Rektörlüğü tarafından düzenlenen 5’inci Hazan Şiir Dinletisi Sezgin anısına ithaf edilmiştir. 2019 yılının Haziran ayı içerisinde ise Üniversitemiz Rektörlüğü öncülüğünde ve İlahiyat Fakültesi Dekanlığınca ile Sivas Merkez Ulu Cami’de merhum Prof. Dr. Sezgin için Kur’an-ı Kerim tilaveti ve Mevlid-i Şerif programı gerçekleştirilmiştir. Son olarak üniversitemiz rektörlüğü tarafından desteklenen ve Sivas Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi tarafından yayımlanan Cumhuriyet İlahiyat Dergisi’nin 23. Cilt 3. Sayısı (Felsefe ve Din Bilimleri Özel Sayısı) Prof. Dr. Fuat Sezgin anısına ithaf edilmiştir. Felsefe ve Din Bilimleri alanından birçok güncel ve ilgi çekici araştırmayı bir araya getirdiğimiz sayımızı sizlere sunmaktan heyecan ve mutluluk duyuyoruz. Bize emanet edi-len değerli çalışmaları uluslararası alana taşımak için geniş bir ekiple tüm gayretimizi gösterdiğimizi ifade etmek isteriz. Yeni sayımızda başta makale sahibi değerli bilim insanlarımıza, yayın, danışma ve hakem kurullarımıza, Rektörlüğümüz Basımevi personeline ve özellikle dergimizin yayın aşamasında yadsınmaz emekleri olan alan editörlerimiz Dr. Öğr. Üyesi Adem Çiftçi, Arş. Dr. Öğr. Üyesi Gör. Fatma Kurttekin, Arş. Gör. Maruf Çakır, Arş. Gör. Alper Ay, Arş. Gör. Esma Güneş, Gör. Bayram Ünce, Arş. Gör. Sena Kaplan, Arş. Gör. Gülistan Aktaş,Arş. Gör. Hamit Demir Arş. Gör. Merve Yetim, Arş. Gör. Rukiye Göğen, Arş. Gör. Ömer Faruk Özbek, Arş. Gör. Salime Bera Kemikli, Arş. Gör. Naim Yaman, Arş. Gör. Sema Tombul, Arş. Gör. Nurgül Akdoğan, Arş. Gör. Ayşe Mine Akar, Arş. Gör. İlknur Bahadır ile Arapça dil editörü Prof. Dr. Ömer Faruk Yavuz ve İngilizce dil kontrolü sorumluluğunu üstlenen alan editörlerimiz Dr. Miyase Yavuz Altıntaş, Uzm. Zeynep Yücedoğru, Dr. Öğr. Üyesi Zuhal Ağılkaya Şahin, Dr. Metin Güven ve Dr. Kenan Tekin’e teşekkür ederiz. Dergimizin 23. Cilt 2. ve 3. Sayı (Özel Sayı)’larından itibaren Yazı İşleri Müdürü olarak Dr. Ahmet Çelik’in görevlendirildiğini bildirir kendisine yeni görevinde başarılar dileriz. Önceki sayılarımızda dergimizin Yazı İşleri Müdürlüğünü ifa eden Doç. Dr. Ali Yılmaz’a teşekkürlerimizi sunarız. 15 Haziran 2020’de yayınlanacak bir sonraki sayımız için makale kabul tarihlerinin yayın kurulumuz tarafından 1 Ocak- 15 Mart olarak değiştirildiğini hatırlatır çalışmalarınız-da kolaylıklar dileriz. (shrink)

Abstract In this paper I consider an easier-to-read and improved to a certain extent version of the causal chance-based analysis of counterfactuals that I proposed and argued for in my A Theory of Counterfactuals. Sections 2, 3 and 4 form Part I: In it, I survey the analysis of the core counterfactuals (in which, very roughly, the antecedent is compatible with history prior to it). In section 2 I go through the three main aspects of this analysis, which are the (...) following. First, it is a causal analysis, in that it requires that intermediate events to which the antecedent event is not a cause be preserved in the main truth-condition schema. Second, it highlights the central notion to the semantics of counterfactuals on the account presented here -- the notion of the counterfactual probability of a given counterfactual, which is the probability of the consequent given the following: the antecedent, the prior history, and the preserved intermediate events. Third, it considers the truth conditions for counterfactuals of this sort as consisting in this counterfactual probability being higher than a threshold. In section 3, I re-formulate the analysis of preservational counterfactuals in terms of the notion of being a cause, which ends up being quite compact. In section 4 I illustrate this analysis by showing how it handles two examples that have been considered puzzling – Morgenbesser's counterfactual and Edgington's counterfactual. Sections 5 and on constitute Part II: Its main initial thrust is provided in section 5, where I present the main lines of the extension of the theory from the core counterfactuals (analyzed in part I) to counterfactuals (roughly) whose antecedents are not compatible with their prior history. In this part II, I elaborate on counterfactuals that don't belong to the core, and more specifically on so-called reconstructional counterfactuals (as opposed to the preservational counterfactuals, which constitute the core counterfactual-type). The heart of the analysis is formulated in terms of processes leading to the antecedent (event/state), and more specifically in terms of processes likely to have led to the antecedent, a notion which is analyzed entirely in terms of chance. It covers so-called reconstructional counterfactuals as opposed to the core, so-called preservational counterfactuals, which are analyzed in sections 2 and 3 of part I. The counterfactual probability of such reconstructional counterfactuals is determined via the probability of possible processes leading to the antecedent weighed, primarily and roughly, by the conditional probability of the antecedent given such process: The counterfactual probability is thus, very roughly, a weighted sum for all processes most likely to have led to the antecedent, diverging at a fixed time. In section 6 I explain and elaborate further on the main points in section 5. In section 7 I illustrate the reconstructional analysis. I specify counterfactuals which are so-called process-pointers, since their consequent specifies stages in processes likely to have led to their antecedent. I argue that so-called backtracking counterfactuals are process-pointers counterfactuals, which fit into the reconstructional analysis, and do not call for a separate reading. I then illustrate cases where a speaker unwittingly employs a certain counterfactual while charitably construable as intending to assert (or ‘having in mind’) another. Here I also cover the issue of how to construe what one can take as back-tracking counterfactuals, or counterfactuals of the reconstructional sort, and more specifically, which divergence point they should be taken as alluding to (prior to which the history is held fixed). Some such cases also give rise to what one can take as a dual reading of a counterfactual between preservational and reconstructional readings. Such cases may yield an ambiguity, where in many cases one construal is dominant. In section 8 I illustrate the analysis by applying it to the famous Bizet-Verdi counterfactuals. This detailed analysis of counterfactuals (designed for the indeterministic case) has three main distinctive elements: its being chance-based, its causal aspect, and the use it makes of processes most likely to have led to the antecedent-event. This analysis is couched in a very different conceptual base from, and is an alternative account to, analyses in terms of the standard notion of closeness or distance of possible worlds, which is the main feature of the Stalnaker-Lewis-type analyses of counterfactuals. This notion of closeness or distance plays no role whatsoever in the analysis presented here. (This notion of closeness has been left open by Stalnaker, and to significant extent also by Lewis's second account.) . (shrink)

The study of opera art at the turn of the 18th–19th centuries is currently a topical research. At the beginning of the 19th century, many cardinal changes took place in the field of vocal performance: new types of singing voices and dramatic roles were formed, the manner of ornamentation of parts underwent changes. Many works of domestic and foreign musicologists are mainly devoted to the study of the operatic performance of tenors, basses, contraltos and sopranos. Occasionally, they mention the baritones (...) of the Verdi period, and the period of the birth of the baritone role, unfortunately, remains unexplored. The subject of this study is the operatic and vocal work of the Italian baritone Antonio Tamburini. The object of the study is the baritone roles created for the singer. The theoretical and methodological basis of the study was the works of modern domestic and foreign musicologists devoted to the art of vocal masters of the early 19th century, reviews of Tamburini's contemporary music critics and his creative biography. The novelty of the study lies in the identification of causal relationships between the performance of the singer and the evolutionary processes that occurred in the opera art of the early 19th century. The main conclusion of the study is to identify the role of Tamburini in the formation of the role of the baritone. (shrink)

After some preliminary remarks in §1, I argue in §2 that Claudio’s considerations about my treatment of Quine’s Bizet-Verdi counterfactuals do not constitute a difficulty for the structural analysis of such counterfactuals. I discuss some of his other examples and argue that counterfactuals are ambiguous both structurally and contextually. I conclude with an examination of the principle of transitivity for counterfactuals.

tutti quelli che vedono e dipingono cieli verdie prati azzurri dovrebbero essere sterilizzatiAdolf Hitler in misura considerevole, le nostre praticheche riguardano le opere [delle arti] visiveconsistono - e normalmente, lungo la storiae la tradizione dell’arte occidentale [...], sonoconsistite — precisamente nel non trattare taliopere come oggetti fisiciFrank Sibley Si parla tanto di arte. Dell’esistenza di una cosa del genere, di qualcosa che ricomprende in sé tutte quelle che sono le varie...

The composer of vocal music writes as poet and scholiast. His message is autonomous but not wholly his own. He sets to work with a preexistent artwork before him—a poem or passage of prose, often written without thought of musical setting—and fashions his song under its constraints. He welcomes to his work a second, distinct language, one which corresponds to his own at most only partially in syntax and significance.The composer's unique act of accommodation, structuring his setting after certain requisites (...) of his text, may have far-reaching implications for his musical style—implications too often ignored in today's musical analysis and criticism. Which particular textual characteristics the composer chooses to emphasize will depend on much beyond the text itself: on his view of the nature and capabilities of musical discourse, shaped internally by musical procedures developed from the canon of his predecessors, externally by general expectations and aspirations of his culture; and on his equally rich conception of the tradition behind his text. The text-music interface is therefore a provocative area of exploration for critic and historian alike. It points to the expressive aims of a composer in a given work, and it elucidates broader cultural assumptions concerning the nature of musical and poetic discourse.Gary Tomlinson, assistant professor of music history at the University of Pennsylvania, is the author of articles on Monteverdi, early opera, and Verdi. He is currently writing a book on Monteverdi and late-Renaissance culture. (shrink)